Rondje Bassin de Thau op Harry's verjaardag

De dag begon zoals gewoonlijk met een rondje met de hondjes, nadat ik Harry in het Noors wakker had gezongen met een variant op lang zal ie leven. De honden waren volledig in de jachtstand vanwege muizen en fazanten en wie weet wat nog meer. Hiko loopt nog niet aan de gentle leader vanwege de getrokken kies, hoewel de zwelling steeds minder wordt van zijn linker wang. Regelmatig komt Tora aan Hiko’s bek ruiken of alles wel goed gaat. Het valt me reuze mee dat ze geen misbruik heeft gemaakt van zijn zwakke momenten. Misschien is ze iets minder een feeksje als ik denk...
Bij het rondje met de hondjes zagen we een gebroken kruis, en dat op eerste Paasdag... Of het toeval is of gewoon Frans verval? God mag het weten! ;-)
We hadden een lekker rustig ontbijtje voor de tent, en Har had het druk met sms’jes beantwoorden voor zijn verjaardag. Dat viel niet mee op een nieuw mobiel. Na wat vijven en zessen slaagde hij er in.
Vandaag zouden we een rondje rijden rond het Bassin de Thau. Via Marseillan en Marseillan-Plage waar we even in de haven rondliepen (en een West-Siberische Laika op een kapitale Belgische boot tegenkwamen), reden we over een smalle strook land langs de Middellandse-Zeekust.
De duinenrij is hier erg smal en laag en het strand ook smal voor onze Nederlandse blikken.
In Sète was een heleboel nieuwbouw met een oude kern. De traditionele Mediterrane vissersbootjes lijken snel uit te sterven. Af en toe zie je er nog eentje tussen de polyester boten liggen, een herinnering aan vervlogen tijden…
Balaruc-le-Vieux ligt mooi op een heuvel met zicht over het Bassin de Thau. In deze binnenzee zijn veel oesterkwekerijen. Vanaf Bouzigues hadden we mooi zicht op deze stellingen in de binnenzee. Mèze is een leuk stadje wat helemaal teert op de oestervangst. De haven is vrij groot en sfeervol.
Het toetje van vandaag is de abdij van Valmagne. Toen we de honden uitlieten lag er een WC-bril in de berm. “Hee, dat komt mooi uit!”, zei Harry droog.
De abdij ligt niet midden in de bossen maar tussen de wijnvelden in mooie okerachtige kleuren.
De abdij van Valmagne werd in 1183 gesticht door de toenmalige burggraaf van Beziers samen met monniken van het benedictijner klooster van Sainte-Marie d'Ardorel uit de buurt van Albi. Sinds 1159 valt de abdij onder de cisterciënzer orde. Valmagne beleefde in de daarop volgende periode een tijd van snelle groei en lokale grondbezitters schonken zowel land als geld aan het klooster. De gebouwen werden uitgebreid en een wijngaard van 5 ha werd door de monniken geplant. Vanaf de twaalfde eeuw tot het begin van de veertiende eeuw was Valmagne een van de rijkste kloosters in Zuid-Frankrijk en op haar hoogtepunt bood ze bijna 300 monniken onderdak. In 1257 werd toestemming verleend om een nieuwe kerk te bouwen, omdat de kapel te klein werd. De nieuwe gotische kerk werd gebouwd en afgezien van het verwijderen van het glas in lood is er weinig veranderd sinds de voltooiing.
De Zwarte Dood zorgde voor sterfte, ook onder de monniken en tijdens de Honderdjarige Oorlog werd Valmagne getroffen door aanvallen en plunderingen door passerende huurlingen. Veel van de landerijen van de abdij en bezittingen werden verkocht toen opeenvolgende Abten de boekhouding niet meer rond kregen. Tijdens de Franse godsdienstoorlogen van de zestiende eeuw was de abdij bijna verlaten en in 1575 braken door een aanval door Hugenoten alle ramen van de kerk en veroorzaakte aanzienlijke schade aan andere gebouwen, met name het klooster .
In de zeventiende eeuw heeft men de gebouwen enigszins gerestaureerd, maar door financiële schulden kon men niet alles herstellen. Veel ramen in de kerk werden dichtgemetseld in plaats van opnieuw geglazuurd. In de achttiende eeuw was de gemeenschap heel klein en tijdens de Franse Revolutie werd de abdij weer geplunderd. Meubels, schilderijen en archieven werden verbrand. In 1790 verlieten de laatste drie monniken Valmagne en de abdij werd in beslag genomen.
Opvallend zijn de grote wijnvaten in het schip van de kerk van het klooster. Tegenwoordig is de wijnproductie in wereldlijke handen en wordt op de voormalige landerijen van het cisterciënzer klooster biologische wijn gemaakt.
Weer terug op de camping moest eerst de trek in eten bedwongen worden en aten we brood met kaas. De warme hap zou toch wat later worden.
Nu het boek over Prins Bernhard uit was had Harry nog een Piloot en Vliegtuig achter de hand, waar hij indook. Ik kon mooi de vakantieverslagen tot en met vandaag bijwerken.
We aten rijst met spinazie en bleu d’Auvergnekaas, prei en paprika, waarna we de boel klaarmaakten voor een vlot vertrek richting Perpignan morgen.