Karmöy, Fruits de Mer en wijn

De nacht was toch wel wat onrustig, zowel van Har als van mij. We zaten hier totaal alleen in de ruigte, en weliswaar zaten de honden vlakbij in de auto, maar toch… Allebei waren we vroeg wakker en de tent was droog. We besloten op te breken en zowaar om 7.10 reden we weg van deze mooie maar wel erg wilde plek.
Wat volgde was een prachtige rit via Röldal naar Haugesund. De melk was zuur, maar de winkels waren nog dicht. We waren ook zo vroeg op pad gegaan... De winkels gaan ook wat later open in de rimboe, en gelijk hebben ze! In Haugesund vonden we een muur en een supermarkt met melk, dus ik kon uitgebreid aan de thee. Ook vonden we een mok van Pink Floyds "The Wall" voor Irma en kochten we een moot zalm om vanavond op te bakken.
Via een brug die Har gammel vond en ook erg hoog reden we Karmöy op, het eiland dat ons was aangeraden door Terje en Sigrunn. De westkant van het eiland is inderdaad erg mooi als je eenmaal de drukte van het noordelijke deel achter je hebt gelaten. Fraai is de Olavskirke, een stenen kerk uit 1250-1320 bij Avaldsnes. Vóór deze kerk is er melding van een houten kerk die door Olav Trygvasson gebouwd zou zijn. In 1250 gaf koning Håkon Håkonsson toestemming om hier een nieuwe kerk te bouwen. Toen het gebouw in 1320 af was, was het de op drie na grootste kerk van het land. De kerk werd gewijd aan de heilige Olav en kreeg van Håkon Magnusson de titel "Koninklijke Kapel".
De kerk was ook één van de vier kerken in Noorwegen waar aan onderwijs werd gedaan. Met name op het gebied van theologie en rechten had de school een goede naam.
De kerk is een oriëntatiepunt geweest voor zeevaarders die door de zeestraat Karmsund voeren in de laatste 750 jaar.
Rond de kerk bevinden zich meerdere grafheuvels en grote stenen. Al vanaf de ijzertijd was het een belangrijke en strategische plek. Ten oosten van de kerk staat een grote steen die richting de kerkmuur "leunt". Het verhaal gaat dat als de steen de muur raakt komt de dag des oordeels.
Helaas is van de middeleeuwse inventaris niets bewaard gebleven omdat de kerk meerdere eeuwen zonder dak heeft gestaan. In de 2e wereldoorlog wilden de Duitsers de toren slopen omdat die een herkenningspunt voor Engelse piloten zou zijn. Er kwam heftig protest en gelukkig werd de kerk vermomd door er een houten skelet omheen te bouwen. Mede daarom staat hij er nu nog!
De tent zetten we op camping Sandhaaland met uitzicht op rotskust en zee. We namen een douche en lunchten vrij uitgebreid.
Er was nog ruim de tijd om het zuiden van het eiland te verkennen. In Sandve was een leuk klein haventje. We stapten uit om foto’s te maken en troffen een man was net terug van de zee. Hij had makreel en krabben gevangen. We raakten aan de praat en hij drong aan dat we wat krab moesten proeven. Har stond er wat sceptisch tegenover, en ik dacht terug aan een grijs verleden bij mijn eerste kennismaking met krab in Frankrijk. Ik was nog een klein hummeltje en we aten "fruits de mer" in een restaurant in Bretagne. Naast ons bord lag gereedschap waar een gespecialiseerd kaakchirurg jaloers op zou zijn. We vroegen ons af wat we er in vredesnaam mee aanmoesten, maar naast ons waren geroutineerde Fransen waar we de kunst bij konden afkijken. Mijn tweede kennismaking met krab was toen ik in Noorwegen woonde, maar dat was ook al 27 jaar geleden... De visser bleek kok te zijn, maar had zo veel gevangen dat hij er op aandrong dat we wat meenamen. Hij kon het toch niet allemaal alleen op. Har hield de boot in eerste instantie af, maar dat lukte niet. De man gaf vier grote krabben mee en ook nog drie schoongemaakte makrelen. Wij hadden nu voor de tweede fles wijn een goed en warm thuis gevonden! Overdonderd liepen we terug naar de auto met een volledige maaltijd van de zee. We hadden net zalm gekocht om te bakken en nu ook nog deze hoeveelheden voer... Wat moesten we er mee? We waren maar met zijn tweetjes en Harry kan heel wat verstouwen, maar dit was genoeg voor wel zes man!
Eerst reden we naar Skudeneshavn, een mooi stadje met pittoreske witte huisjes aan de zuidpunt van het eiland. Hier vandaan vertrekt vier keer per dag een veerboot naar Stavanger, en om morgen niet voor verrassingen te staan checkte ik de vertrektijden en schreef het telefoonnummer op voor te reserveren.
We liepen nog een rondje door het stadje en maakten veel foto’s. Terug op de camping wachtte ik even een bui af en liet toen de honden uit. Jeetje... wat moesten we nou met deze hoeveelheden eten... Ondertussen waren vier Fransen neergestreken op de camping met een mooie tipitent. "Zeg Lisette...", begon Har: "Die Fransen, die eten toch alles wat los en vast zit? Kenne we die krabben niet aan hen slijten?" Dat was een idee! Ik legde ons luxeprobleem aan de Fransen voor en de man begon helemaal te glimmen bij het woord krab. Ze waren met zijn vieren en we hadden vier flinke krabben meegekregen. Het was duidelijk dat hij er wel raad mee wist! Ja, en zij waren Fransen, en dus hadden ze ook wel wat voor ons. Hij liep naar de auto en kwam met een fles wijn terug! Har en ik keken elkaar aan en het lukte maar net om niet in de lach te schieten!
Har bakte de zalm en de makreel en ook de honden genoten mee en kregen een stuk makreel. Jammer dat we niet iets naar Nille konden doorschuiven! Iets later stond de Fransman als Bokito op de apenrots de krabben te lijf te gaan. Met een steen sloeg hij de harde pantsers kapot om bij het vlees te komen. We hadden absoluut de goede slachtoffers gevonden voor deze delicatesse die door hen op de juiste waarde werd geschat. Met zijn vieren genoten ze overduidelijk en dat was voor ons ook genieten om te zien!
De dag kreeg nog een mooie zonsondergang als toetje, en we maakten nog een wandeling over de rotsen onder de camping. Het avondlicht gaf een warme gloed over de grijze granieten rotsen en ik gaf Har nog wat tips om bij dit licht te fotograferen.