In bad

Nadat we tot over onze oren onder de bagger zaten van het veld van de hondenschool deden we een bakkie koffie in Irma’s auto en reden we naar Vleuten, naar de bakermat van onze Japjes: de Zoete Inval in Vleuten!
Okami (zus van Tora) en Sakkakú (moeder van Hiko) liepen los in de tuin toen we aankwamen en we werden enthousiast begroet door die twee dames en door Bernadet, die ruimte maakte zodat onze Japjes er ook in konden.
De warming up voor het bad was een kop thee met een lekkere koek en nadat er een paar honden verplaatst waren konden mijn twee het washok in. Tora deed het heel gemakkelijk en Hiko stribbelde minder erg tegen dan de vorige keer. Water heeft namelijk één groot nadeel: het is nat!

Tora was als eerste aan de beurt. Ik had er al vacht voor twee honden uitgekamd en ze is niet groot, dus alles ging vrij vlot. Heel soms kwam Hiko even kijken wat we met haar deden en hij leek te geloven dat hij niet hoefde. Geleidelijk werd hij iets vrijer en durfde hij steeds verder de badkamer in te komen tot uiteindelijk vlak naast de badkuip. Tora verhuisde even later naar de trimtafel en Hiko ging nu in bad. Hij was nog in vol ornaat qua vacht, maar wel op het punt om te beginnen met ruien.
Bernadet maakte een shampoomix klaar (het was zo’n blauw kleurtje dat je ook wel bij grijs/witte mensendames ziet) en ik zeepte Hiko in van kop tot kont. Hij liet het allemaal gelaten over zich heen komen en Tora zat keurig stil voor de waterblazer van Bernadet. Ik was enorm trots op die kleine meid die zich keurig droog liet maken door iets wat op een omgekeerde stofzuiger lijkt...
Intussen was Hiko door- en doornat. De shampoo moest lekker worden ingemasseerd en even intrekken. Daarna was het uitspoelen geblazen. Hiko stond er bij als een kruising Greyhound-Bedlington terriër en liet de bui over zich heen komen.
Het volgende sopje met o.a. conditioner moest er toen op en ingemasseerd worden. Toen gebeurde het... Massaal liet Hiko’s ondervacht los en de natte haren bleven maar komen, zodat het bad bekleed leek met grijs kamerbreed tapijt!
Ricardo liep nog even langs, op weg naar zijn fietshonk waar hij alle cols van Europa bedwingt met de techniek van tegenwoordig.
Heel stiekem leek Hiko wel te genieten van het inmasseren van het sopje, en dat werd ook weer uitgespoeld. Het afdrogen was ook niet verkeerd.
Nu begon volgens Hiko de ellende pas goed. Tora was klaar en die liep glimmend door de kennel te dansen.
Hiko moest nu droog gemaakt worden met de waterblazer. En als hij ergens een hekel aan heeft… is het wel die # @ & % GRRR waterblazer! Gelukkig is er een hoog plafond zodat de donkere wolk boven zijn hoofd er nog bij kon... De plukken vacht vlogen ons om de oren, en je zou haast denken dat we er grijze haren van kregen!
Tora stak af en toe haar (wijs)neus tussen de kier van de deur om te kijken wat we deden. Hiko wilde niet bij zijn kop geföhnd worden, dus zijn kraag moet ik er nog uit gaan kammen de komende dagen.
Na een spray met finishing touch kon ook hij van de trimtafel af en konden Bernadet, Irma en ik bijkomen van de vermoeienissen achter een kop warme chocolademelk.
We kregen nog een rondleiding in de schuur, waar we het fietshonok van Ricardo te zien kregen. Aan de ene kant heeft hij een sleutel-gedeelte, waar hij het materieel in optimale toestand kan maken en de andere kant... daar staat een soort hometrainer aangesloten op een computer. Op die computer staan alle cols van Europa, en nu kwam ik er achter hoe hij het toch flikte om in zo'n korte tijd her en der de cols te bedwingen. Ik snapte er al geen hout van waar hij de tijd vandaan haalde om overal maar rond te fietsen, maar het bleek in zijn eigen zweethok te zijn... Voor mij viel hiermee een heel stuk romantiek weg. Toch blijft zijn prestatie er niet minder om, en snap ik heel goed dat met het beeld van de betreffende col voor ogen (op een beeldscherm) het wel enorm motiveert om door te fietsen!
De hondjes kregen nog een stukje gedroogde runderlong wat erg in de smaak viel en zo op was.

Na de hondenwasstraat reden we naar Irma’s moeder waar we gastvrij werden onthaald en we lekkere soep met brood kregen. Ook de honden werden niet vergeten, en na een uitje langs de Heldammer Singel kregen ze brokjes, een slabak vol water en ook nog wat brood van Wil.
Hiko knoeide de hele kurkvloer onder en kreeg aanvankelijk de schuld omdat de vloer zo glad werd. We dachten eerst dat het van zijn kwijl was, maar Irma ontdekte de ware toedracht: de olie die op de honden gesprayd was, maakte de kurkvloer spiegelglad. Zelfs de honden liepen er op als Bambi op het ijs! Wil heeft 3x moeten dweilen voordat de gladheid verdwenen was…
Het raam van Wil is precies op het westen en we hadden zich op een mooie zonsondergang.
Gesloopt reden we naar huis. Zo’n wasbeurt gaat je niet in je kouwe kleren zitten, maar geeft wel heel veel voldoening!

P.S: Dank aan Irma voor de foto's!