Kerstwandeling en wok

De dag begon iets te vroeg voor Har. Hij had beloofd om me naar het Leersumse Veld te brengen voor de kennelwandeling van No Yukimigata. Op het laatste moment zag hij het niet zitten om mee te open en vond een mooi excuus in Singa (kat van een vriendin) die verzorgd moest worden. Hij zette de honden en mij af en ik zou een seintje geven als ik opgehaald kon worden.

Kerst is een familiefeest en het is prachtig dat de hondenfamilie van No Yukimigata bij dit familiefeest wordt betrokken, en dat al jaren achtereen. Bij al het eten wat met de kerst samenhangt is het ook lekker om behalve caloriën in te nemen ook wat caloriën te verbruiken! Het is dan ook niet vreemd dat de kerstwandeling populair is bij de hondeneigenaren en ook de honden zelf! Ook deze keer troffen we elkaar onder een heerlijk winterzonnetje bij het huisje van Staatsbosbeheer op het Leersumse Veld.
De uitnodiging werd verstuurd: "Ook dit jaar trekken wij weer onze wandelschoenen aan met de Kerst! Voor degene die tijd en zin hebben of een schoonmoeder willen ontlopen, organiseren wij weer onze inmiddels jaarlijkse wandeling op 2e kerstdag in het Amerongse bos. Even lekker de natuur in tijdens die opgedofte kerstdagen..!! De wandeling gaat onder alle omstandigheden door, dus denk aan evt. regenkleding, droge kleding, goed schoeisel, rugzakje voor onderweg (met water voor de hond), fototoestel.
Wij, en onze honden, hebben er weer zin in en vinden het leuk om een ieder weer te zien. Wie heeft er zin om met ons mee te lopen?" Nou wij dus! Voor een rijbewijsloos iemand als ik is het ieder jaar weer een heuse uitdaging om op het Leersumse Veld te komen. Openbaar vervoer rijdt met een zondagse dienst, dus is het hopeloos om er op tijd te komen met de bus. Vorig jaar had ik mijn vader en zijn vriendin gecharterd en nu had Harry late diensten met de kerst dus... Hij vond half tien wel vroeg, echter... op 23 december hoorde hij dat hij beide kerstdagen verplicht verlof had, dus het excuus dat hij 's nachts laat thuis zou komen smolt harder dan de sneeuw! Vooruit, hij streek met zijn hand over zijn hart en me brengen en aanvankelijk meelopen, waar hij zich uiteindelijk nog van terugtrok.
Bernadet had koffie, thee en heerlijke kerststol meegenomen en terwijl de reeds aangekomen gasten al aan een lekker warm bakkie lurkten keek Bernadet stomverbaasd op dat Har en ik aan kwamen rijden.
Ik stapte uit en nam de honden mee. Harry draaide om en zou me later weer komen oppikken.
Trotse nieuwbakken ome Marcel liet een foto zien van het kersverse kind en ik zette de honden vast aan een stevige paal, en bond Hiko de muilkorf om, die we standaard bij ons hebben sinds het Kotterbos... Dolly kwam nog met het idee om hem zwart te laten spuiten zodat hij niet zo opviel. Aan de andere kant maakt de korf in dit uiterlijk het schattige hoofd van Hiko min één keer totaal niet schattig meer en geeft het mijn jochie wel een hoop rust en geen aaipogingen van voorbijgangers meer. Hiko schurkte met de korf door de sneeuw waardoor hij een prachtige sneeuwbakkes kreeg.
Esther kreeg en gaf een hartverwarmende welkomstknuf van mijn kleine Tora. Even later werden de honden uit de diverse auto's gehaald en Bernadet verdeelde haar honden over een aantal aanwezigen.
Het startsein werd gegeven en daar gingen we! Vandaag was er een unicum: de akita's waren in de meerderheid! Bernadet en Mokwai liepen voorop gevolgd door de hele meute. In het begin liep ik achteraan met die twee korte lontjes van mijn hondjes. Marcel en Yuki liepen voor ons, en de blinde Yuki was wat verward door alle geluiden en geuren om haar heen. De looprichting bleek lastig voor haar als er nog iemand achter haar liep, dus Marcel en ik wisselden van plek. Het duurde nog even voordat Yuki een wandeltempo vond dat ook voor de door hun malamute voortgetrokken baasjes gelopen werd.
Ik wilde Marcel en Yuki niet alleen laten, en minderde vaart. De honden en ik bleven een beetje hangen tussen de groep en Marcel en Yuki, en uiteindelijk verloren we de groep uit het oog. Ze bleven echter wachten op ons en gezamenlijk liepen we weer verder.
Het was glad. Niet zo maar een beetje glad maar echt ontiegelijk spekglad. Het lopen in het bos ging eigenlijk nog wel. Langs de paden was een rul stuk waar je niet uitgleed, maar de parkeerplaats... De platgereden sneeuw was gisteren wat gedooid en vannacht opgevroren. Je waande je soms Bambi op het ijs!
De parkeerplaats was iets aflopend en auto's hadden de grootste problemen om weg te komen.
Harry was inmiddels weer terug en ook al hadden we afgesproken om zijn moeder op te halen, besloot hij om het ijs met zijn bijl op te rullen zodat de bestelwagens van Bernadet en Dolly en Michel weer mobiel werden. Hij stond op zijn slippers te hakken in het ijs en het zag er grappig uit tussen al die stevige wandelschoenen...
De honden werden weer in de auto's gezet en er was nog een gezellig bakkie toe. Naast mooie honden en goed schoeisel kon je je ook vergapen aan de prachtigste Daletruien in diverse patronen, al of niet met windstopper. De weersomstandigheden waren weer geweldig. Ik snap nog steeds niet hoe Bernadet dat elke keer opnieuw weer voor elkaar krijgt om bij de door haar georganiseerde activiteiten steevast goed weer er bij krijgt.
Na hakken, manoeuvreren en aanwijzingen van de beroepschauffeur en Bernadet kwamen de transporter en iveco los en reed ieder zijns weegs. Toen we op weg gingen naar onze verdere kerstverplichtingen (jawel, mijn schoonmoeder! ), kwam er met respect uit Harry's mond: "Die Bernadet die ken wel rijden!" en zo is het!

Vandaag gaan we wokken bij Bas. Hij had vorig jaar al beloofd dat we bij hem mochten komen met de kerst. Nu zit hij in zijn eigen nieuwe huis. Alles is ingericht en we zijn er weken druk mee geweest. Wat was het ook leuk om er samen de schouders onder te zetten en het zo te maken dat hij het er naar zijn zin heeft! Het koken laat hij aan zijn gasten over : we gingen wokken. Bas had het perfect georganiseerd: hij serveerde 3 soorten vis en 3 soorten vlees. Er waren groenten als paprika, prei, ui, taugé, champignons, dus keuze genoeg! Vijf soorten woksaus, stokbrood en kruidenboter maakten het compleet.
Harry haalde zijn moeder op en Bas deed de finishing touch aan het eten. De honden lagen lekker bij te komen van de wandeling van vanmorgen en om 5 uur heb ik ze nog even lekker uitgelaten en gevoerd. De sneeuw is vandaag in hoog tempo gesmolten en het biedt een wat troosteloze aanblik op dit moment. Des te gezelliger is het om samen te zijn en samen te eten.
De jeugd had de kipfilet al in de prullenbak gegooid, maar de resten zeewolf (vis) kon ik nog net redden. Ik had thuis vier vrijwilligers die zich met liefde hierover ontfermden nadat ik het gekookt had. Snorri gilde als vanouds achter de keukendeur met vertrouwd volume op de Siamese stand! Mijn hart maakte een vreugdesprong in mijn borstkas terwijl Har mopperde dat niet alles even leuk was als het terugkwam...