Hondenschool en een onverwacht pak sneeuw

Ik sliep eens lekker uit en na koffie voor Har en een rondje met de hondjes bracht Har me naar Utrecht. Hondentante Irma stond al klaar en met haar gingen we naar de hondenschool. Een nieuw seizoen startte en dan hebben we altijd een nieuwe juf. Nu is dat de favoriete juf van Tora. Zij heeft zelf twee West-Siberische laika's die in de manier van omgang enorm lijken op Hiko en Tora. Met haar honden en mij klikt het ook enorm en zij kan heel wat potjes breken bij Tora! Bij de begroeting is het dan ook erg oppassen dat Toetje niet opspringt (wat normaal in het dagelijks leven totaal geen probleem is bij haar, behalve bij geliefde bekenden).

Na de hondenschool deden we nog een bakkie bij Irma en liepen nog een stukje door de waterkoude polder. We waren het roerend eens dat we liever zeven graden vorst hadden dan dit kwakkelweer en vochtige kilte. Reumaweer was het!
De sneeuw was zo goed als weggedooid. Bijtijds nam ik de bus, en trof Harry op CS en reed nog een rondje met hem mee naar Lunetten. Weer op CS aangekomen nam ik de bus naar Houten en in de regen kwamen we thuis aan.
Wie schetste onze verbazing toen we een uur later naar buiten keken en het weer wit was?
We hebben een heerlijke wandeling gemaakt, want voorlopig is er alleen maar kwakkelweer voorspeld.
De honden keken net zo verbaasd als ik toen de deur openging en er weer een pakje sneeuw lag! Het is niet vaak dat op een basis van regen de sneeuw zo maar blijft liggen! Het gaf wel hele duidelijke voetafdrukken in de sneeuw.
De lichteffecten zijn apart met de witte ondergrond en de straatverlichting. Het leken wel speciale effecten en ik heb geprobeerd het zo waarheidsgetrouw mogelijk vast te leggen. Het oranje schijnsel van de straatlantaarns weerkaatste op het wit en hier en daar voetsporen van mensen, fietsen en honden zag er apart uit. Je kon er een kanon afschieten, zo stil was het.
Bij de nep-duinen maakte ik wat foto's van de honden en merkte thuis pas op wat een eng effect optrad: achter Tora's kop scheen een straatlantaarn. Het licht dat in haar ogen weerkaatste van de flitser deed het lijken alsof de straatlantaarn haar van binnenuit bescheen.
Hiko vond een handschoen. Hij snuffelde langdurig en intensief en toen moest de prooi het ontgelden: hij moest dood. Hij schudde, liet hem los en liep door. Mientje Tut moest natuurlijk er het hare van weten. Wat had Hiko gevonden? Ook zij snuffelde en hoewel de handschoen reeds was overleden besloot Tora het zekere voor het onzekere tenemen en nog een keer werd de handschoen door elkaar geschud. Nu was hij zo dood dat hij niet leuk meer was. Ik legde hem op een opvallende plek neer, mocht de eigenaar terugkomen (te herkennen aan een zelfde handschoen, maar dan spiegelbeeld...)
Nog een klein stukje langs het romantische huisje met het rieten dak, en de honden kort aangelijnd langs de eenden laveren en we waren weer thuis. Het was een heerlijke wandeling!