Jarig en op de vlucht voor regen

Ik was al vroeg wakker en Maaike was de eerste die me een sms’je stuurde met felicitaties. Harry dacht er ook aan, maakte zich de voorafgaande dagen zorgen dat hij mijn verjaardag niet zou vergeten en dat was hem goed gelukt! Hij is in het verleden zijn eigen verjaardag zelfs vergeten, dus dit was knap gedaan! Het rondje met de hondjes ging traag en ze hadden geen zin om met hun poten in het natte bedauwde gras te lopen. Het is altijd lachen dat de oren afzakken naar de in-bad-stand als alleen de poten nat worden!
We ontbeten voor de tent en de hondjes kregen de laatste Duitse broodjes. Na het ontbijt braken we op. De tijdens het ontbijt genoten kersenjam brak Harry aardig op en die kwam een paar keer op en neer in zijn slokdarm bij het oprollen van de tent. We haalden een krantje en zagen bij het weerbericht dat er regen werd voorspeld. Oeps... Daar was niet op gerekend! Uit ervaring wist ik dat ik Har dan maar moest laten begaan, want in de regen kamperen daar had hij geen zin in. We verlegden de plannen en reden terug naar het Setesdal, via de route die we gekomen waren. We volgden het Setesdal naar het noorden waar het landschap steeds ruiger werd. Bij Haukeli staat al jaren een tent die kleding verkoopt en die hield nu opheffingsuitverkoop. We slaagden allebei voor een broek en Har kocht ook nog sokken en een (jawel!) T-shirt in camouflagetinten, maatje XL. Hij paste er ook nog keurig in! "Hier wisten ze tenminste hoe groot XL moet zijn!", zei Harry trots in zijn nieuwe shirt. Er was er nog net eentje in zijn maat, dus nu kon hij er een shirt aan en een in de was hebben.
De hele dag regende het niet alleen water, maar ook telefoontjes en sms’jes. Wat voelde ik me ontzettend jarig! Dank, allemaal!
Bij Morgedal lieten we de honden even uit. Het was zwaar bewolkt maar droog en daar profiteerden we mooi even van. We parkeerden de auto bij het skimuseum, want in dit dorp staat de wieg van de skisport. De techniek van het telemarkskiën zou hier zijn uitgevonden. Mede door deze geschiedenis is vanaf deze plek het Olympisch vuur aangestoken bij de winterspelen van Oslo, Sankt Moritz en Lillehammer.
In Seljord hoopten we bij een meer te kunnen staan waar we al vaker mochten kamperen. We hadden nu zelfs wijn meegenomen om aan de mensen te geven als dank voor het kamperen op hun terrein. Eén fles was intussen al naar Terje en Sigrunn gegaan, maar we hadden er nog eentje! Het plekje was echter helemaal ingelijfd bij de paardenwei, en dus niet meer als kampeerplek geschikt. Wij schikten ons in ons lot en reden een stukje terug naar Morgedal, waar een camping aan een meer was. We vonden een mooi plekje en zetten onze tent op een heuveltje vlak bij de oever van het meer. Een picknickbank verplaatsten we tot bij de tent, want het was zo handig om daar op te koken. De tent stond, de hele keuken was op de picknicktafel en het begon te miezeren. Snel de luifel opgezet, de keuken onder de luifel verplaatst en toen daar droog gekookt. Ik kreeg römmegröt van Harry omdat ik jarig was en hij nam witte bonen in tomatensaus met makreel. Bij Harry’s eerste kennismaking met de Noorse pap moest hij aan behangplaksel denken, en het is nooit wat geworden tussen Har en de pap. Voor de römmegröt had ik speciaal de garde meegenomen. Harry hanteerde hem als een volleerd behanger en maakte een klontvrije pap. Mamma Hannevig zou goedkeurend hebben geknikt als ze hoorde dat ik er flatbröd en fenalår (schapendij) bij had gegeten.
We hadden al dat hout gekregen van Terje en Sigrunn en nu konden we geen fikkie maken, dachten we... En dat op mijn verjaardag! Gelukkig ontdekte ik een vuurplek vlak bij de oever van het meer en toen het gemiezer ook nog stopte maakten we een lekker vuurtje. Een Nederlandse vrouw kwam er even bij zitten. Ze was al voor de 22e keer in Noorwegen (knap dat ze de tel niet was kwijtgeraakt, zoals ik) maar ondanks de grote liefde voor het land recent de taalcursus Noors meegegeven voor een rommelmarkt.
Het was een mooie dag geweest, en hij eindigde zonder regen en toch nog met een fikkie!