Een rondje Oostenrijk

Ik werd wakker en het was nog donker. Een poosje lag ik te draaien en toen het licht was geworden stond ik op en nam een douche. Ik haalde de honden op en Harry dacht toen dat ik al met ze was uitgeweest. Toen ik terugkwam trof ik hem zittend in het zonnetje aan met een bak koffie. Wat een verrassing! De honden werden gevoerd, en ik nam een bak thee en samen drinken we een bakkie voor we naar Mittenwald gingen om boodschappen te doen. Het was zaterdag voor Pasen en we moesten dus goed onze kop gebruiken met boodschappen doen. Gelukkig hadden we een camping met een koelkast: er lag nog een behoorlijke lading sneeuw voor de tent en daarin kun je natuurlijk geweldig je levensmiddelen koelen!
Het kostte enige moeite om een parkeerplaats in de schaduw te vinden, maar uiteindelijk lukte het bij de plaatselijke Edeka om een koele plek voor de honden te vinden.
In de supermarkt stond Har te turen en te turen bij de kaasafdeling. Hij neigde er naar om kaasplakken van frico te nemen, bij gebrek aan kaas die er niet uitzag alsof hij van plastic gemaakt was. Kaas van Frico… in het Alpenland… Nee! Dat kan niet! Gelukkig vond ik Österreichische bergkäse, en uit ervaring wist ik dat die erg lekker was! Har stelde zich tevreden met een stuk brie en met groenten, melk, eieren en brood keerden we terug naar de koele auto.
Het dorpje Mittenwald is een waar juweeltje aan de Duits-Oostenrijkse grens. “Een levend fotoalbum” noemde Goethe het stadje, toen hij in 1786 op weg naar Italië in deze plaats aankwam. De schilderingen op de huizen vertellen van de plaatselijke geschiedenis en vroomheid van de mensen. De voorkanten van de huizen zijn hier versierd met fresco’s die Lüftlmalereien genoemd worden. De toren en de parochiekerk St. Peter en Paul is vooral vanaf de Obermarkt prachtig om te zien.
Mittenwald geniet internationaal bekendheid om zijn vioolbouwschool en –museum. In 1858 werd op aanraden van Koning Max II de huidige vioolbouwschool in Mittenwald opgericht. Vanuit de hele wereld kwamen en komen er leerlingen om hier de kunst van de vioolbouw te leren en veel beroemde meesters hebben hier hun vakopleiding genoten. Op de school is ook een afdeling voor tokkelinstrumentbouw.
Het museum voor vioolbouw is onderverdeeld in twee onderwerpen: de ene kant toont de geschiedenis van het plaatsje Mittenwald en zijn verbondenheid met de vioolbouw; de andere kant de ontwikkeling van de bouw der instrumenten door vioolbouwer Matthias Klotz tot heden.
Nu begonnen onze magen zich te melden. We reden door het mooie Leutaschtal over de Oostenrijkse grens en zagen het Karwendelgebergte nu van de andere kant. Zowel het Tiroler als het Beierse deel van het Karwendelgebergte is een beschermd natuurgebied. Het Tiroler deel, het Alpenpark Karwendel, beslaat een oppervlakte van 730 km² en is daarmee het grootste beschermde natuurgebied van Oostenrijk. Het direct daaraan grenzende Beierse natuurgebied Karwendel und Karwendelvorgebirge beslaat nog eens 190 km². Het Karwendel heeft een oorspronkelijker en wilder karakter dan de omliggende bergketens van de Noordelijke Kalkalpen. Beklimming van het gebergte, met name van de middelste twee ketens, geeft uitzicht over een kalksteenlandschap, waarbij de begroeide wereld en de bewoonde wereld ver verwijderd lijken. De paden in de dalen zijn meestal brede onverharde wegen, die makkelijk begaanbaar zijn en waarover enkel bestemmingsverkeer voor de almen of de hutten loopt.
We vonden een mooi rustig plekje bij een kabbelende beek om te brunchen. De honden genoten enorm van de sneeuw daar en wij genoten weer van hen!
Via de Fernpas waar we in ganzenpas doorheenreden, omdat half Duitsland hier kwam wintersporten, reden we naar de Plansee en maakten daar nog een mooie wandeling met de honden. Het meer, gelegen op een hoogte van 976 meter, heeft een oppervlakte van 2,87 km², bij een maximale lengte van zes kilometer en een maximale breedte van een kilometer, en is daarmee het grootste meer in de Außerfern. Op het diepste punt is het meer 78 meter diep. Ik wist dat hier een vlak pad was (voor Har) en we hebben ruim een uur gelopen. Aan de oevers zag je het heldere water al onder de ijslaag tevoorschijn komen en de bergen spiegelden zich er in.
Har en ik hadden een klein communicatieprobleem wat grote gevolgen had kunnen hebben: Har vroeg of de auto dicht was, terwijl ik begreep dat hij zei dat hij hem dicht zou maken. Toen we terugkwamen (na ruim een uur dus...) bleek de schuifdeur wagenwijd open te staan. In de auto lagen de tas met de lenzen van de camera, de paspoorten en nog veel meer er allemaal nog in. Een leermoment en enorme mazzel!

In het prachtige decor van de Alpen strekt zich het barokke klooster van Ettal uit, een klooster dat ontstaan is uit de strijd tussen een Duitse keizer en de paus. In 1313 was de regerende Duitse keizer gestorven. Zijn zoon Friedrich uit het geslacht der Habsburgers en een zekere Ludwig uit het adelgeslecht der Wittelbacher van Bayern streden om de macht. Beiden lieten zich tot koning van Duitsland kronen, een eerste stap om keizer te kunnen worden. Ludwig voerde na jaren twist een oorlog tegen Friedrich en won die, waarbij Friedrich opgesloten werd. Het was de taak van de paus om een keizer te kronen. Nu was de toenmalige paus Johannes XXII een van de pausen die in Avignon leefden. Hij had het niet zo op Ludwig en stelde de kroning tot keizer alsmaar uit. Omdat Ludwig bleef aandringen, werd de paus het beu en ja... dan was er altijd wel een middeltje: de kerkban! Ludwig liet zich niet op zijn kop zitten, trok naar Rome en verklaarde daar de paus in Avignon als afgezet en benoemde een Franciscaan tot tegenpaus, paus Nicolaas V. Nu had Rome weer een eigen paus. Als geste van dankbaarheid kroonde deze paus Ludwig tot keizer. Keizer Ludwig reisde terug naar Duitsland en net over de Alpen stichtte hij - uit dankbaarheid - het klooster in Ettal.
Dat klooster werd een complex in gotische stijl voor een patersgemeenschap, een nonnengemeenschap en een riddergemeenschap. Tevens had keizer Ludwig een Mariabeeldje vanuit Pisa meegebracht, dat - je raadt het al - wonderbaarlijke dingen gedaan had. Het klooster bouwde men van 1330 tot 1370 en zo konden de paters en nonnen hun eigen leventje opbouwen rond het miraculeuze Mariabeeldje.
Ettal ontwikkelde zich tot een bedevaartsoord. Een kleine 200 jaar later roofden de protestanten uit het noorden het hele complex leeg. In 1744 brak een verwoestende brand uit. In barokstijl werd het klooster weer opgebouwd om nog geen 60 jaar later door Napoleon te worden geseculariseerd.
Pas in 1900 werd het oude klooster heringericht als religieuze instelling. Nu namen paters Benedictijnen het klooster in beheer. Weldra hernam Ettal de functie van bedevaartsoord. De Benedictijnen richtten doorheen de jaren een gymnasium op met internaat en uitgebreide sportfaciliteiten, een boekenuitgeverij voor kunstwerken, een hotel en meerdere gasthoven. Momenteel is Ettal een belangrijk centrum voor bezinning en geestelijke studie.

Bij de tent werd de koelkast in gebruik genomen en maakten we een pasta pesto met tonijn, ui en champignons. Het yoghurtje toe was zeeeeeer goed gekoeld!
Een fikkie aan de waterkant maakte de dag compleet en oh… wat zijn we heerlijk op vakantie!