Unterwegs

’s Morgens om 4 uur liep de wekker af en probeerde ik Har te peilen. Hij lag heerlijk te ronken, en meer dan een “hhmmm” kwam er niet uit. Goed, lekker laten liggen dus en nog geen koffie zetten! Ieder beetje rust dat hij nu kan pakken bevordert het herstel alleen maar. De overtuiging die hij gisterenavond nog had was nu geheel en al verdwenen en opstaan was er niet bij. Nee, slapen is wat hij wou.
Om half 10 kwam hij naar beneden met een verdwaasd hoofd waarom ik hem niet had gewekt. Niet gewekt? Wel een poging gedaan, maar die was bij hem niet echt doorgedrongen. Uiteindelijk vertrokken we rond de klok van 12 en had ik het hotelletje gereserveerd waar we vorig jaar i.v.m. noodweer waren neergestreken in Tarp (ergens tussen Schleswig en Flensburg).
Tussen Bremen en Hamburg was het de ene opbreking na de andere, en uiteindelijk raakten we om 17 uur in Hamburg in de file na de Elbetunnel. Het stuk langs de Elbebrug en de haven met alle kranen en gigantische containerschepen is altijd wel imposant om te zien.
Toen we de file uit waren en Hamburg achter ons lieten (we reden gelukkig de goede kant op, want in tegengestelde richting stond een file van wel 20 kilometer...) zei ik tegen Harry: “Ik mis wat in mijn spiegel!”. Harry tuurde en tuurde, maar miste niks. Vragend keek hij me aan. “Een schip zure appels”, zei ik met een knipoog. Vorig jaar was de lucht zwart en was er een enorme wolkbreuk met onweer.
Bij Schleswig tankten we de auto af. Voorlopig de laatste turbo-diesel voor de auto. Vorig jaar was die niet te krijgen daar. Ook kochten we ricola-snoepjes voor Harry zijn rauwe keel. Ik had hem zowaar aan de saliekruidensnoepjes gekregen en hij gaf ook nog toe dat het beter werkte dan drop (die hij niet meer mag vanwege hoge bloeddruk). Salie is bij uitstek geschikt voor het verzachten van een zere keel (saliethee met honing!) en sabbelen/slikken remt in je hersenpan de hoestprikkel.
Dit jaar reden we met mooi weer Tarp binnen en Har liet zich verleiden door de menukaart van de Gaststätte. We aten een heerlijke entrecote met bloemkool, broccoli en aardappelkroketjes. Hierna had Harry nog plek voor een toetje dat ze ‘rendez-vous’ hadden genoemd. De kelner had al gevoel voor humor getoond en ik zei dat Har een ‘Zusammentreffen’ wilde. Ik paste, had al genoeg gegeten… De kelner kwam terug en zei dat de kok nog iemand aan het zoeken was die zich met Harry wilde ‘unterhalten’. Helaas had hij hem nog niet gevonden, dus nog even geduld alstublieft!
Nog best vlot kwam het vanille-ijs met warme kersen die vlot in Harry verdwenen. Nu kwam het echte toetje nog: een rondje met de hondjes. Puffend liep Harry mee, ondanks zijn enorme hekel aan wandelen en dan vooral met een volle maag! Gelukkig was er een Volkswagendealer waar Harry uitgebreid keek naar het aanbod en prijsniveau. Dat gaf hem een welkom rustpuntje. Hij had zich dapper door de dag geworsteld en ik was blij dat ik hem een comfortabel onderkomen had gegeven!