Naar het bos!

Harry had zijn 4e vroege dienst op rij en mijn wekker liep om 4 uur af. Grrroempffff… Eerst heb ik toen koffie gezet, eten in zijn tas gedaan en thee gezet. De koffie en thee heb ik naar boven meegenomen en daar samen een bakkie gedaan terwijl we naar schaatsen keken. De WK afstanden is in Nagano en zodoende konden we het vroege wakker worden wat verzachten.
Vandaag gingen Tora en ik weer naar de hondenschool. Eerst moest ze de trap over het spoor gedragen worden, en nu ze bijna 13 kilo weegt begint dat aardig op te breken, maar ik heb het gered. Met het trammetje naar Houten station en van daar met de trein naar Utrecht. Er kwam een sneltrein langs en Tora deed het prima! Ze schrok amper en herstelde snel. Ze maakt een stabielere indruk dan Hiko op die leeftijd.
Op de hondenschool mag ze niet meer spelen met pups van haar leeftijd omdat ze die op de zelfde lompe en grommende manier behandelt als Hiko haar thuis behandelt. Nee, ze mag nu met de oudere pups spelen van rond de 6 maanden leeftijd. Maar dan nog gaat ze soms stevig tekeer. Als honden daar niet van schrikken en willen blijven spelen, gaat het met Tora ook goed.
Op de hondenschool kwam Irma langs tegen het einde van de les, vlak voordat het commando :”hierrrr” gedaan werd. Irma riep Tora en toen het contact er was tussen die twee liet ik haar los, en ze rende recht in Irma’s handen. Daarop mochten we commando “Hier!”tussen ons in doen. Ze racete van de een naar de ander en het ging perfect!
Irma keek nog even naar de Spaanse waterhond die lekker liep te spelen met andere honden en toen reden we per expresse met haar auto naar Houten voor een puppyslaap. In Houten begonnen Tora en Hiko eerst nog even erg te spelen en uiteindelijk overwon dan toch de slaap. Irma en ik deden nog een lekker en gezellig bakkie, en na het tukkie van de honden gingen we naar het bos. Het moest voor Irma wel een rolstoeltoegankelijk bos zijn en na wat gerommel bij vliegbasis Soesterberg waar we het geasfalteerde pad niet konden vinden wat ze nog van vroeger kende, reden we naar Lage Vuursche. We snapten er allemaal niets van. Hiko zag overal bos en we reden maar door… Wij zagen de afslag niet naar het Soester Hoog. De weg had nieuw asfalt en het leek wel alsof die afslag van de aardbodem was verdwenen!
In Lage Vuursche was inderdaad een mooi fietspad in het bos en daar hebben we heerlijk de frisse buitenlucht opgesnoven. Volgende keer gaan we er alleen niet meer in het weekend daarheen, want de hele provincie Utrecht fietst daar dan… Dat kan aardige knoopjes geven met de zoeflijnen en is dus de hele tijd flink opletten geblazen.
Op een gegeven moment ging Tora zitten in het bos. “Ja”, zei Irma opgelucht, ”nu is ze moe!”. Daar had ze al op gehoopt want dan kon Tora op haar schoot uitrusten. Nu ligt er in haar rolstoel een heel spannend ruikende schapenvacht. Hiko was, toen de vacht nog vers was, er helemaal weg van en hapte er toen fanatiek in. Voor je het wist liep hij dan met een donkerbruin plukje triomfantelijk in zijn bek. De hap-fase is nu gelukkig over, maar de vacht ruikt nog wel heel spannend naar schaap...
Terwijl Tora op schoot werd gezet, inspecteerde Hiko achter Irma's rug het schaap. Hij wreef er met zijn kop eens lekker doorheen totdat... hobbel de hobbel... daar gingen Irma en Tora met zijn tweetjes in de rolstoel over het bospad. Tora was wat onrustig van deze nieuwe situatie en Irma probeerde wat houdingen uit om haar schoot te vergroten. Het werkte wel, maar niet zo lang. Door het gehobbel besloot Tora op een gegeven moment dat het wel genoeg was zo en ze liet zich van Irma’s schoot afglijden. Gelukkig heeft Irma goede reflexen en stond de stoel meteen stil. We kuierden rustig richting auto, waarbij Hiko aanwees waar wild zat, Tora achter wapperende blaadjes aanhuppelde en voorbijgangers liet aaien. Irma zette ons thuis weer af en ging weer terug naar haar poezen.
’s Avonds zijn we nog even bij Harry’s moeder langs geweest. Net als Hiko reageert ze op haar klok als die tinggg tinggg tinggg slaat. Hiko was er niet bij, dus het zal wel een doordringend geluid zijn voor hondenoren… Tora vond het warm bij Oma en ging uiteindelijk als een tochthond tegen de slaapkamerdeur aan liggen, en viel daar in slaap.