Kotterbos, vrijdag

Zo’n weekje voordat het weekend begon waren de eerste verschijnselen al merkbaar. Het mailverkeer op hyves tussen malamute- en akitamensen intensiveerde duidelijk. Men verheugde zich, daarover was geen twijfel! De één na de ander begon met inpakken en liet dat ook aan elkaar weten. Het kriebelde aan alle kanten van de voorpret!
Ook Irma en ik hadden alles al voorbereid en ingepakt. Irma had malheur met haar wielen van de rolstoel en een kleine scootmobiel te leen gekregen van de Hartingbank. Hierdoor zou ze gelukkig toch een beetje mobiel zijn in het weekend. Mijn workshop was voorbereid, we zouden nachtvorst kunnen doorstaan zonder het koud te krijgen… Kotterbos, here we come!

Het enige was dat we de auto’s niet omgewisseld kregen. Har dacht dat het wel kon op donderdagavond, en Irma dacht dat het op vrijdagochtend kon. Dit was niet uitgesproken, en daarbij had Irma haar auto nodig vanwege het takeltje voor de scootmobiel. Zo reden we vrijdagochtend naar de garage van het GVU waar we spullen uit Harry’s auto overlaadden in Irma’s auto. Dankzij Erik die de poort naar het parkeerdek boven de busgarage opende konden we onze gang gaan. We laadden alles uit, dachten we, en lieten een routebeschrijving naar het Kotterbos achter voor Har, voor je ken nie weten.

We draaiden het parkeerdek weer af en via de snelweg kwamen we in Almere, waar we blindelings de weg nog wisten en in no time waren we op het kampeerterrein Kotterbos. Een hartelijk welkom van de al aanwezigen volgde. We zetten de tent op en Marcel kwam helpen pompen. De buizen van onze tent zijn niet van tentstok, maar luchtbanden. Als ik nou naar het nieuwe medicijn voor zijn Yuki keek, dan zou hij wel pompen! Je begrijpt: met zoveel hulptroepen stond de tent in een ommekeer. Bij het inruimen van de tent bleek dat ik de auto toch niet goed genoeg had nagekeken. Ik was mijn matras vergeten. Niet handig… Met een plaid met vetbed en fleecekleedje zou ik het niet koud krijgen, maar Esther kwam redding brengen. Ze stond één van haar twee matrasjes af en o wat was en ben ik haar dankbaar!

Met een groot zeil maakten we een tentje om de open achterklep van Irma's auto. Zolang het niet te hard zou waaien moest het houden... De polderklei was echter niet stevig genoeg en de haringen van de stokken moesten een paar keer opnieuw de grond in gestoken worden voordat de juiste plek gevonden was. Maar hij bleef wel zitten!

Bernadet kwam en maakte een overheerlijke pasta di mamma, samen met Inge en Natasja. Eddy had een prachtige poot Serranoham meegenomen en als een volleerd ober serveerde hij ieder die wilde proeven. Dat proeven was een directe aanrader, want wat was die poot lekker! Iemand vroeg nog of die poot van Hiko was, refererend aan de klutsknie van de Hiek…

Het werd een lange en gezellige avond bij het vuur…