Weer kamperen
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
29 Augustus 2006 | Noorwegen, Oslo
Nou, de tennisballenprooi viel mee: hij hield het bij de twee al half gesloopte
ballen van gisterennacht en was daar dik tevreden mee.
Vanmorgen hebben we alle spullen ingepakt en in de auto geladen en ik heb nog een stuk gewandeld in de plenzende regen. Ben met Hiko richting mijn oude middelbare school gelopen en voordat het zo ver was rechtsaf een bospad in geslagen. Daar kwam ik bij grafheuvels, vermoedelijk uit de ijzertijd. De graven zijn in 1991 gerestaureerd en zijn er bomen gekapt om de heuvels meer zichtbaar te maken. In samenwerking met de gemeente en de historische vereniging was er een info-bord neergezet. Verrassend!
Behoorlijk nat kwamen we terug en Kaat was blij dat ze niet zo ver hoefde. Ook was het nu droog, en dat was voor haar lange haren wel prettig.
Gisteren had mamma een softijs gehaald op Teie. Ze verdween totaal achter de grote toeter ijs en dacht meteen aan Harry. Voordat we uit deze streek wegreden moest er dus eerst nog een softijs gehaald worden op Teie torv.
Op Teie torv slaagden we in alle opzichten: we kochten bij de reformzaak een weihnachtsmarkthuisje, 40% korting en in stabburvorm. Ook trakteerde Harry zich op een tonnetje in de vorm van een beker. Ik kocht een skolebrød en zo reden we voldaan naar het noordwesten.
Nog een keer passeerden we de tolpoorten en we reden de heuvels met akkerbouw in. Na de natte ochtend was het nu droog en de voorspellingen waren een zonnetje met een wolkje en enkele druppels uit het wolkje. Nou, wolk en druppels hadden we al gehad, dus het zonnetje mocht komen! Aan de ijsfoto van Har zie je al dat dat gebeurde ook!
Op de rustige boerenweggetjes was het lekker ontspannen toeren; je komt bijna geen kip tegen (of eigenlijk zijn dieren ongeveer de enigen die je tegenkomt) en het was half bewolkt met een licht briesje. Lekker om te toeren, dus!
Voor een dunbevolkt land hebben ze in deze provincie heel veel gedaan aan fietspaden. Ook qua publiciteit geven ze aan de fietsprovincie van Noorwegen te zijn. Het is inderdaad opvallend hoe goed er voor fietspaden gezorgd is!
Langzaam werd het landschap ruiger richting Kongsberg. In plaats van golvende graanvelden zagen we nu vennetjes, meer bossen en huizen op prachtige idyllische plekken.
In Kongsberg waren we 9 jaar geleden ook. Door de stad heen stort de Numedalslaagen, een rivier, zich met donderend geraas van de rotsen. Het had de laatste tijd veel geregend dus er kwam aanmerkelijk meer water dan verwacht in deze tijd van het jaar. Ook was het water bruin van de aarde die van de oevers was meegespoeld door de hoge waterstand.
We hebben er even rondgelopen en de waterval bekeken. We konden niet normaal met elkaar praten, zo’n herrie kwam daar uit!
Toen de Deens-Noorse koning Christian IV (waarnaar de veerboot die ons van Hirtshals naar Kristiansand bracht) in 1624 te horen kreeg dat er grote hoeveelheden zilver waren gevonden in de Noorse bergen bij Sandsvær, deed hij een grote bijdrage in de staatskas in Kopenhagen. Met de boot ging hij naar Drammen, reisde verder landinwaarts en inspecteerde de vindplaats, die "Konningsberg" werd genoemd, en de industriestad Kongsberg werd gevestigd. In Kongsberg Sølvverk, de zilverfabriek, werd met voor die tijd zeer moderne technologie gewerkt. Vakmensen werden van buiten gehaald, met name uit Duitsland.
Sinds 1686 is de Noorse munt hier gevestigd en de zilverfabriek groeide uit tot Noorwegens grootste bedrijf. In alle jaren werd er 1350 ton zilver uit de bergen gewonnen, maar op een gegeven moment was het zilver op. Vanwege de verloren arbeidsplaatsen werd er door de staat een wapenfabriek in Kongsberg gevestigd. In 1987 werd door het parlement besloten dat de wapenfabriek gedeeltelijk geprivatiseerd zou worden. De uitdaging voor het bedrijfsleven om op de oude erfenis verder te borduren was groot. Kongsberg heeft bedrijven in luchtvaart, cartografie, optometrie en offshore, en een goede hogeschool waar de toekomstige werknemers hun opleiding krijgen
Na Kongsberg reden we verder richting Notodden, naar het westen over de E134. Nu moet je je bij een weg met een E-nummer geen 4-baans autoweg voorstellen: het is een tweebaansweg, maar wel duidelijk een belangrijke oost-westverbinding tussen Drammen en Haugesund.
We zaten weer tussen de bossen en weiden met mooie oude boerderijen, hier en daar met gras op het dak.
In Notodden deden we boodschappen. Het is een moderne stad met industrie, die niet echt prachtig om te zien was. Naast een vliegveld was een camping. Het was een open veld, waarbij je eerst dwars over de startbaan moest rijden met je auto (voor Harry een verbijsterende ervaring: waarom zetten ze de startbaan af met blokken en touwtjes, zodat er auto’s langs kunnen?) We besloten er niet te gaan kamperen en naar een wild plekje te zoeken. Een keer moest het toch lukken?
We hadden in ieder geval de camping bij Notodden achter de hand voor als het niet zou lukken. Op de kaart zag ik een klein weggetje bij Notodden naar het noorden. Dat zou wel eens wat kunnen worden. Er liep een rivier die soms verbreedde tot een meer, dus wie weet!
Het smalle weggetje door het Tinnedal kronkelde langs de rivier de Tinne. Ook een enkelspoortje was langs de rivier gelegd, iets hoger in het dal.
We vonden een mooie kampeerplek in het wild aan de oever van de Tinne, vlak voor het gehucht Aarlifoss,op een plek waar de rivier tot een meer verbreed was.
De stilte was hier oorverdovend. Harry werd er een beetje onrustig van. Het enige geluid was soms een tik van de stroomleiding, toch nog wat beschaving.
Er was een vuurplek op de kampeerplaats aanwezig, maar door de vele regen was het hout behoorlijk nat en dat brandt nou niet echt geweldig. We hebben het niet eens geprobeerd om een fikkie te maken, omdat er meer rook dan vuur zou zijn...
We zetten de tent op en ruimden hem in, lieten de slaapzakken even luchten op het tentdak en zetten de luifel aan de auto op.
Nog even een stukje met de honden gelopen en raad eens wat? We stonden vlak bij een enorme hoeveelheid bosbessen, precies op eet-rijpte! Ik had dus net zo’n blauwe tong als Kaatje! Ook stonden er andere bessen, rode. Ik wist niet precies wat het waren, maar de volgende dag in de supermarkt herkende ik de veenbessen, oftewel tyttebær, oftewel cranberry’s.
De keuken bood naast de bosbessen kerrierijst met erwtjes en tonijnsalade.
ballen van gisterennacht en was daar dik tevreden mee.
Vanmorgen hebben we alle spullen ingepakt en in de auto geladen en ik heb nog een stuk gewandeld in de plenzende regen. Ben met Hiko richting mijn oude middelbare school gelopen en voordat het zo ver was rechtsaf een bospad in geslagen. Daar kwam ik bij grafheuvels, vermoedelijk uit de ijzertijd. De graven zijn in 1991 gerestaureerd en zijn er bomen gekapt om de heuvels meer zichtbaar te maken. In samenwerking met de gemeente en de historische vereniging was er een info-bord neergezet. Verrassend!
Behoorlijk nat kwamen we terug en Kaat was blij dat ze niet zo ver hoefde. Ook was het nu droog, en dat was voor haar lange haren wel prettig.
Gisteren had mamma een softijs gehaald op Teie. Ze verdween totaal achter de grote toeter ijs en dacht meteen aan Harry. Voordat we uit deze streek wegreden moest er dus eerst nog een softijs gehaald worden op Teie torv.
Op Teie torv slaagden we in alle opzichten: we kochten bij de reformzaak een weihnachtsmarkthuisje, 40% korting en in stabburvorm. Ook trakteerde Harry zich op een tonnetje in de vorm van een beker. Ik kocht een skolebrød en zo reden we voldaan naar het noordwesten.
Nog een keer passeerden we de tolpoorten en we reden de heuvels met akkerbouw in. Na de natte ochtend was het nu droog en de voorspellingen waren een zonnetje met een wolkje en enkele druppels uit het wolkje. Nou, wolk en druppels hadden we al gehad, dus het zonnetje mocht komen! Aan de ijsfoto van Har zie je al dat dat gebeurde ook!
Op de rustige boerenweggetjes was het lekker ontspannen toeren; je komt bijna geen kip tegen (of eigenlijk zijn dieren ongeveer de enigen die je tegenkomt) en het was half bewolkt met een licht briesje. Lekker om te toeren, dus!
Voor een dunbevolkt land hebben ze in deze provincie heel veel gedaan aan fietspaden. Ook qua publiciteit geven ze aan de fietsprovincie van Noorwegen te zijn. Het is inderdaad opvallend hoe goed er voor fietspaden gezorgd is!
Langzaam werd het landschap ruiger richting Kongsberg. In plaats van golvende graanvelden zagen we nu vennetjes, meer bossen en huizen op prachtige idyllische plekken.
In Kongsberg waren we 9 jaar geleden ook. Door de stad heen stort de Numedalslaagen, een rivier, zich met donderend geraas van de rotsen. Het had de laatste tijd veel geregend dus er kwam aanmerkelijk meer water dan verwacht in deze tijd van het jaar. Ook was het water bruin van de aarde die van de oevers was meegespoeld door de hoge waterstand.
We hebben er even rondgelopen en de waterval bekeken. We konden niet normaal met elkaar praten, zo’n herrie kwam daar uit!
Toen de Deens-Noorse koning Christian IV (waarnaar de veerboot die ons van Hirtshals naar Kristiansand bracht) in 1624 te horen kreeg dat er grote hoeveelheden zilver waren gevonden in de Noorse bergen bij Sandsvær, deed hij een grote bijdrage in de staatskas in Kopenhagen. Met de boot ging hij naar Drammen, reisde verder landinwaarts en inspecteerde de vindplaats, die "Konningsberg" werd genoemd, en de industriestad Kongsberg werd gevestigd. In Kongsberg Sølvverk, de zilverfabriek, werd met voor die tijd zeer moderne technologie gewerkt. Vakmensen werden van buiten gehaald, met name uit Duitsland.
Sinds 1686 is de Noorse munt hier gevestigd en de zilverfabriek groeide uit tot Noorwegens grootste bedrijf. In alle jaren werd er 1350 ton zilver uit de bergen gewonnen, maar op een gegeven moment was het zilver op. Vanwege de verloren arbeidsplaatsen werd er door de staat een wapenfabriek in Kongsberg gevestigd. In 1987 werd door het parlement besloten dat de wapenfabriek gedeeltelijk geprivatiseerd zou worden. De uitdaging voor het bedrijfsleven om op de oude erfenis verder te borduren was groot. Kongsberg heeft bedrijven in luchtvaart, cartografie, optometrie en offshore, en een goede hogeschool waar de toekomstige werknemers hun opleiding krijgen
Na Kongsberg reden we verder richting Notodden, naar het westen over de E134. Nu moet je je bij een weg met een E-nummer geen 4-baans autoweg voorstellen: het is een tweebaansweg, maar wel duidelijk een belangrijke oost-westverbinding tussen Drammen en Haugesund.
We zaten weer tussen de bossen en weiden met mooie oude boerderijen, hier en daar met gras op het dak.
In Notodden deden we boodschappen. Het is een moderne stad met industrie, die niet echt prachtig om te zien was. Naast een vliegveld was een camping. Het was een open veld, waarbij je eerst dwars over de startbaan moest rijden met je auto (voor Harry een verbijsterende ervaring: waarom zetten ze de startbaan af met blokken en touwtjes, zodat er auto’s langs kunnen?) We besloten er niet te gaan kamperen en naar een wild plekje te zoeken. Een keer moest het toch lukken?
We hadden in ieder geval de camping bij Notodden achter de hand voor als het niet zou lukken. Op de kaart zag ik een klein weggetje bij Notodden naar het noorden. Dat zou wel eens wat kunnen worden. Er liep een rivier die soms verbreedde tot een meer, dus wie weet!
Het smalle weggetje door het Tinnedal kronkelde langs de rivier de Tinne. Ook een enkelspoortje was langs de rivier gelegd, iets hoger in het dal.
We vonden een mooie kampeerplek in het wild aan de oever van de Tinne, vlak voor het gehucht Aarlifoss,op een plek waar de rivier tot een meer verbreed was.
De stilte was hier oorverdovend. Harry werd er een beetje onrustig van. Het enige geluid was soms een tik van de stroomleiding, toch nog wat beschaving.
Er was een vuurplek op de kampeerplaats aanwezig, maar door de vele regen was het hout behoorlijk nat en dat brandt nou niet echt geweldig. We hebben het niet eens geprobeerd om een fikkie te maken, omdat er meer rook dan vuur zou zijn...
We zetten de tent op en ruimden hem in, lieten de slaapzakken even luchten op het tentdak en zetten de luifel aan de auto op.
Nog even een stukje met de honden gelopen en raad eens wat? We stonden vlak bij een enorme hoeveelheid bosbessen, precies op eet-rijpte! Ik had dus net zo’n blauwe tong als Kaatje! Ook stonden er andere bessen, rode. Ik wist niet precies wat het waren, maar de volgende dag in de supermarkt herkende ik de veenbessen, oftewel tyttebær, oftewel cranberry’s.
De keuken bood naast de bosbessen kerrierijst met erwtjes en tonijnsalade.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
