Noren op de koffie en naar Frafjord

Tussen de vluchtende lemmingen had ik een enerverend rondje met de hondjes. Ze lustten er allebei wel pap van, en de lemmingen waren trager dan de honden. Ik slaagde er in om de beestjes te laten leven, maar moest vreselijk opletten dat Hiko niet alsnog Tora’s slachtoffer van gisteren op at. Het is hem niet gelukt... Pfff...
Harry had moeite met uit bed komen en na enig aandringen kwam hij er dan toch uit. Hij had toen al een keer of vijf gezegd dat hij er aan kwam (zonder er bij te zeggen wanneer...).
We ontbeten in het zonnetje en nodigden daarna Terje en Sigrunn uit voor een bak koffie. Ze keken in ieder geval niet verbaasd wie we waren, dus konden ze zich nog iets herinneren ondanks de beschonkenheid van gisteren... We kregen nog een paar tips voor plekjes en ook een zak hout. Zij gingen immers toch naar huis en wij konden het nog gebruiken. Het hout had hij zelf gekapt en had 3 jaar gedroogd. Beter brandhout kon je niet hebben, dus! Voor zo’n gelegenheid had ik in de auto een fles wijn achter de hand, wat in Noorwegen vreselijk duur is. Alcohol wordt alleen in staatswinkels verkocht met een enorme hoeveelheid accijns. De ruil was snel beklonken en zo waren we allebei blij!
We braken daarna op in alle rust en om 12 uur reden we richting Frafjord. Onderweg nog twee wilde plekjes voor de toekomst opgetekend en door het mooie Hunnedal zakten we af richting Sandnes. Door een tunnel van 2.5 km. reden we dwars door een bergwand en kwamen we uit in het dorpje Frafjord, dat aan het einde van (jawel) de Frafjord ligt. Het was best warm. We zetten de tent op en lieten de honden uit. Het water van de rivier die daar de zee instroomt was brak en Tora trok een mooie grimas toen ze wilde drinken. Gelukkig maakten de frambozen die ze zelf van de struik plukt een heleboel goed. De vieze brakke smaak was toen weer snel verdwenen!
Een paar Letten waren met een oude Scenic naar Noorwegen gekomen en vroegen ons om startkabels. Het waren nogal branieachtige mensen en ze werden nergens geholpen. Harry had geen startkabels bij zich, dus kon ook niet helpen. Uiteindelijk kwam er toch nog iemand met startkabels en kregen ze de boel weer aan de praat.
De boontjes uit Irma’s tuin deden we in een rijst met kerrie en het smaakte heerlijk!
’s Avonds hebben we het verboden weggetje naar boven nog gereden. Vorig jaar hebben we hier ook gereden, en zagen we dat veel stukken rots naar beneden waren gevallen. Toen moest Har slalommen tussen de rotsblokken door. Nu bleek dat de stenen wel degelijk worden weggeruimd hier, alleen niet alles wordt weggeruimd.
Op de camping was de douchevloer erg verzakt en voelde aan als een slecht verende trampoline. De douche was echter prima en we zijn niet door de vloer gezakt!
Ik bestudeerde de kaart om de route een beetje te bepalen voor de komende dagen, de tips van Terje en Sigrunn meewegend. Het zou echter heel anders lopen...