Rondje Marckenburg
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
24 Januari 2010 | Nederland, Houten
Gisterenavond werden we verrast door al weer een laagje sneeuw! Wat hebben we toch een heerlijke winter dit jaar!
Harry had een vroege serie diensten gehad en wilde lekker bijslapen. Voor mij en de honden was dit een mooie gelegenheid om lekker van de witte wereld te genieten en in de ochtendschemer gingen we op pad. De strooimaffia was ook al weer bezig. Het is werkelijk ongelooflijk hoe verschrikkelijk veel er hier in Houten wordt gestrooid. Ik vind het in ieder geval buitenproportioneel en voor het milieu lijk het me nou ook niet echt geweldig…
We gingen de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal over en luiepen naar de dorpskern van Schalkwijk. Er heerst op de Brink nog een heuse Anton Pieck-sfeer met die sneeuw!
De hondjes liepen over het mooie oude bruggetje de Brink op, waar een rijtje met arbeidershuisjes staat.
Schalkwijk is een dorp met lintbebouwing langs de Schalkwijkse Wetering. De bodem ligt laag, is nat en bestaat voornamelijk uit relatief kalkloze rivierkleigronden en is opgedeeld in een regelmatige strookverkaveling met een netwerk van sloten en weteringen. De wegen en sloten zijn recht en vaak lang. Fenomenaal was Kuifje die met Bobbie naast zich voor een raam van een schitterende serre op de uitkijk stond!
We sloegen het Marckenburgspad in. Het pad is genoemd naar een kasteel dat hier lang geleden heeft gestaan. Mogelijk werd het kasteel gesticht door een lid van de familie Ten Goye (vergelijk de naam van buurtschap ’t Goy), omdat het daar maar 500 m vandaan stond. Wel vaker als meerdere broers de erfenis moesten delen werd er niet ver van het ouderlijk kasteel een nieuw kasteel gebouwd.
Schermutselingen als in de geschiedenis werden hier nog eens dunnetjes overgedaan...
Mogelijk werd het kasteel gesticht door een lid van de familie Ten Goye, omdat het daar maar 500 m vandaan stond. Dit kwam vaker voor als meerdere broers de erfenis moesten delen, dat er niet ver van het ouderlijk kasteel een nieuw kasteel gebouwd wordt. In 1335 sterft de familie Ten Goye in mannelijke lijn uit. Erfdochter Margriet Ten Goye trouwt met Hendrik van Vianen. Van 1347 tot 1352 gaat Bisschop Jan van Arkel voor enkele jaren naar het buitenland. Hij stelt zes voogden aan over Het Sticht, waaronder Hendrik van Vianen. Bij de thuiskomst van de Bisschop zijn Hendrik van Vianen en nog twee andere zijn het er niet mee eens om uit hun ambt ontzet te worden en binden de strijd aan met de bisschop. Vrij snel daarna sterft Hendrik van Vianen en zijn zoon Gijsbrecht zet de strijd voort. In mei 1353 wordt dan Marckenburg belegerd en na negen weken beleg ingenomen en verwoest.
Op 22 oktober 1355 vindt er een verzoening plaats met de bisschop. Gijsbrecht van Vianen belooft Ten Goye niet verder te versterken en Marckenburg mag niet meer herbouwd worden.
Het kasteelterrein staat op de lijst van beschermde gebieden. Het terrein van 28,5 bij 20 m wordt gemarkeerd door een omwalling. Binnen deze omwalling is een picknicktafel geplaatst, dus je kunt er nog op stand eten!
Hiko kreeg de gekke vijf minuten en draaide grommend heel snel rondjes om zijn as. Nu kan de rollijn een lengte van 8 meter aannemen, naar uiteindelijk leek het alsof er een klosje garen om Hiek zijn poten was gerold. Hij stond er heel beteuterd bij terwijl ik hem uit de knoop hielp.
Langs het Amsterdam-Rijnkanaal liepen we over het rustige boerenweggetje en gingen het Wickenburgspad in. Voordat het kanaal er liep was dit een toegangsweg naar kasteel Wickenburg. Nu ligt het kanaal tussen toegangsweg en kasteel in, maar het is nog steeds een mooie laan om door te wandelen.
We vonden vreemde sporen (weet iemand wat dat voor dier is??? ) en voor de honden rook het erg interessant.
Achter langsrazende treinen stoof een wolk van sneeuw en dat was een mooi gezicht. Schalkwijk had vroeger een station, maar is nu voor openbaar treinvervoer op Houten aangewezen.
Het was even duiken in de berm toen de strooiwagen langs kwam. Wel aardig dat hij behoorlijk vaart minderde, maar het was och goed dat we flink aan de kant waren gegaan! We staken het kanaal weer over en kwamen de bewoonde wereld weer in die nu wakker aan het worden was. Dat laatste was vooral te zien aan de hoeveelheden joggers die langs ons heen draafden. Mijn honden vinden joggers prima volk. Ze aaien tenminste niet!
Thuis aangekomen maakten een uitgeslapen Har en ik samen een ontbijtje en gingen er lekker even voor zitten. Ook al hadden we niks opvallends te vieren, toch kookten we voor de honden een eitje extra mee. Je kunt ook vieren dat je samen bent, toch? Dat valt met onze onregelmatige diensten toch niet mee om dat af en toe voor elkaar te krijgen!
’s Middags had Har zijn zinnen op een stuk appeltaart gezet. Die lag nog in de vriezer, en die moet ontdooid worden, dus leeggegeten. Snorri liet een demonstratie zien dat ze weer de oude is en zat als vanouds te hengelen naar de appeltaart.
Ondertussen vond Tora het nodig om haar ondervacht te laten gaan. Lekker handig, nu er deze week flinke vorst wordt voorspeld...
Ik vraag me af of ik volgende week een Akita heb of een Japanse naakthond?
’s Avonds aten we snert, die een dag later altijd lekkerder is dan de dag dat je hem maakt. De vriezer ontdooien moet nog maar even wachten nu er weer wat snert is ingevroren…
Morgen weer lekker aan het werk en nu dus op tijd mijn mandje in!
Harry had een vroege serie diensten gehad en wilde lekker bijslapen. Voor mij en de honden was dit een mooie gelegenheid om lekker van de witte wereld te genieten en in de ochtendschemer gingen we op pad. De strooimaffia was ook al weer bezig. Het is werkelijk ongelooflijk hoe verschrikkelijk veel er hier in Houten wordt gestrooid. Ik vind het in ieder geval buitenproportioneel en voor het milieu lijk het me nou ook niet echt geweldig…
We gingen de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal over en luiepen naar de dorpskern van Schalkwijk. Er heerst op de Brink nog een heuse Anton Pieck-sfeer met die sneeuw!
De hondjes liepen over het mooie oude bruggetje de Brink op, waar een rijtje met arbeidershuisjes staat.
Schalkwijk is een dorp met lintbebouwing langs de Schalkwijkse Wetering. De bodem ligt laag, is nat en bestaat voornamelijk uit relatief kalkloze rivierkleigronden en is opgedeeld in een regelmatige strookverkaveling met een netwerk van sloten en weteringen. De wegen en sloten zijn recht en vaak lang. Fenomenaal was Kuifje die met Bobbie naast zich voor een raam van een schitterende serre op de uitkijk stond!
We sloegen het Marckenburgspad in. Het pad is genoemd naar een kasteel dat hier lang geleden heeft gestaan. Mogelijk werd het kasteel gesticht door een lid van de familie Ten Goye (vergelijk de naam van buurtschap ’t Goy), omdat het daar maar 500 m vandaan stond. Wel vaker als meerdere broers de erfenis moesten delen werd er niet ver van het ouderlijk kasteel een nieuw kasteel gebouwd.
Schermutselingen als in de geschiedenis werden hier nog eens dunnetjes overgedaan...
Mogelijk werd het kasteel gesticht door een lid van de familie Ten Goye, omdat het daar maar 500 m vandaan stond. Dit kwam vaker voor als meerdere broers de erfenis moesten delen, dat er niet ver van het ouderlijk kasteel een nieuw kasteel gebouwd wordt. In 1335 sterft de familie Ten Goye in mannelijke lijn uit. Erfdochter Margriet Ten Goye trouwt met Hendrik van Vianen. Van 1347 tot 1352 gaat Bisschop Jan van Arkel voor enkele jaren naar het buitenland. Hij stelt zes voogden aan over Het Sticht, waaronder Hendrik van Vianen. Bij de thuiskomst van de Bisschop zijn Hendrik van Vianen en nog twee andere zijn het er niet mee eens om uit hun ambt ontzet te worden en binden de strijd aan met de bisschop. Vrij snel daarna sterft Hendrik van Vianen en zijn zoon Gijsbrecht zet de strijd voort. In mei 1353 wordt dan Marckenburg belegerd en na negen weken beleg ingenomen en verwoest.
Op 22 oktober 1355 vindt er een verzoening plaats met de bisschop. Gijsbrecht van Vianen belooft Ten Goye niet verder te versterken en Marckenburg mag niet meer herbouwd worden.
Het kasteelterrein staat op de lijst van beschermde gebieden. Het terrein van 28,5 bij 20 m wordt gemarkeerd door een omwalling. Binnen deze omwalling is een picknicktafel geplaatst, dus je kunt er nog op stand eten!
Hiko kreeg de gekke vijf minuten en draaide grommend heel snel rondjes om zijn as. Nu kan de rollijn een lengte van 8 meter aannemen, naar uiteindelijk leek het alsof er een klosje garen om Hiek zijn poten was gerold. Hij stond er heel beteuterd bij terwijl ik hem uit de knoop hielp.
Langs het Amsterdam-Rijnkanaal liepen we over het rustige boerenweggetje en gingen het Wickenburgspad in. Voordat het kanaal er liep was dit een toegangsweg naar kasteel Wickenburg. Nu ligt het kanaal tussen toegangsweg en kasteel in, maar het is nog steeds een mooie laan om door te wandelen.
We vonden vreemde sporen (weet iemand wat dat voor dier is??? ) en voor de honden rook het erg interessant.
Achter langsrazende treinen stoof een wolk van sneeuw en dat was een mooi gezicht. Schalkwijk had vroeger een station, maar is nu voor openbaar treinvervoer op Houten aangewezen.
Het was even duiken in de berm toen de strooiwagen langs kwam. Wel aardig dat hij behoorlijk vaart minderde, maar het was och goed dat we flink aan de kant waren gegaan! We staken het kanaal weer over en kwamen de bewoonde wereld weer in die nu wakker aan het worden was. Dat laatste was vooral te zien aan de hoeveelheden joggers die langs ons heen draafden. Mijn honden vinden joggers prima volk. Ze aaien tenminste niet!
Thuis aangekomen maakten een uitgeslapen Har en ik samen een ontbijtje en gingen er lekker even voor zitten. Ook al hadden we niks opvallends te vieren, toch kookten we voor de honden een eitje extra mee. Je kunt ook vieren dat je samen bent, toch? Dat valt met onze onregelmatige diensten toch niet mee om dat af en toe voor elkaar te krijgen!
’s Middags had Har zijn zinnen op een stuk appeltaart gezet. Die lag nog in de vriezer, en die moet ontdooid worden, dus leeggegeten. Snorri liet een demonstratie zien dat ze weer de oude is en zat als vanouds te hengelen naar de appeltaart.
Ondertussen vond Tora het nodig om haar ondervacht te laten gaan. Lekker handig, nu er deze week flinke vorst wordt voorspeld...
Ik vraag me af of ik volgende week een Akita heb of een Japanse naakthond?
’s Avonds aten we snert, die een dag later altijd lekkerder is dan de dag dat je hem maakt. De vriezer ontdooien moet nog maar even wachten nu er weer wat snert is ingevroren…
Morgen weer lekker aan het werk en nu dus op tijd mijn mandje in!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
