Wandeling in het Noorderpark

Op de hondenschool beloofde juf Noor een belangrijke dag. Waarom het belangrijk was werd niet gezegd. Het was al december geweest dus Sinterklaas en kerstman konden het niet meer zijn… We zouden wel zien. Het regende behoorlijk, zo’n miezer waar je stiekem behoorlijk nat van wordt. Hierdoor waren alle honden behoorlijk recalcitrant en wilden bijvoorbeeld niet zitten (natte billen, bah!) en af was al helemaal erg. Ook moesten ze leuke dingen doen zoals over een bankje lopen en er onderdoor. Tora nam het er van en bij het onder de bank doorkruipen rekte ze zich eens lekker uit, met haar knieën door de bagger…
Uiteindelijk bleek waarom het zo’n belangrijke dag was: Juf Noor wilde de diploma’s uitreiken, maar door het hondenweer was alleen Tora geslaagd… Gelukkig voor Noor kon ze een diploma uitreiken, jammer dat ik het diploma-ongevoeligste baasje ben… Ik kom er om lekker bezig te zijn met de hond en niet voor papiertjes. Ach ja… Ik zal het netjes in Tora’s map opbergen en de fokker vertellen dat ze een papiertje heeft.
Na de hondenschool klaarde het weer langzaam op en we reden naar de polder, waar we nog een stuk waterliniepad gingen lopen. Eerst namen we nog een bakkie bij de auto en toen gingen we lekker er op uit. Hiko bleek al gauw het anti-klierspeeltje aan de rolstoel van Tante erg spannend te vinden.
Tora kon als pup heerlijk door plassen lopen baggeren, en verviel daarna in wat tuttig en nuffig gedrag als ze natte voeten dreigde te krijgen. Vandaag echter was ze door het banjeren op het modderveld op de hondenschool er helemaal doorheen. Je kon duidelijk zien dat ze uit een kennel komt waar ook malamutes gefokt worden. Ze deinsde nergens voor terug en waar Hiko mooie witte sokken hield… Ach kijk maar naar de foto's… Commentaar overbodig…

De waterlinie is helemaal in de aandacht dit jaar.
Nederland verdedigde zich voor het eerst met water tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Door dijken door te steken kwamen polders onder water te staan. In 1672 werd in alle haast een waterlinie aangelegd tegen oprukkende Fransen: de Oude Hollandse Waterlinie. Deze Linie liep van Muiden naar Woerden, via Schoonhoven naar Gorinchem en westelijk van de stad Utrecht. Na 1815 besloot het Rijk om Utrecht binnen deze linie te leggen. Dit was het begin van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.
Om de vijand tegen te houden mocht een waterlinie niet doorwaadbaar of doorvaarbaar zijn. Maar door hoogteverschillen in het landschap, bijvoorbeeld bij rivieren en dijken, bleven sommige gronden droog en dus begaanbaar voor de vijand. Deze doorgangen (accessen) verdedigde men met forten, schansen en batterijen. Daar verbleven troepen en stond geschut opgesteld.
Forten hadden een vrij schootsveld nodig. Daarom was het oprichten van obstakels binnen 1 kilometer rondom het fort aan regels gebonden. Dit waren de Verboden Kringen. Zo vormde de Waterlinie een samenhangend militair landschap. Een systeem van ruimtelijke en waterbeheerafspraken rondom landschapselementen als fortificaties en waterwerken.
De inundaties vormen het meest kenmerkende onderdeel van een waterlinie. Tot de 19e eeuw werden inundaties gerealiseerd door het doorsteken van dammen en dijken. Vanaf 1815 werd het stellen van inundaties technisch geperfectioneerd. Er kwam een vernuftig stelsel van in- en uitlaten om het waterpeil te beheersen.
Bijzonder aan de Nieuwe Hollandse Waterlinie is de inpassing van de verdedigingswerken in het landschap. De verdedigers waren gebaat bij een goed uitzicht vanuit de forten en een ruim schootsveld. Het camoufleren van de forten was ook belangrijk. Ze werden gecamoufleerd met planmatig aangelegde natuur volgens de Engelse landschapsstijl. Om in de behoefte aan beplanting te voorzien had het leger een eigen kwekerij.
De functies van de beplantingen verschilden per situatie op onderdelen van de forten. Populieren, wilgen en iepen langs de gracht lieten een fort opgaan in de omgeving. Hagen van meidoorn, sleedoorn, vlier en roos werkten als prikkeldraad en bemoeilijkten een bestorming door de vijand. Bij de wachthuisjes boden linden en paardekastanjes schaduw en verfraaiing. Op de open terreinen, hellingen en daken werd gras gezaaid om de bodem te beschermen. Op daken van bomvrije gebouwen zorgde gras ook voor snelle infiltratie van regenwater naar de drinkwaterreservoirs. De gracht liet men begroeien met waterlelies en ander planten ter camouflage vanuit de lucht. Langs de fortgracht en andere waterlopen onderhield men een rietkraag.
Fort Ruigenhoek werd in de jaren 1869-1870 gebouwd ten noordoosten van Utrecht, ten oosten van het dorp Groenekan. Het diende ter afsluiting van het acces Ruigenhoekse Dijk en ter verdediging van de keerkade tussen twee inundatiekommen. Ook maakte het deel uit van een vooruitgeschoven fortenkring die als taak had utrecht van een artilleriebombardement te vrijwaren. Het fort bestaat uit een regelmatige, gebastioneerde vierhoek met bomvrije kazernes, remises en schuilplaatsen. Tijdens de mobilisaties 1914-1918 en1939-1940 is het fort uitgebouwd tot infanteriesteunpunt. Er werd veel aangepast in beton, zoals loopgraven, schuilplaatsen, waarnemingsposten en mitrailleuropstellingen. Een bijzonder element is het neoclassicistisch legeringsgebouw met gietijzeren stormtrap, waardoor men op het gebouw kon komen alwaar zich een borstwering bevond voor de keelverdediging van het fort, en waar men de achter het fort gelegen damsluis kon bestrijken. Staatsbosbeheer is momenteel bezig met plannen voor dit fort om het toeristisch te ontwikkelen.
Fort De Gagel werd tussen 1819 en 1821 aangelegd als een aarden werk. In eerste instantie bestond dit fort uit L-vormige aarden wallen met opstelplaatsen voor het geschut, omgeven door een gracht.
Vanaf 1848 werd het toenmalige werk ingrijpend gewijzigd. Tussen 1850 en 1852 werd er aan de stadszijde een vierkant bomvrij wachthuis gebouwd van 16 × 16 meter, met muren van 1,5 meter dik metselwerk. Dit gebouw was oorspronkelijk geheel door een eigen gracht omgeven en vormde zo een redoute. Boven op het wachthuis konden 2 houwitsers (kanonnen) worden geplaatst en achter muren met schietgaten was plaats voor geweerschutters.
Omstreeks 1880 werd het fort nogmaals verbeterd. Bij deze verbetering werd de gracht om het wachthuis gedeeltelijk gedempt, waarna de bomvrije kazerne en de remise werden gebouwd. Het wachthuis werd inwendig verbouwd en de open bovenste verdieping werd verwijderd. Het wachthuis is nu nog geheel in de staat van 1880 en aan alle zijden voorzien van schietgaten met de hoofdschootsrichting georiënteerd op de Gageldijk. (Bron: www.hollandsewaterlinie.nl)

Onderweg kwamen we een bruggetje tegen dat een zodanig smalle doorgang had dat Irma er niet met haar rolstoel doorkon. Eerder had ze de gemeente al geschreven of er iets aan gedaan kon worden, maar uit het antwoord bleek dat het de gemeente geen moer interesseert of je er met een rolstoel door kan. Moraal van dit verhaal: Ze hebben een grote mond over het integreren van gehandicapten, maar als puntje bij paaltje komt moeten ze toch maar liever achter de geraniums blijven zitten en de mond houden. Ik was witheet! Was? Ben het nog steeds! Hoe meer ik er over nadenk hoe erger mijn scherm beslaat…
Na de wandeling kwamen we weer bij de auto en werd ik door Irma thuis gebracht. De hondjes kropen in de mand en vielen lekker in slaap!