Prinses op de erwt en naar Noorwegen

“Kijk eens op het voeteneind”, zei Harry meteen nadat de wekker afliep. Ik was stomverbaasd om zo snel na de wekker al een volzin uit zijn mond te horen. Ook lagen zijn benen wel erg op mijn bed de halve nacht. Ik keek naar het voeteneind en verwachtte een kop met daarachter een kwispel. Er lag echter veel meer dan een kop… Het was een hele hond! Tora lag mooi klein opgerold op het voeteneind van Harry’s bed en lag er vooral ook heel erg niet te zijn. Uiteraard zag ik de humor er van in, maar was stomverbaasd. Harry wil thuis de hond niet op de slaapkamer en nu dit… Ik zei: “Ik verwachtte een zwaar hoofd…”, en Har: “Nee, er was veel meer zwaar dan alleen het hoofd. De hele hond was heel erg zwaar. Aaaahhh… ze heeft al zo weinig haar en ze had het koud en zo, dus toen mocht het voor een keertje…” Die Har!
En ook Die Tora! Ze had het koud… Mijn neus! Ook al had ze haar ondervacht afgeworpen, dan nog had ze het echt niet koud hoor! Het is geen Chinese naakthond! Ze had het uiteraard niet in haar koppie gehaald om het bij mij uit te proberen. Zo zie je maar: ze weten precies bij wie ze wanneer wat kunnen flikken. Dat heeft ze maar weer mooi bewezen, de prinses op de erwt…
Hoe het ook zij… we waren op tijd wakker en om half 7 reden we weg uit Tarp. Eerst nog met het campinggasje koffie en thee gemaakt naast de auto op de parkeerplaats en ontbijten deden we in de auto. Het was vlot doorrijden op de rustige wegen door Denemarken. Bij Randers werd het opeens erg donker. Het schip zure appels kwamen we dit jaar hier tegen, alleen veel minder heftig dan vorig jaar. Om de bui voor te zijn lieten we de honden gauw uit en het was mooi bekeken. Toen we weer de snelweg opreden vielen de eerste dikke druppels op de voorruit. In de stromende regen reden we naar Hirtshals, en lieten de honden nog even uit in het bosje bij de haven voordat ze een paar uur in het ruim van de veerboor moesten doorbrengen.
Op de boot mogen de honden niet het autodek af en de keuze is om ze in een kennel te zetten of in de auto te laten. Wij laten ze liever in de vertrouwde auto zitten dan in een onbekende kennel. Om kwart voor één vertrokken we. Op de boot suften we weg in een soort vliegtuigstoelen, en kochten wat chocola (de naam wist Har zo uit zijn mouw te schudden!) en een krantje. Het bleek dat we om naar de Lofoten te gaan door een regenfront moesten trekken. Te koud en te nat voor een nog wat ziekige Har. In Zuid-west Noorwegen was het prachtig weer, dus dat werd het reisdoel. Achteraf zou het dus handiger zijn geweest om in Kristiansand aan te komen. Om half 5 kwamen we aan in Larvik. De terminal was verplaatst naar buiten het centrum en vertrouwd was het beeld bij aankomst: met honden rijd je vlot langs de rij auto’s die niets hebben aan te geven en we waren vlot in Noorwegen. De douane was geïnteresseerd en wilde weten wat het voor honden waren. Onze Japjes zijn zeker geen alledaagse voorbijgangers, dat is wel zeker!
Nu moesten we een camping zien te vinden. Aan de kust viel dat niet mee. Er zijn best veel campings, maar ze staan volgepropt met enorme caravans (vaak met dubbele assen), en er is nauwelijks plek voor een tentje. Je krijgt er ook een “blik op Noorwegen”-gevoel van, dus we reden door. Har reed maar door en reed maar door. Ik had het helemaal gehad en toen ik het uiteindelijk aangaf beet hij me toe dat ik maar even door moest bijten. Uiteindelijk kreeg Har zijn gelijk en we vonden een boerenweitje bij Kragerö waar we onze tent prachtig op konden zetten. We maakten een pasta di mamma met courgette en ui, pesto en zalm. De honden werden in de avondschemer om 23.30 uitgelaten en we kropen uiteindelijk doodmoe ons bedje in.