Van Karmöy naar Frafjord

’s Morgens iets na zessen piepte Tora. Ze moest er uit. Ze kan vreselijk mutsen als ze moet poepen, en kan dan moeilijk de juiste pol gras vinden om boven te hangen. Gisteren lukte het weer eens niet en dus was de nacht te lang. Ik ging er uit en opgelucht deed ze zowel haar natje als haar droogje. Ineens kon ze het wel snel doen, als ze maar nodig moet...
Har was niet uit bed te branden en vlak voor tienen kwam hij eindelijk de tent uit. De honden waren toen al uitgebreid uit geweest en het ontbijt stond al op tafel onder de luifel. Ook had ik van het Duitse stel naast ons een paar foto’s gemaakt op hun toestel hoe zij ontbeten onder de openstaande achterklep van hun transporter.
Er kwamen steeds kleine buitjes over. Steeds als de tent bijna droog was kwam er weer eentje. Toen Har eenmaal uit de tent gelokt was ontbeten we samen met een fantastisch uitzicht op zee, dat weer helemaal vrij was toen de Duitse transporter weg was gereden. Ik belde nog even naar de veerbootorganisatie en kreeg te horen dat er voor deze tocht niet gereserveerd kan worden. Het was dus de kunst om er op tijd te zijn!
We braken na het ontbijt op en reden over een weggetje dat het eiland doorkruiste. Het weggetje werd onverhard en voerde door een ruig kustlandschap waar Tora vorsend keek waar alle schapen zich bevonden toen we over een veerooster reden.
Om half twee waren we in Skudeneshavn om op te stellen voor de pont naar Stavanger. De Duitsers met hun transporter waren er ook, en hij maakte op zijn beurt nu een foto van ons op de boot.
Op de boot was ook een Noors stel met een baby en twee husky’s. Het kind had een muts op met twee berenoortjes er op genaaid. We laveerden keurig met een boogje om elkaar heen!
De boot zou ons tot iets boven Stavanger brengen met een tussenstop op een eilandengroep: Kvitsöy. Kvitsöy is de kleinste gemeente van Noorwegen qua oppervlakte met zijn 6.17 km2. Op het eiland staat een stenen kruis van bijna 4 meter hoog uit de eerste dagen van het Christendom in Noorwegen. Men zegt dat het het grootste en best bewaarde stenen kruis is in Noorwegen. Naast een Christelijk symbool werd het ook gebruikt als teken voor navigatie. Vlak bij het kruis liggen de ruïnes van de St. Clemenskerk. Volgens de sage is die in 1270 gesloopt.
De vuurtoren van Kvitsöy heeft een geschiedenis die teruggaat naar 1700. Eerst was er een zogenaamde "vippefyr", een mand waarin kolen werden verbrand en opgehesen met een hefboom. Het vuur brandde van 20 augustus tot 20 maart ieder jaar als het donker was. Per keer werd de mand gevuld met 140 liter kolen. Per jaar werd er zo’n 70 ton kolen verbruikt, maar van broeikaseffect had men toen nog nooit gehoord! In 1829 werd de "vippefyr" vervangen door de tegenwoordige vuurtoren, die de oudste nog in gebruik zijnde vuurtoren van Noorwegen is, en op de monumentenlijst staat. Naast de huidige vuurtoren staat een model van het oorspronkelijke "vippefyr".
Op Kvitsøy staat een enorme radiozender voor de korte- en middengolf, gebouwd in 1981 en 1982. De 1200 kW middengolfzender werd het eerst in gebruik genomen en was toen de sterkste van Noord Europa. Meerdere kortegolfzenders van 500 kW werden er bij gebouwd voor uitzending voor Noren op zee en in het buitenland. De antennemast voor de middengolf is ca 115 meter hoog. De antenne werd valk aan zee geplaatst vanwege de goede geleiding over het zeewater. Door storm en veelvuldige regen loert het gevaar van roestvorming om de hoek. Een ander probleem is om een stabiele spanning de houden op de kabels. Er zijn twee speciale zeekabels aangelegd voor de stroom, en twee voor de zekering tegen stroombreuk. De frequentie van de middengolf is 1314 kHz., maar ik heb vernomen dat heel stilletjes de middengolfzender is gesloten in juni 2006.
De in Noorwegen veel voorkomende Atlantische zalm is een anadrome vissoort: de vis brengt het een deel van zijn leven door in zee, maar voor de voortplanting trekt hij de rivier op. De jongen leven de eerste jaren in beken of riviertjes en trekken na enkele jaren weer naar de zee. Door zijn leefwijze en bijzondere levensstrategie heeft de zalm in de loop der tijd een grote flexibiliteit ontwikkeld om optimaal de kansen te benutten om voor nageslacht te zorgen. De laatste jaren wordt de zalm bedreigd door een parasiet, de Gyrodactylus salaris of huidworm. Dit is een ectoparasiet die de oorzaak is van enorme zalmsterfte in de Noorse wateren. Hoewel de parasiet niet altijd directe sterfte geeft tast hij de huid dermate aan dat andere infecties, zoals bijvoorbeeld de schimmel saprolegnia sp, gemakkelijk kunnen aanslaan. De huidworm hecht zich vast op de huid van een vis en voedt zich met de huidcellen en het bloed van het arme dier. Hierbij scheidt hij enzymen uit die bij de vis tot irritatie, huidletsel, verhoogde slijmproductie, uitputting, aanslaan van andere infecties en uiteindelijk de dood kunnen leiden. Het meest verontrustend is dat de parasiet zich razendsnel vermenigvuldigt. De huidworm verspreidt zich meestal van vis tot vis en wordt vaak door de mens geïntroduceerd bij het uitzetten van vis.
Toe we bijna bij het eindpunt waren doemde er een enorm gevaarte op. De SSCV Thialf is het grootste kraanschip ter wereld. Het half afzinkbare kraanschip (SSCV) werd in 1985 gebouwd in Japan en door J. Ray McDermott in de vaart genomen onder de naam DB-102. In 1997 werd het schip overgenomen door Heerema Marine Contractors Nederland B.V. Het schip bestaat uit twee pontons met elk vier kolommen waarop twee reusachtige kranen zijn geplaatst. Aan boord is accommodatie voor maximaal 742 personen. In diep water kan de Thialf positie in positie gehouden worden door middel van een klasse III Dynamic Positioning systeem, dat zes 5500 kW intrekbare azimut schroeven aanstuurt. In ondiep water kan gebruik gemaakt worden van 12 Flipper Delta ankers van 22,5 ton. Het schip wordt regelmatig ingezet om zeer uitzonderlijke werkzaamheden uit te voeren en heeft een aantal bijzondere records op haar naam staan. De naam van de Thialf is afkomstig van Thialfi, de knecht van Thor, de Germaanse god van de donder. Een van de bijzondere projecten was in 1995 de installatie van de pyloon van de Erasmusbrug in 1995.
Toen we van de pont afkwamen begon het te regenen. Niet zo maar een onschuldig miezertje maar serieus te regenen. Het was niet voorspeld, maar toch was het er. De planning was om onze tent langs het Limavatnet op te zetten in het wild, naar een tip van Terje en Sirgunn. De plekken langs dat meer lagen echter erg in het zicht van een weg, zonder beschutting van bosjes en zo. We besloten om door te rijden naar Frafjord. Daar staat op de camping een schuur en zouden we in ieder geval droog kunnen koken.
Jan belde nog op met een update en goed nieuws over Nille: ze had vol overtuiging tonijn gegeten en goed gedronken. Ik gaf nog de tip om Hill’s nierdieet brok te geven, en ze at deze avond een half proefzakje op! Joepie! Mijn dag kon niet meer stuk!! Irma had vandaag zelfs het eerste kopje van Nille gehad! Minder nieuws was dat haar bloedwaarden van de nierfunctie door het infuus minder waren gedaald dan Jan had gehoopt. De toekomst blijft dus afwachten.
De pot schafte vandaag Chilirijst met kidneybonen en Italiaanse salami onder het dak van camping Frafjord. Na het eten besloten we om de tent ook maar overdekt op te zetten. Dan konden we morgen in ieder geval met een droge tent verder.
De honden liet ik in de regen uit en uit de rivier sprongen vissen van zo’n halve meter omhoog. Door de nattigheid had ik geen camera bij me (sorry) dus kon ik het niet op de foto vastleggen.
Toen de campingbaas er was polste ik nog even of hij het weerbericht wist, en voor morgenochtend was er mooi weer voorspeld. ’s Avonds kon er wel weer wat regel vallen. Afijn... voorlopig stonden we op een plaatselijk droog plekje onder een schuurdak. Het was wel bizar om in de regen in de tent te slapen en het niet op de tent te horen tikken...