Keuring, rondje Ruygenhoek en werken

Wat een rare week... Eerst maandag een nachtdienst, ik heb andere werktijden vanwege een keuring ( ). De dierenarts die altijd op woensdag werkt (en die dus een mooi houvast geeft welke dag het is in deze rare weken met kerst en oud en nieuw) is de hort op. Al voor de kerst ben ik redelijk kwijt welke dag het nu in vredesnaam is. Ja ik weet het, zo begint het...

Vorig jaar april landde een Toyota Aygo op de motorkap van onze auto en sindsdien doet mijn rug het minder goed dan voor de klap. Je krijgt dan allemaal geharrewar met verzekeringsmaatschappijen en nu wilde die verzekering dat een orthopedisch chirurg naar mij keek om te beoordelen of mijn rug zonder die klap ook knudde zou zijn geweest. Ik zag er als een berg tegenop. Bij zo'n keuring moet je bewegingen maken die ik normaal niet maak en die me in het verleden totaal sloopten, zodat ik nog redelijk door de keuring kwam, maar kruipend naar huis ging. Met dit beeld voor ogen reden Har en ik naar de orthopeed toe in Bilthoven. De man bleek menselijk en diepte eerst mondeling een uur lang (!!) de situatie uit. Bij het onderzoek ging hij niet over mijn grenzen heen (!!!!) en uiteindelijk is alles me zo ontiegelijk meegevallen! Het was ook de eerste keer dat er na die klap behoorlijk naar mijn bouwpakket is gekeken en hij wil ook nog röntgenfoto's hebben. De enige verrassing is dat ik 3 cm. gekrompen ben door het eroderen van mijn tussenwervelschijven.
De man pakt het grondig aan en maakt een uitgebreid verslag dat ik toegestuurd krijg, mèt de foto's.
Har had het zwaarder dan ik toen de man me onderzocht, en vreesde een wrakje mee naar huis te krijgen, maar dat viel dus enorm mee!
De orthopeed adviseerde me om naar een neuroloog te gaan, maar zei er meteen bij dat die waarschijnlijk niet veel kon doen. Ik antwoordde dat dat nou net de reden was dat ik er niet geweest was. In ieder geval was ik blij dat ze er nog zijn: mensendokters die echt aan de patiënt denken!

Met de sneeuw en zo was het verkeer in Nederland nog ontregeld. Ik liet me door Harry bij het Noorderpark afzetten waar ik nog lekker even van de sneeuw (en mijn onverwachte mobiliteit!) kon genieten. Het was er heerlijk rustig, want gisteren hadden we al geleerd dat er een heleboel hondjes uit de flatwijk amper boven de sneeuw uitkwamen, en ook niet naar buiten wilden.
Mens... ik ben zo vreselijk gelukkig dat ik akita's heb die net zo de kolder in de kop krijgen als ik als het gaat sneeuwen. Die mensen die niet begrijpen dat ik akita's neem nemen lekker zelf maar een Maltezer bij de kachel! Ik hoef tenminste geen plas te dweilen binnen van mijn honden!
Hiko deed nog even stoer als jochie in de loopgraaf en bij de groepsschuilplaatsen. Bij de loopgraaf realiseerde ik me wat een ellende het moest zijn geweest in de 1e wereldoorlog in de toen nog echt strenge winters. Men zat er schouder aan schouder, kon er niet uit om zijn behoefte te doen, de grond was één grote modderpoel... Vreselijk!

Terug in de bewoonde wereld waar de dooi inmiddels aan het inzetten was liep Tora enorm te mutsen bij het oversteken van de straten. Al die vochtige derrie van de sneeuw (in het Noors zo mooi "sörpe" geheten, en zo klinkt het ook!)... je denkt toch echt niet dat madame de Pompadour daar haar tere voetjes in zet?!! Men een willen-we-niet-dan-zullen-we-manoeuvre staken we over en tegen de schemer waren we op mijn werk, lekker rozig van de wandeling. De honden werden gevoerd en zij gingen voldaan in de slaapstand.
Nu was het mijn beurt om even te sjansen met de koffieautomaat, sorry Hiko... Er zit namelijk ook warme chocolademelk in en dat liet ik me lekker smaken na de wandeling!
Nog lekker even een avondspreekuur werken en toen was het huiswaards, en tijd voor een grote Snorriknuffel!