Das alte Jahr vergangen ist...

Oudjaar… Eind november zat ik me al druk te maken toen Snorri nog God weet waar zat hoe dat moest gaan met het vuurwerk. Wat dankbaar kan een mens zijn dat ze lekker veilig binnen zit, en onwillekeurig gaan dan toch mijn gedachten naar de arme dieren die wel buiten deze gekke nacht moeten doorbrengen.
Ook zonder de opdracht dat ik Snor tot in de teentjes moest verwennen had ik dat gedaan. Ze laat het zich heerlijk aanleunen en verorbert alles wat ik haar voorzet. Naast de zeewolf met de kerst waren dat krabsticks (restje van de kerst van dokter Jan!), waar overigens geen krab maar koolvis met krabaroma inzit. Het zag er grappig uit, die lange witte draden als baard uit Snorri’s bekje. Snor met baard, zeg maar… Ook kreeg ze gerookte zalm, en daarbij haar normale lichtverteerbare voer voor de oversture darmen.
Het is niet te geloven in wat voor hoeveelheden het voer er weer uitkomt van achteren. Snorri is al weken aan de diarree en poept hoeveelheden waar Hiko zich niet voor zou schamen. Hiko is echter 41 kilo en Snor ergens rond de 3…
Sinds vanmorgen is er een verbetering merkbaar. Hoewel ze nog bleek is (gevolg van de bloedarmoede) begint ze eindelijk een beetje normaal te poepen. Dat geeft de burger weer moed.
Hiko is van slag van het geknal. Hij heeft toch een tik meegekregen van Kaatjes ontzettende vuurwerkangst en wilde boven slapen wat bij wijze van uitzondering mocht van Harry.
Toen Harry klaar was met werken haalde hij me op van mijn werk, waar ik op de valreep voor sluitingstijd nog even iets anders te doen kreeg dan kalmerende pillen meegeven aan eigenaren van gestreste honden. Een Amerikaanse buldog had gevochten en een nare jaap in zijn oor. Jan lijmde de wond vakkundig en met een antibioticumkuur konden baas en hond de jaarwisseling tegemoet.
We gingen naar huis en aten een gevulde groentesoep met lekker zuurdesembrood en kaas. Daarna gingen we nog even met de honden naar Har zijn moeder, die haar zus op bezoek had. Onder genot van een lekker bakkie kletsten we bij en half elf reden we naar het Amsterdam-Rijnkanaal, waar we in relatieve rust de honden konden uitlaten. Hiko vond genoeg rust om te plassen en Tora deed alles waarvoor we daar waren, inclusief konijnen jagen.
Thuis wachtten we onder genot van het staartje van de Top 2000 op de radio de jaarwisseling af en Snorri was niet de vertrouwde bubbel in bed, maar kon geen veilig plekje vinden. Ik pakte haar op en stopt haar in mijn bodywarmer. Dat was het, en met haar kopje buitenboord wachtte ze nu geduldig af tot mensen weer normaal gingen doen. Nille was onverstoorbaar, en Tora lag rustig in haar mand.
Gelukkig nieuwjaar!