Verrassing: sneeuw!

Wat een verrassing vanmorgen! De beloofde sneeuw die gisteren niet kwam is toch gekomen! Het was wel even raar opkijken toen ik de deur opendeed. Tora stond meteen 8 meter verder (zover de riem reikte...) en Hiko leek eerst moed te verzamelen, maar was daarna uitermate in zijn nopjes!
Ik moest ondanks het prachtige weer werken, en het is maar goed dat ik zo'n leuke baan heb, anders was ik met tegenzin naar mijn werk gegaan! Bij de bushalte was ontzettend veel pekel gestrooid en toen Hiko zijn rechter achterpoot optilde schrok ik, bang dat hij weer iets met zijn knie had. In de gladheid en met zo'n prettig gestoorde Tora naast je kun je je toch gemakkelijk verstappen. Het bleek gelukkig irritatie door pekel te zijn. Vervelend, maar snel over!
In de bus was het nat vanwege de gesmolten sneeuw die onder ieders schoenen vandaan kwam. De honden keken beteuterd en gingen dus echt niet liggen. Buiten in de sneeuw is dat geen probleem, maar je gaat toch niet met je buik in smeltwater liggen? Bah!
Tora is geheel en al prettig gestoord en loopt afwisselend als haas, sprinkhaan, klimgeit en andere diersoorten door de sneeuw te stieren. Arme Hiko... Ze grijpt hem bij zijn riem en sjort er aan alsof ze wil zeggen:"Kom ouwe, doe eens leuk en ga spelen!", maar ouwe wil niet en gromt, geeuwt en kijkt weg... Hiko zie je af en toe niet meer terug. Hij camoufleert geheel weg in het silver brindle struikgewas dat wel van het zelfde spul gemaakt lijkt te zijn als Hiko!
Stoïcijns keken de honden bij het stoplicht naar een sneeuwschuiver die voorbij kwam. Ik keek er nog meer van op dan de honden... Wist eigenlijk niet dat ze die hadden hier in Nederland! Ondanks de gladheid waren we net op tijd op het werk. Menigeen die met eigen vervoer was gegaan kon dat niet zeggen, want net als altijd ligt het hele verkeer plat in Nederland zodra er ook maar een vlokje sneeuw valt.
Op de praktijk was het voor de honden wachten bovenaan de trap en ik legde mijn spullen weg. Ik zag de honden staan en maakte een foto van hun koppen die verwachtingesvol keken, want het was etenstijd. Toen ik de foto maakte had ik totaal niet door dat ze hun bek simultaan aflikten. Toevalstreffer! Buitenlucht maakt hongerig, nietwaar? Voldaan vielen ze met een gevulde maag in slaap terwijl ik aan het werk ging.