Opgelapt

Joepie! Vandaag, 7 mei, naar de manueel therapeut geweest. Hij was heel voorzichtig met me, gelukkig, want ja... met zo'n hypermobiel lijf schiet zo'n kraker snel door... Ik vond het ook best spannend vooraf.
Hij vroeg eerst het een en ander, en wilde weten hoe vaak mijn schouder uit de kom was gegaan. Ik begon te lachen. "Hoeveel nullen passen er op je vel papier?", vroeg ik. Bij 10x was ik maar gestopt met tellen en da's al heeeeel lang geleden.
Ben gelukkig wel assertiever geworden met de jaren, zodat ik minder gepluk aan het pijnlijk lijf toelaat en dat scheelt een hoop narigheid achteraf.
Hij heeft vakkundig en voorzichtig 4 borstwervels rechtgezet (Th 6 t/m 9) en dat voelt al een stuk beter aan.
En over reddende engel gesproken: Harry tilde me thuis op en toen schoten er zo maar een stuk of 3 hogere borstwervels goed! Behalve nog beurs gaat het dus een heel stuk beter!
Heb ook gewerkt en dat ging best goed, al was ik behoorlijk gesloopt toen ik thuiskwam... De zware zakken voer mochten de klanten zelf van de plank halen, en het was hartverwarmend hoe ik door iedereen begrepen en geholpen werd!

Eergisteren, 10 mei, ben ik met Tora naar de hondenschool geweest. Hiko moet dan in de bench, want hoewel hij heel goed alleen thuis kan zijn is hij zwaar beledigd als ik alleen met die dreumes de deur uit ga. Als ik hem niet opsluit pakt hij dan iets onschuldigs (een rol toiletpapier, een doosje met theezakjes, mijn toilettas van het kamperen) en bijt het aan gort... De lummel...
Op de hondenschool gingen we spelen, volgen, zit en af oefenen en als spelletje moest de hond door een hoepel heen. Tora keek eerst eens naar de hoepel, en toen naar mij. "Moet ik echt daar doorheen? ", leek ze te vragen. "Oké dan, als jij dat wil..."
Daarna moest de hond zitten in de hoepel die plat op de grond lag, een stukje volgen om een pion heen (waar de chihuahua zijn poot tegen optilde...) en weer zitten in de hoepel. Dat ging prima! Eigenlijk train ik het volgen niet zo (alleen op de hondenschool), maar wel het niet trekken aan de riem! Dat vind ik heel belangrijk, anders ga ik plat! Daarom heb ik ook geen malamute! Door weinig te volgen verveelt Tora zich niet als we het wel doen... Bij commando "hier" dendert ze me de eerste keer bijna omver, en de tweede keer ziet ze het nut er niet meer van in... Lekker ding!
Na de hondenschool nog even een bakkie thee geleut en bijgekletst met Tora's peettante Irma. Dat was even lekker bijkomen van al dat gehuppel op het hobbelveld.
Aansluitend ging ik naar mijn werk: zaterdag en de aansluitende nacht had ik dienst. Gelukkig had barbecuend Utrecht goed opgelet op de satehstokjes, want we hoefden ze niet uit de honden te peuteren...
De nacht was lekker rustig en nadat alle patientenverslagen gefaxd waren kon ik met de bus naar huis. Gelukkig was het nog niet zo warm, want ik had van Har al gehoorde dat er veel oververhitte bussen aan de kant waren gezet de afgelopen dagen.
Thuis wachtte me een verrassing: de krabpaal van cyperpoes Nille was omgevallen, voor de zoveelste keer... Het is er zo eentje die klem hoort te staan tussen plafond en vloer, maar doordat het een oud ding is zo langzamerhand is het klemsysteem uitgelubberd en KEBOEM! Arme Nille, maar ze heeft er behalve de schrik niets aan overgehouden.
Op moederdag nog naar Harry's moeder gefietst en daar een bakkie gedaan en verder lekker een beetje aantutten in huis. Heerlijk!
Vandaag nog wat plantjes potten en dan is de tuin weer op orde!
Wat ook weer op orde is, dank zij Harry, is de krabpaal. Hij is wat korter geworden, maar staat weer, en is gezekerd met een zak zand in het "huisje", dat nu onderop staat. Als ze er nu nog mee omvalt weet ik het niet meer...