Op bezoek bij Opa en Ankie

“Oewaa!” klonk een grote gaap in de bench om half zeven… Tora meldde zich en wilde er uit. Hup, opstaan, in de kleren, honden aanlijnen en gaan! Het was een lekkere frisse ochtend en we liepen een rondje zonder een mens en/of hond tegen te komen. Die lagen lekker hun zaterdagavond uit uit te slapen…
Weer thuis aangekomen keek ik nog even naar schaatsen, de laatste wedstrijden van het seizoen. Har had pijn in zijn kop en had een lange aanloop nodig om mens te worden. Na een paar pillen en een bak vla met cruesli (“brokjes in saus”) en nog even terug naar bed lukte het wel, en konden we tegen half 1 naar Hengelo rijden. Het regende en waaide en we zaten lekker droog in de auto. Tora lag als een volleerd hondje net als Hiko lekker te slapen, en dat de hele rit van 1 ½ uur lang!
In Hengelo was er een nieuw huis te ontdekken, en ook weer nieuwe (oude) hondenspeeltjes. Vooral het mandje waar de speeltjes inzaten was spannend. Het was een bekleed mandje waar mijn moeder heeeel vroeger haar krulspelden in bewaarde. Tora probeerde de bekleding er uit te trekken, maar het was absoluut kwaliteitsstof, want ze kreeg er nog geen scheurtje in! Toen was Opa aan de beurt. Hij zat in zijn stoel en Tora huppelde op hem af en klom richting schoot. Het lukte best aardig, en toen kreeg hij een wasbeurt, en beet ze zachtjes in zijn oor.
Ankie dekte ondertussen de tafel voor een bakkie met gebakkie, want mijn vader was pas jarig geweest in Berlijn. Tora volgde alles nauwkeurig. Toen we aan koffie en thee zaten begonnen de honden te spelen. Natuurlijk was dat onder te tafel. Parket is glad en op zo’n kleed kun je veel beter afzetten bij het bespringen! Mijn vader vond het jammer dat de tafel niet van glas was en tilde het tafelkleed op om de honden te observeren. Door het spelen moest ze ineens, en op een hoekje van het kleed… psssss… Ze was nu al een week droog en ik dacht dus zindelijk. Net als bij Hiko leek het muntje dus op 12 weken leeftijd gevallen. Helaas leek het tapijt bij Opa en Ankie erg op mollig mos voor de hond en ging ze toch in de fout…
’s Middags hebben we door een parkje gewandeld. Het was even droog en daar hebben we mooi van geprofiteerd. We kwamen daar een los lopende witte herder tegen, die naar zijn baasje keek, toestemming kreeg om te kijken en vrolijk op Tora afdenderde. Tora ving hem op en zo kon ik het baasje vragen om de hond niet in Hiko’s bek te laten lopen. Het ging prima, en Tora gedroeg zich zowaar netjes tegen de herder.
Terug in het grote huis werd de keuken heel populair bij de honden. Er werd gekookt, en de honden wilden alles in de gaten houden. Nu ruikt een sudderend lamskoteletje natuurlijk wel heel erg lekker! De honden probeerden allerlei standjes en lieve blikken en Opa kennende zal er zo af en toe wel iets richting hun bekjes zijn gegaan…
Na een heerlijke maaltijd reden we weer huiswaarts. Het was al best laat en toen we tegen elven thuis kwamen waren we blij dat we er waren, en gauw in ons mandje konden kruipen.