Naar Nürnberg
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
11 December 2007 | Duitsland, Berlijn
Weer was het grijs en koud winterweer. Bevroren druppels zaten op de voorruit van de auto, maar het gaf niets want de chauffeur lag nog lekker in zijn warme bedje te maffen. We (Hiko en ik) hebben een heerlijke ochtendwandeling gemaakt en gleden deze keer niet uit hoewel het wel oppassen geblazen was.
Deze keer had ik de broodjes precies op het goede moment in de oven gedaan en hebben we lekker zitten ontbijten met zijn tweetjes (Harry en ik). We hadden er zelfs een gekookt eitje bij (Hiko kreeg er ook een, die is daar zo verschrikkelijk gek op!).
Na het ontbijt snel afruimen, afwassen inladen en rijfden maar. We hadden een aardig stuk voor de boeg, want vandaag gingen we naar Neurenberg.
Tot de Tweede Wereldoorlog had de binnenstad van Neurenberg een vrijwel geheel middeleeuws karakter bewaard met ook gotische bouwwerken. Van de 15e tot de 17e eeuw had Neurenberg een bloeiende metaalindustrie. Daarna raakte de stad in verval.
In 1927, 1929 en van 1933 tot en met 1938 werden in deze stad nationaal-socialistische partijdagen gehouden. De keuze voor Neurenberg komt voort uit de plaats die de stad in het middeleeuwse Duitse Keizerrijk had ingenomen als verzamelplaats voor Rijksdagen en hoeder van de regalia van de Keizer. Neurenberg was in 1933 beslist geen door de Nazi's gedomineerde plaats; de stad had een liberale burgemeester en een progressief bestuur.
De rassenwetten van de nationaal-socialistische staat, wetgeving waarbij Joodse burgers van het maatschappelijke leven werden uitgesloten en rechteloos werden gemaakt, zijn in Neurenberg afgekondigd en worden daarom de "Rassenwetten van Neurenberg" genoemd.
Precies 60 jaar geleden kende het Tribunaal van Nürnberg zijn ontknoping. Het was één van de belangrijkste processen uit de geschiedenis van de mensheid. Voor het eerst werd oorlog als internationale misdaad veroordeeld. Een dramatisch hoogtepunt van het proces was de bitse confrontatie tussen aanklager Robert Jackson en kroonprins van het Hitlerregime Goering.
Op 20 november 1945 kwam voor het eerst een internationaal militair gerechtshof samen dat later de geschiedenis zou ingaan als het Tribunaal van Nürnberg. Het proces vormde niet alleen een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het volkenrecht, het was bovendien een mediaspektakel van de eerste orde. De grote internationale kranten en tijdschriften stuurden hun beste mensen, onder wie schrijvers als Ernest Hemingway, John Steinbeck, John Dos Passos, Erika Mann, Martha Gellhorn, Rebecca West en Erich Kästner, of journalisten zoals de jonge Willy Brandt. De vier grootmachten Frankrijk, Groot-Brittannië, de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten vaardigden elk een rechter af, en leverden ook de openbare aanklagers. Voorzitter werd de Britse Lord Geoffrey Lawrence. Op de beklaagdenbank zaten de Duitse hoofdverantwoordelijken voor de oorlogsmisdaden voor zover ze niet waren ondergedoken of zelfmoord hadden gepleegd: ondermeer grootadmiraal Karl Dönitz, Rudolf Hess, Baldur von Schirach, von Ribbentrop en Albert Speer. Maar de meeste aandacht van rechters en publiek ging uit naar Herman Goering, voormalig ‘rijksmaarschalk van het Groot-Duitse Rijk’, die na de zelfmoord van Hitler en Goebbels als hoogste in rang in de nazi-hiërachie zowat dé symboolfiguur van het misdadig regime was geworden.
De hele duur van het proces zou Goering onbehouwen in de clinch gaan met de Amerikaanse hoofdaanklager Robert Jackson. Die had met zijn openingsrede meteen de toon gezet: ‘Het openen van de eerste rechtszaak in de geschiedenis van misdaden tegen de wereldvrede legt een zware verantwoordelijkheid op onze schouders. Het kwaad dat we wensen te veroordelen en bestraffen was zo berekenend en verwoestend dat de beschaving het zich niet kan veroorloven dit te ontkennen want een herhaling zou het einde betekenen’. Goering zelf greep na maanden verplicht toehoren en zwijgen de gelegenheid om vanaf de beklaagdenbank alle registers open te trekken: het proces deed hij af als een schertsvertoning en wraakoefening van de geallieerde overwinnaars, hij ging zich te buiten aan scheldtirades en negeerde de vragen van de rechters, zette demonstratief zijn koptelefoon af om de vertaling niet te moeten aanhoren, enz.
Op 30 september en 1 oktober 1946 werden de vonnissen geveld, waaronder zeven maal de doodstraf met de strop. De terechtstellingen vonden in alle vroegte plaats op 16 oktober in de gymzaal van de gevangenis. Onmiddellijk daarna volgde transport naar en crematie in München, de as werd uitgestrooid in een bijrivier van de Isar. Goering had van bij aanvang van het proces demonstratief te kennen gegeven: ‘die knopen mij niet op’, en hield woord. Net voordien had hij in zijn cel een blauwzuurcapsule ingenomen.
Maar goed, genoeg ouwe koeien uit de sloot gehaald: we waren op weg naar de kerstmarkt. De Christkindlesmarkt in Nürnberg is wereldberoemd. Hele busladingen Engelsen waren er gedropt om te kijken hoe het er in “the gingerbread city” aan toe ging. Oh lovely hier en ah wonderful daar… Desalniettemin ging ik hier ook even wat Lebkuchen inslaan om het Weihnachtliche Gefühl te onderhouden.
De Nürnberger Rostbratwurst wordt in veel kraampjes klaargemaakt en met een vers broodje aangeboden of als maaltijd gegeten met zuurkool, mosterd en een broodje.
Er reed een ouderwetse postkoets in de kleuren van de Deutsche Post en een man blies op zijn oude posthoorn kerstliedjes. Ja, ze maken er wel wat van hier!
Ook in deze grote stad ging de tijd sneller dan we dachten, net als gisteren in Regensburg. Natuurlijk lieten we ons een Nürnberger rostbratwurst goed smaken maar Harry wilde eerst nog wat anders. Hij nam een soort geplette gehaktbal en vond het lekker. Ongelooflijk zo veel kraampjes met Lebkuchen als hier waren.
We liepen terug naar de parkeergarage en reden naar de snelweg terug. Het was nog best een stuk rijden maar de weg was grotendeels autobahn dus het schoot lekker op. In het donker kwamen we weer in het huisje. Ook de kerk was niet verlicht. Gek, sinds we hier waren was de kerk steeds verlicht geweest 's avonds en ik wou daar nog een mooi plaatje van maken. Misschien hun manier om te bezuinigen??
Omdat we nog aardig vol zaten van de wurst hadden we een groentesoep met daarna de overgebleven zalm en brood. Dat was lekker en voldaan gleden we voor de televisie om te kijken wat anderen in de keuken deden.
Deze keer had ik de broodjes precies op het goede moment in de oven gedaan en hebben we lekker zitten ontbijten met zijn tweetjes (Harry en ik). We hadden er zelfs een gekookt eitje bij (Hiko kreeg er ook een, die is daar zo verschrikkelijk gek op!).
Na het ontbijt snel afruimen, afwassen inladen en rijfden maar. We hadden een aardig stuk voor de boeg, want vandaag gingen we naar Neurenberg.
Tot de Tweede Wereldoorlog had de binnenstad van Neurenberg een vrijwel geheel middeleeuws karakter bewaard met ook gotische bouwwerken. Van de 15e tot de 17e eeuw had Neurenberg een bloeiende metaalindustrie. Daarna raakte de stad in verval.
In 1927, 1929 en van 1933 tot en met 1938 werden in deze stad nationaal-socialistische partijdagen gehouden. De keuze voor Neurenberg komt voort uit de plaats die de stad in het middeleeuwse Duitse Keizerrijk had ingenomen als verzamelplaats voor Rijksdagen en hoeder van de regalia van de Keizer. Neurenberg was in 1933 beslist geen door de Nazi's gedomineerde plaats; de stad had een liberale burgemeester en een progressief bestuur.
De rassenwetten van de nationaal-socialistische staat, wetgeving waarbij Joodse burgers van het maatschappelijke leven werden uitgesloten en rechteloos werden gemaakt, zijn in Neurenberg afgekondigd en worden daarom de "Rassenwetten van Neurenberg" genoemd.
Precies 60 jaar geleden kende het Tribunaal van Nürnberg zijn ontknoping. Het was één van de belangrijkste processen uit de geschiedenis van de mensheid. Voor het eerst werd oorlog als internationale misdaad veroordeeld. Een dramatisch hoogtepunt van het proces was de bitse confrontatie tussen aanklager Robert Jackson en kroonprins van het Hitlerregime Goering.
Op 20 november 1945 kwam voor het eerst een internationaal militair gerechtshof samen dat later de geschiedenis zou ingaan als het Tribunaal van Nürnberg. Het proces vormde niet alleen een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het volkenrecht, het was bovendien een mediaspektakel van de eerste orde. De grote internationale kranten en tijdschriften stuurden hun beste mensen, onder wie schrijvers als Ernest Hemingway, John Steinbeck, John Dos Passos, Erika Mann, Martha Gellhorn, Rebecca West en Erich Kästner, of journalisten zoals de jonge Willy Brandt. De vier grootmachten Frankrijk, Groot-Brittannië, de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten vaardigden elk een rechter af, en leverden ook de openbare aanklagers. Voorzitter werd de Britse Lord Geoffrey Lawrence. Op de beklaagdenbank zaten de Duitse hoofdverantwoordelijken voor de oorlogsmisdaden voor zover ze niet waren ondergedoken of zelfmoord hadden gepleegd: ondermeer grootadmiraal Karl Dönitz, Rudolf Hess, Baldur von Schirach, von Ribbentrop en Albert Speer. Maar de meeste aandacht van rechters en publiek ging uit naar Herman Goering, voormalig ‘rijksmaarschalk van het Groot-Duitse Rijk’, die na de zelfmoord van Hitler en Goebbels als hoogste in rang in de nazi-hiërachie zowat dé symboolfiguur van het misdadig regime was geworden.
De hele duur van het proces zou Goering onbehouwen in de clinch gaan met de Amerikaanse hoofdaanklager Robert Jackson. Die had met zijn openingsrede meteen de toon gezet: ‘Het openen van de eerste rechtszaak in de geschiedenis van misdaden tegen de wereldvrede legt een zware verantwoordelijkheid op onze schouders. Het kwaad dat we wensen te veroordelen en bestraffen was zo berekenend en verwoestend dat de beschaving het zich niet kan veroorloven dit te ontkennen want een herhaling zou het einde betekenen’. Goering zelf greep na maanden verplicht toehoren en zwijgen de gelegenheid om vanaf de beklaagdenbank alle registers open te trekken: het proces deed hij af als een schertsvertoning en wraakoefening van de geallieerde overwinnaars, hij ging zich te buiten aan scheldtirades en negeerde de vragen van de rechters, zette demonstratief zijn koptelefoon af om de vertaling niet te moeten aanhoren, enz.
Op 30 september en 1 oktober 1946 werden de vonnissen geveld, waaronder zeven maal de doodstraf met de strop. De terechtstellingen vonden in alle vroegte plaats op 16 oktober in de gymzaal van de gevangenis. Onmiddellijk daarna volgde transport naar en crematie in München, de as werd uitgestrooid in een bijrivier van de Isar. Goering had van bij aanvang van het proces demonstratief te kennen gegeven: ‘die knopen mij niet op’, en hield woord. Net voordien had hij in zijn cel een blauwzuurcapsule ingenomen.
Maar goed, genoeg ouwe koeien uit de sloot gehaald: we waren op weg naar de kerstmarkt. De Christkindlesmarkt in Nürnberg is wereldberoemd. Hele busladingen Engelsen waren er gedropt om te kijken hoe het er in “the gingerbread city” aan toe ging. Oh lovely hier en ah wonderful daar… Desalniettemin ging ik hier ook even wat Lebkuchen inslaan om het Weihnachtliche Gefühl te onderhouden.
De Nürnberger Rostbratwurst wordt in veel kraampjes klaargemaakt en met een vers broodje aangeboden of als maaltijd gegeten met zuurkool, mosterd en een broodje.
Er reed een ouderwetse postkoets in de kleuren van de Deutsche Post en een man blies op zijn oude posthoorn kerstliedjes. Ja, ze maken er wel wat van hier!
Ook in deze grote stad ging de tijd sneller dan we dachten, net als gisteren in Regensburg. Natuurlijk lieten we ons een Nürnberger rostbratwurst goed smaken maar Harry wilde eerst nog wat anders. Hij nam een soort geplette gehaktbal en vond het lekker. Ongelooflijk zo veel kraampjes met Lebkuchen als hier waren.
We liepen terug naar de parkeergarage en reden naar de snelweg terug. Het was nog best een stuk rijden maar de weg was grotendeels autobahn dus het schoot lekker op. In het donker kwamen we weer in het huisje. Ook de kerk was niet verlicht. Gek, sinds we hier waren was de kerk steeds verlicht geweest 's avonds en ik wou daar nog een mooi plaatje van maken. Misschien hun manier om te bezuinigen??
Omdat we nog aardig vol zaten van de wurst hadden we een groentesoep met daarna de overgebleven zalm en brood. Dat was lekker en voldaan gleden we voor de televisie om te kijken wat anderen in de keuken deden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
