Campinglife, teer en boerenmarkt

Na de reisdag van gisteren hadden we vandaag een rustige start. Met de honden begon ik met een rondje in de buurt. De GR 128 gaat hier voor de deur langs en een stukje volgden we het pad. Omdat ik geen wandelkaart van de buurt heb, draaide ik me weer om, om bijtijds bij Irma te zijn die het ontbijt had klaargemaakt. Op de terugweg kwam ik langs de zelfde paden, de zelfde hopvelden, de zelfde heuvels en toch zagen ze er van de andere kant weer anders uit. Het is een wonderlijk stukje landschap, deze heuvels in een grote vlakte.
De Monts de Flandre is een heuvelgebied op de grens van de Belgische provincie West-Vlaanderen en het Franse Noorder-departement. Hoge heuvels in het West-Vlaams Heuvelland zijn de Kemmelberg (156 m), Zwarteberg (152 m), Katsberg (150 m), Baneberg (140 m), Vidaigneberg (136 m), Scherpenberg (135 m) en de Rodeberg (129 m). Dit zijn allemaal getuigenheuvels. Zij spelen ook een belangrijke rol in de Vlaamse wielerklassiekers.
Getuigenheuvels vinden hun oorsprong in het Laat-Mioceen. Tijdens deze periode steeg de zeespiegel en kwam heel Vlaanderen onder water te liggen. De zanden die in deze periode zijn afgezet worden de zanden van Diest genoemd (Diestiaan-zanden). Het bijzondere aan dit zand is dat het sterk glauconiethoudend is. Glauconiet bevat relatief veel ijzer. Toen de zee zich na het Mioceen definitief terugtrok naar het noorden, werden de afgezette zanden blootgesteld aan verwering. Het glauconiet oxideerde tot limoniet en de ”roest” die aldus ontstond deed het zand tot ijzerzandsteen aaneenkitten. De ijzerzandstenen boden veel meer weerstand aan de latere erosie. Daardoor ontstond een typisch heuvellandschap. Op plaatsen zonder ijzerzandsteen werden die zachtere lagen immers weggespoeld. Deze heuvels zijn nu nog steeds in het landschap te zien. Deze getuigen van de Diestiaanzee worden getuigenheuvels genoemd.
Op de camping lag Irma al klaar in haar hangmat in de zon, lekker van de warmte te genieten. We hadden een heerlijk rustig ontbijtje. Wat zijn we lekker op vakantie: niks moet, alles mag. Echt als God in Frankrijk!
Op de camping waren gisteren een echtpaar uit Bodegraven aangekomen in een Toyota HiAce campertje van 23 jaar oud. Het was een gezellig stel en we hebben bij hun een bakkie gedaan. Theo en Elly zijn rasechte kampeerders en zijn sinds enkele jaren overgestapt op de camper. Irma had haar breiwerk meegenomen. Mijn twee collega’s Karen en Maaike zijn zwanger, en dat is en leuke aanleiding om een babyvestje voor de kleintjes te maken. Het eerste vestje schiet al aardig op en met het leuke gekleurde garen ziet het resultaat er heel lief uit.
Om wat info te krijgen over wat er in de buurt te doen is en wat boodschapjes te doen reden we naar Bailleul. Bij het locale VVV kregen we beperkte info, en deden we navraag over hoe het zat met invalidenparkeerplaatsen. Bij de plaatselijke Lidl deden we boodschappen. Het is altijd leuk om te neuzen wat ze hier voor andere dingetjes in de schappen hebben liggen.
Even verderop was een winkel: le depot, waar ze qua spullen een bouwmarkt, tuincentrum en huishoudelijke artikelen verkochten in een grote hal. Irma had nog een karabijnhaak nodig voor haar hangmat en we liepen even snel door die winkel heen. Wat en leuke winkel om eens lekker te mutsen. Hier komen we vast nog een keertje terug!
In Boeschepe, het dorp om de hoek bij de camping, was aan het eind van de middag een boerenmarkt. Eerst lieten we de honden even uit op de Mont de Boeschepe. Het gruis op de weg bedekte een verse laag teer zodanig dat van de teer niets te zien was. Niets te zien? Toen Irma er doorheen reed kwam de ramp tevoorschijn: haar wielen zaten helemaal onder. Met een steen kon ze er tijdens het rijden nog wat vanaf krijgen, maar dit zal nog de nodige aandacht en actie vergen om er weer een bruikbare situatie van te maken.
Op de markt stonden enkele kraampjes en de boeren uit de omgeving prezen hun eigen waar aan. Opvallend waren enkele levende kippen die te koop werden aangeboden. Met een doosje scharreleitjes kwamen we van de markt af en reden we weer naar de camping. Daar aangekomen bleken de hondenpoten ook onder de teer te zitten… Natuurlijk moest Tora haar gezicht krabben met zwarte vegen op haar wang als gevolg… Wat nu?
Theo bleek de redder in de nood: Elly suggereerde of zijn “malle doekjes” niet zouden werken. Het zijn doekjes uit een werkplaats en speciaal gemaakt om olie en vettige stoffen te verwijderen van je handen. Ze bleken ook prima te werken voor hondenpoten, zonder huidirritatie te geven. Gelukkig! Hierna bogen we ons even over de wielen van de rolstoel, maar ondertussen bleek het al behoorlijk laat te zijn geworden en werd het etenstijd.
Het ‘plat du jour’ (dagmenu) was pasta met kaas, broccoli en sausisson sec er doorheen gesneden. Dat smaakte prima! We waren na een rondje met de hondjes en een douche nog mooi op tijd om niet al te laat in bed te belanden!