Naar Koblenz

Na een boswandeling kwamen we thuis en Tora stoof meteen naar boven, sprong op het bed waar Har in lag en kreeg hem in een recordtempo wakker! We deden een ontbijtje met van die lekkere knapperige Duitse broodjes en gingen vervolgens naar Koblenz.
Onderweg stopten we nog even om de honden te laten lopen voordat we de stad in gingen.
Koblenz ligt aan de plek waar de Rijn en de Moezel in elkaar vloeien. Op de landtong is een gigantisch protserig standbeeld van 14 meter hoog van keizer Wilhelm I, de grootvader van Wilhelm II die het standbeeld liet oprichten. In maart 1945 maakte een Amerikaanse granaat een einde aan deze hoge positie van Wilhelm. Restauratiewerkzaamheden volgden en sinds 1993 staat hij er weer even trots bij als voor de granaatinslag.
Het was even zoeken maar we vonden een parkeergarage waar de auto qua hoogte inpaste, en vandaar uit liepen we de binnenstad in. Bij het oude stadhuis was er een kerstmarkt. Ook is er de Schängelbrunnen, een fontein die water spuit uit de mond van een gebeeldhouwd brutaal jong dat er bovenop staat.
Op het grote marktplein hadden ze een nep/sneeuwhelling neergezet waar je je op een soort van vrachtwagenbanden vanaf kon laten glijden. Er was weinig animo voor, maar de sfeer op de markt was gezellig.
Op de terugweg reden we langs de rechteroever van de Rijn waar het fort Ehrenbreitstein ligt (ooit na Gibraltar de op een na grootste rotsvesting van Europa). Al eind 10de eeuw was op die plek een eerste verdedigingswerk gebouwd. Van de 12de eeuw tot 1799, toen de vesting in handen van de Fransen viel, behoorde zij aan de aartsbisschoppen van Trier en in de 16de eeuw bouwde men de eerste bastions. In de 17de en 18de eeuw werden die nog uitgebreid, zodat Ehrenbreitstein in de 19de eeuw de sterkste Duitse vesting was: zij werd nooit veroverd doch wel diverse keren uitgehongerd. In de stijl van de oude barokgebouwen werden batterijen en forten toegevoegd, die grote delen van de bergrug in beslag namen. De vestingkerk is qua architectuur bezienswaardig: een enorm kazematachtig gebouw met galerijen en een tongewelf. In de vestinggebouwen is tegenwoordig een museum gevestigd. Aan de voet van de vesting, langs de Rijnoever, ligt het dorp Ehrenbreitstein, tegenwoordig een stadsdeel van Koblenz.
Als je in Duitsland in het donker moet rijden, dan moet je in het DONKER rijden! Het is turen op de tweebaanswegen, waar zijstrepen soms zijn weggesleten en je werkelijk nergens een lampje ziet. Har had het begrijpelijkerwijs redelijk gehad toen we thuiskwamen en ik maakte de kachel voor hem aan en liep nog een stuk met de honden.
We aten dicke bohnen (jonge tuinboontjes) met bergkaas er over, aardappelen en gehaktballen die in Duitsland wat geplet worden en frikadellen genoemd worden. We hadden nog wat oude aardappelen meegenomen die we thuis nog hadden liggen maar die waren zacht geworden. Ik vroeg aan Kreidel of ik die aardappels op de composthoop kon gooien omdat ze daar lekker kunnen wortelen. Even later stond hij met een klein zakje verse aardappelen van zijn tuin voor de deur. "Ich kann mich kein Leben vorstellen ohne Kartoffeln", zei hij. Wel heel lief van hem!
Har keek nog even TV terwijl ik al gauw weer naar het vuurtje en de hondjes ging.