Rondje bij fort bij 't Hemeltje

Harry had een hele vroege dienst en ik kroop nadat ik hem van koffie en brood had voorzien lekker terug in mijn warme nestje en heb heerlijk uitgeslapen. In de loop van de ochtend en na een heerlijke warme douche namen we de bus naar het bedrijventerrein.
Tora lag zoals ze zo vaak in de bus hangt met haar kop op de stangen waar de deur mee op zijn plek hangt. ALs er iemand uit moet en de deur gaat open verdwijnt haar steuntje en kijkt ze geïrriteerd waar dat nou goed voor is. Als de deur sluit en de stang weer onder haar kin zit legt ze haar kop er weer op terug. Haar plek!
We wandelden Houten uit aan de noordkant. Rond fort 't Hemeltje (gebouwd in 1878 - 1881) is een pad door een soort houtwal waar je heerlijk met de honden kunt lopen. Sinds de sneeuw is gevallen zijn daar voor mij zo’n 2 a 3 man geweest op dat pad.
Het fort maakte deel uit van de vooruitgeschoven linie aan de oostkant van de stad Utrecht. Het werk dankt zijn naam aan een vlakbij gelegen boerderij met de naam 't Hemeltje. Het werk moest een niet te inunderen terreinstrook en de spoorlijn Utrecht - Den Bosch verdedigen. De fortwachterswoning is verdedigbaar. De muren van de woning zijn maar liefst 80 cm dik. Slechts op enkele plaatsen treffen we zo'n verdedigbare fortwachterswoning aan, zoals bij fort Everdingen. Het fort was bestemd voor een bezetting van 258 manschappen en ongeveer 34 stuks geschut.
Op het ijs lag een heerlijke laag sneeuw die Hiko uitnodigde om zich eens lekker op te tutten. Het was helemaal niet koud en zo'n verfrissende bakkes vol sneeuw doet een hond goed!
Tora werd er ook jolig van en daagde Hiko uit tot spel, waar de heer niet intrapte (jammer genoeg voor Tora).
Bizar om je voor te stellen dat nog geen 100 jaar geleden het er hier zo uitzag als op de foto... Ben erg blij dat we het nu vrediger en droger hebben, zeker met deze temperaturen...
Tot 1993 waren de gebouwen bij Defensie in gebruik als munitieopslag. Nadat het fort in handen kwam van de Utrechtse Fortenstichting bleef de bestemming min of meer gelijk: er zit nu een vuurwerk-evenementenbedrijf in.
Ondanks dit alles is het nu een vredig forteiland, met schapen in de omliggende weides en doordat er zo weinig mensen komen een heel hoge vogelstand. De ransuil is er vaste broeder, de specht komt er voor en er zijn erg veel zangvogels.
Het voordeel van zo’n bospad is dat er nog niemand de sneeuw heeft geplet en het is dus niet glad.
Terwijl Tora met haar neus in de lucht ekker zat te genieten, kreeg Hiko iets op de neus en door bijna een sloot in. Er was een klein stukje water niet met ijs bedekt en daar waren een paar grote vissen (ik denk wel zo'n 50 cm. lang) die traag bewogen met de kou en daar wat zuurstof kwamen halen (denk ik... )
Even later gingen we onder de A27 door en kwamen op een boerenweggetje uit, waar we nog een paar groepsschuilplaatsen passeerden. Een sluisje werd uitgebreid bestudeerd door Tora en toen beide honden de ganzen in de wei op de neus kregen waren ze één en al oog.
Verderop waren er nog twee zwanen en wat nog veel spannender was een paar meerkoeten. Hiko had er eergisteren bijna eentje te pakken. Het arme beest had het al zo zwaar met de kou, maar gelukkig had ik op tijd op de rem van de lijn gedrukt (oempf!) en landde het koetje met alles er op en er aan in het water.
Op het boerenweggetje kwamen een trimmer met kinderwagen langs, een wielrenner (die durft met de zachte sneeuwpulp) en een paar giebelende pubers. Lekker rustig, dus. Bij het hek, waar een bord op hing dat je er niet in mocht behalve met toestemming van de directeur, leek Hiko naar de directeur te zoeken. Hij zag hem echter niet en zo liepen we verder richting de bushalte. We misten net de bus naar Houten die toeterend en zwaaiend langsreed, maar ik was nog aan de verkeerde kant van de straat.
We liepen verder naar de volgende halte en waren weer terug bij het beginpunt. De bus kwam na ongeveer een kwartier en Tora nam haar vertrouwde plek meteen weer in. Met hulp van Bas (Harry’s zoon) kwam ik het huis weer in. Met mijn warhoofd was de sleutel vergeten. Heerlijk en handig dat Bas in de straat woont! Toen ik de sleutel terugbracht heb ik gezellig een bakkie gedaan bij Bas die met een peesontsteking huisarrest heeft, en wel wat afleiding kon gebruiken.