Herborn en sneeuwwandeling

Vrijdag 5 december begon met een moeilijk wakker wordende Har en ik was om 8 uur uit de veren. Eerst gingen de honden en ik eens lekker het bos in. Je loopt een paar meter, steekt over een voetgangersbrug de rivier over en je zit meteen in het bos. Zo lekker! We zagen eekhoorntjes, Vlaamse gaaien en ook nog 2 reeën. De honden vonden vooral die laatste twee erg interessant, hoewel ze ook heel verwachtingsvol omhoog kunnen kijken naar de boom waar dat eekhoorntje zo lekker verstopt zit.
Het riviertje de Nister kabbelt heerlijk (zoals ze in Nederland nooit kabbelen…) en raad eens wat? De honden gingen pootje baden en water lebberen! En dat terwijl het nog geen 5 graden was!!! Hiko deed dat in zijn eentje nooit, maar mocht natuurlijk niet onderdoen voor een puber!
Toen we weer terug waren, veegde ik de poten af, zette koffie en thee, veegde de kamer aan, leegde de aslade van de kachel (nu was hij koud, dus kon het!) en trof Wolfgang Kreidel in de tuin aan. Hij is een lekkere kletskous ('Ach, ich rede so wie der Schnabel gewachsen ist') en het duurde wel even voor ik terug in het huisje was. De ontbijtboel zette ik klaar en Har werd uit bed gepraat. Hij strompelde nog in de nachtstand naar de ontbijttafel, waar de koffie zijn werk deed en hij in het land der levenden belandde.
We zouden vandaag naar Herborn rijden. Tot onze verrassing bleek er iets hoger dan waar we zaten nog behoorlijk wat sneeuw te liggen! Als we voor het donker weer hier waren (want na de langzame start van vanmorgen waren we wat laat…) bood dat perspectieven!
Herborn is een mooi plaatsje met prachtige, met leistenen bedekte huizen en een sfeervol plein bij het oude raadhuis. Op dat plein was een kerstmarktje en ondanks het miezerige weer was er nog wel wat volk op de been. We kochten ons eerste broodje Wurst in de open lucht en het smaakte redelijk. De wurst was door de open lucht en weinig drukte wel gaar, maar terzijde gelegd, en wat afgekoeld.
We liepen terug naar de auto, en reden met de honden naar de sneeuw. Tora is namelijk zondag jarig en we vonden dat een sneeuwwandeling wel een mooi voorschot op een verjaardagskado was. Per slot van rekening hebben we dit soort omstandigheden nou niet direct vaak in Nederland en eindigt het in glibberige blubberzooi waar Japjes nou ook niet direct vrolijk van worden (dit mede door de hoeveelheden pekel die er in gestrooid wordt...) Het begon al te schemeren, maar we vonden een prachtige plek waar ze allebei ook even los konden rennen. Geweldig!
Ze zakten soms tot aan de ellebogen weg in de sneeuw; kom daar in ons kikkerlandje maar eens om! Tora leek wel een sprinkhaan of konijn zoals ze met haar lange stelten door de sneeuw sprong!
Helemaal rustig was ik er niet onder, en toen het serieus begon te schemeren waren we net op tijd om Hiko aan te lijnen, want hij kreeg een ree op de neus…
Mijn onrust was dus terecht (vond ik, Har vond me een stresskip), en met twee aangelijnde Japjes gingen we zo langzaamaan weer naar de auto terug.

Thuis stookte ik de kachel lekker op en Har kwam uit de puzzel hoe de satelliet TV werkte.
Ik flansde nog even een Duits gedichtje in elkaar voor de familie Kreidel en bracht namens der Nicolaus het gedicht en speculaas in een Oudhollands trommeltje. Mevrouw Kreidel vroeg nog of 'der Mann konnte klarkommen mit dem Fernsehn', en ik bevestigde dat dat geen punt was (blij dat Har er niet was met een een of andere chauffeursopmerking ;-) ).
Heerlijk doorgewarmd gingen we na een rondje met de hondjes naar bed toe.