Rondje Schalkwijk-'t Waal met Jan en Ankie

Gisterenochtend had moeder natuur een verrassing in petto: de wereld was weer wit! Onderweg naar mijn werk hebben we er lekker van genoten en er vielen zelfs nog wat vlokjes onderweg van bushalte naar de praktijk. In de bus zat iedereen te mopperen dat de winter nu wel lang genoeg had geduurd. De honden en ik genoten in stilte van de weer prachtig witte wereld. De winter kan ons niet lang genoeg duren. In de loop van de dag dooide alles weer weg.
Vandaag kwamen mijn vader en Ankie langs. Het was prachtig weer en Harry wilde eigenlijk de auto schoonmaken en in de was zetten. Ik wilde niet de hele dag binnenzitten en was er vrijwel zeker van medestanders in mijn vader en Ankie te vinden.
Na een bakkie en even kletsen gingen de wandelaars met zijn vijven (2 honden en 3 mensen) in de renault Clio en Har reed opgelucht naar de autowasplaats. Op zijn terugweg kwam hij ons weer tegen, maar nu met TWEE riemen voor de honden...
We gingen de brug over de Schalkwijkse wetering over en liepen de polder in langs een moerasbos.
Het was heerlijk. Het warme voorjaarszonnetje streelde onze wangen en we genoten met volle teugen. Het was in de namiddag mooi warm licht over de groene velden.
Na gebanjer over modderige graspaden kwamen we op een geasfalteerd pad naar 't Waal. Het leidde langs mooie oude boomgaarden met schapen die onder de fruitbomen graasden. Het strijklicht van de laagstaande zon zorgde voor een mooi plaatje.
Op een bord met fietsroutes oriënteerden Jan en Ankie waar ze waren.
Een voorbijkomende bewoner keek bewonderend naar Tora en vond het een mooie hond. Hij begreep dat ze niet geaaid wilde worden. Geweldig!
Tora zelf had intussen haar blik gericht op een hond achter een heg die tekeer ging tegen haar. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen, Grrr!
Hiko zag ineens een restje winter. Hoe kan het ook anders op de ijsbaan! "t Waal bleek een heuse ijsbaan te hebben en waar het ijs over het algemeen al gesmolten was, lag hier op deze schaduwrijke plek nog een aandenken aan de winter.
Tora's schaduw leek wel een alien in de wei langs de slootkant. Zelfs haar schaduw wil geen natte voeten!
We gingen de brug over en terug de Clio in, op naar het avondeten. Na zo'n wandeling hadden we wel trek gekregen!