Suleskarvegen en een vertrouwd wild plekje

De dag begon met een rondje met de hondjes over weide en door bos. De herfst doet al langzaam zijn intrede hier en er komen al paddenstoelen her en der de grond uit. Daarna kwam Har in het land der levenden en we ontbeten samen voordat we gingen opbreken. Het probleem van de shirtjes werd besproken en niet als probleem ervaren. Het ene T-shirt dat Har aan had kon best regelmatig gewassen worden en dan schoon weer hergebruikt.
Sinds 1990 ligt er een weg van het Setesdal (Nomeland) naar het fjordengebied: de Suleskarvegen. Gedurende 23 km. rijd je door beschermd gebied en hoogste punt is 1050 m. boven zeeniveau. Het was een fascinerend landschap van kale bergen en meren. We hadden het gevoel al een hele tijd in Noorwegen te zitten terwijl we gisteren waren aangekomen. Uiteindelijk vonden we bij een zijweggetje naar een energiecentrale een prachtige plek om te kamperen, ware het niet dat een camper de hele boel al had geblokkeerd, dus moesten we verder op zoek. Ik had het met Har al gehad over de boer die 100 kronen wilde hebben vorig jaar, en Har was vastbesloten dat "die ouwe geen geld van hem kreeg!". Toen we uiteindelijk richting Lysebotn reden, want daar was een mooie camping, draaide Har een karrenspoor in. Hij wees er met klem op dat we wel moesten blijven opletten. Ik zei alleen maar: "Ik zeg niets..." waardoor Har argwaan kreeg en wist niet waarvoor. Even later herkende Harry het terreintje van de boer. Er stonden twee Noren met een klein tentje en een iets kleinere bestelwagen en een gladhaar black and tan teckel. Het enige wat groot was, was de mond van de teckel en hun houtvoorraad, dat laatste bleek later.
We zetten de tent op, legden ons hout bij de vuurplek en installeerden ons. Bij het rondje met de hondjes door het fraaie landschap met dwergberken, heide, mossen en andere moerasvegetatie doken de Japjes met regelmaat in de berm. Op een gegeven ogenblik had Tora beet. Het slachtoffer piepte nog kort en zweeg daarna voor eeuwig. Ze loste keurig op commando, en ik moest toen alle zeilen bijzetten dat niet Hiko met de buit er vandoor ging. Het was een klein beestje met mooie vacht. Ik kon het niet meteen thuisbrengen maar dacht al wel aan een lemming. Misschien konden de Noren uitkomt brengen. De Noren waren echter enorm op zichzelf dus liet ik het maar zo.
Op een gegeven moment kwam de Noor in iets aangeschoten staat toch op me af met de vraag of we zijn hondje hadden gezien. De verbazing was groot toen ik hem in vloeiend Noors antwoordde. Ik legde hem met een knipoog uit dat NL stond voor Norsk Låtende, oftewel Noors klinkend. De Noor had eigenlijk al eerder contact willen zoeken met ons, maar sprak geen woord over de grens, dus liet hij het maar zo. De hond kwijt... Oeps... In een reflex keek ik Hiko aan of hij niet iets te voldaan uit zijn ogen keek, maar hij was continu onder toezicht geweest, dus onschuldig met alibi. We kletsten even en de Noor, Terje, nam aan dat de teckel achter de lemmingen aanzat. Eureka! Het was dus een lemming die Tora op haar geweten had!
Even later voegde echtgenote Sigrunn zich bij haar gade. Zij had wat meer op dan goed voor haar was en kon amper meer recht uit de ogen kijken, laat staan lopen! Ze namen het erg relaxed op, dat de hond weg was. Even later hoorden we een hond die luidkeels meldde dat ie vast zat ergens. Terje spurtte weg en bevrijdde zijn Sofus van de boom.
Terje en Sigrunn vroegen zich af hoe we in vredesnaam alles mee konden krijgen in de auto. Ik vertelde dat bench en Tora’s ligplaats op hoogte waren en er dus plek zat was. Ja, zij hadden met kleinere tent en hond in principe ook plek zat, maar hadden 3 zakken hout mee. Bij kamperen hoort vuur, namelijk! Ik begon te lachen... Wij hadden ook drie (weliswaar kleinere) zakken hout bij ons! Het ijs was gebroken! Ik was eerlijk gezegd enigszins opgelucht dat ook Noren met zakken hout gingen kamperen!
Het avondeten was een heerlijke gebakken zalm met een groentemix van wortel en erwtjes. Het was heerlijk!
Irma heeft intussen Nille onder haar hoede en geeft met regelmaat lekkere hapjes aan mijn chagarijntje. Er gaat wel het een en ander in tot mijn grote opluchting! Jammer dat ik niet een stukje zalm van onze maaltijd naar haar kon doorschuiven!
Na het eten was het tijd voor een fikkie en genoten we heerlijk van het wilde plekje waar intussen ook vier Letten en een busje met een Beiers stel bijgekomen waren. Het leek wel een camping!
De honden werden in het laatste licht uitgelaten. Toen we nog even bij het vuur zaten kwam er al wat damp van het water van de rivier. Iets later doofden we het vuur want het was bedtijd! De boer had zich trouwens niet gemeld voor het geld!