Snorri en Tora naar de dokter

Vandaag begon met een rondje met de hondjes en Tora had weer heerlijk de kolder in haar kop. Ze deed een mooie spelboog voor Hiko, en dat terwijl ik recent op de hondenschool haar dat op commando moest leren wat voor geen meter lukte! Daarna moesten we gauw weg voor een gesprek over zijn pensioen bij Har op zijn werk. Ga ik jullie allemaal niet mee vermoeien.
Mijn grote spannende ding vandaag was met Snorri naar de dierenarts! Ze is elke dag ietsje meer aan het bijkomen, maar mijn God, wat komt ze van ver! Het was fijn dat Maaike er ook was die haar helemaal vanaf het dieptepunt van de ellende had meegemaakt. Zo kon Maaike Snorri ook nog even gezellig knuffelen.
Er is bloed afgenomen en er was geen ontstekingsbloedbeeld, haar lever en nieren functioneren goed. Ze heeft nog wel bloedarmoede, wat verklaart waarom ze nog veel rustiger is dan normaal. Kattenaids en kattenleucose zijn getest en daar kwam niets uit. Je weet het maar nooit in de grote boze buitenwereld!
Ik heb geen foto's van haar gemaakt bij de dierenarts, want ze had me nodig, en dat gaat nou eenmaal voor!
Thuis kreeg ze lekkere gerookte makreel en zoute haring (zonder ui!) om even bij te komen. De anderen vaarden daar ook wel bij: Nille en de honden kregen ook vis en Harry arresteerde de resten van de makreel! Ik bracht nog subtiel in dat hij toch echt niet ondervoed was, maar dat geloofde hij niet...
We zetten Snorri thuis af en haalden kattengrit. Met Snor aan de diarree gaat het harder dan gewoonlijk! De darmflora moet weer helemaal opnieuw opbouwen, en ook daarvoor moeten we geduld hebben. Ze krijgt nu licht verteerbaar dieetvoer en begint geleidelijk steeds meer brokjes te eten gelukkig.
Ik liet me door Harry bij het kanaal afzetten om met de honden nog even van de sneeuw te genieten. Door allerlei afspraken dreigde dat er niet zo van te komen, en dat kan toch niet!!! Zo vaak ligt er geen pak sneeuw hier! Zodoende haalden we een heerlijke frisse neus en voor Harry's gemoedsrust had ik zijn mobiel meegekregen. De mijne had ik thuis laten liggen en ik mocht absoluut niet zonder mobiel vertrekken voor een wandeling.
Ook al is het sneeuwijs en wil ik absoluut niet dat de honden er op gaan, toch piepten ze even onder mijn gezag uit terwijl ik de ondergaande zon fotografeerde. Hiko zag een houtje uit het ijs steken en wilde even zeker weten dat dat geen eendenkontje was die uit het water stak. Het gaf taferelen van Bambi op het ijs. Gelukkig kreeg ik hem snel weer op de kant!
We liepen verder en kwamen de bewoonde wereld weer in, die op het ogenblik erg bepekeld is. Wat hebben de honden ontiegelijk de pest in over die pekel! Ze zoeken de sneeuwranden op langs de paden om er niet mee in aanraking te komen, ook al vet ik de poten in voor de wandeling.
's Avonds had ik dienst. Om zes uur zette Harry me af op de praktijk en de arme Tora wist nog niet wat haar boven het hoofd hing. Ze had sinds gisteren namelijk weer last van haar anaalklieren. Wij mensen zijn kijkdieren en we werken met visitekaartjes. Honden zijn ruikdieren en hebben anaalklieren om duidelijk te maken wie ze zijn. Het is zeg maar hun geurpaspoort. Nou, en ruiken doe je ze! Tora moest er aan geloven. Gedwee stapte ze op tafel, want voor een brokje doet ze alles. Jan deed zijn handschoen aan en haar oran zakten al. Terwijl van voren morele steun werd verleend door een medeplichtige van de dierenarts gebeurde van achteren vreselijke dingen. Klieren geleegd en antibioticumzalf er in gestopt. Iew! Arme Jan, hij wil eigenlijk niets doen dat vervelend is voor mijn honden en Hiko mocht ook niet zien wat voor vreselijks hij met Tora uitspookte. Na de behandeling had hij wat goed te maken vond hij. Gelukkig is Tora erg corrupt en met een paar brokjes wat het zo weer koek en ei. Hiko moest wel even inspecteren wat er met Tora was gedaan. Na een uitgebreide schoonmaakbeurt van haar achterkant door haarzelf was het leed weer geleden voor de kleine rooie.
De dienst verliep verder rustig en 's nachts waren er gelukkig geen zieke dieren die hulp nodig hadden.