Naar huis
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
27 Augustus 2006 | Noorwegen, Oslo
… ’s Nachts begon het te regenen en te onweren. Ik moest de tent uit en Kaat in de bench doen, en Hiko aan het riempje op Kaatjes plek. Ook de chocola van de boot moest vakkundig opgeruimd worden, want Hiko zou ongetwijfeld zijn eigen opvattingen over chocola opruimen hebben en die zijn niet goed voor hem! Gelukkig was ik mijn regenjas niet vergeten!
Het begon met een mooi subtiel regentje wat steeds minder subtiel werd en uitgroeide tot een ware hoosbui.
De volgende ochtend was de tent natuurlijk doorweekt. De weersvoorspellingen waren buien met korte zonnige perioden en morgen de hele dag regen. Dit was een mooie gelegenheid om mijn Noorse ouders te bellen waar ik in ’83-’84 gewoond had.
Ze waren blij dat we kwamen en we reden met drijfnatte tent een mooie route richting Tønsberg.
De eerste plaats waar we kwamen op weg naar de familie Hannevig was Risør.
Als je de stad inrijdt zie je bij het begin de Hellige Aands kirke, of de kerk van de heilige geest. Den Hellige Aands kirke is een barokkerk die in 1647 is gebouwd.
In Risør is een witgeschilderde vlek op de rotsen. Het is een oud herkenningspunt voor de zeelieden die het al van af 12 nautische mijlen kunnen zien. Tot op de dag van vandaag wordt het punt nog gebruikt om zich te oriënteren.
Een goed bewaard stadsdeel is Tangen, gebouwd in de 16e eeuw. Door zijn ligging overleefde het de stadsbrand van 1861. Op Tangen woonden de armere kooplui, zeevaarders en ambachtslieden.
Na een grote stadsbrand in 1861 is er een brandtoren gebouwd. Van daar uit kon je de hele stad overzien en zodoende op tijd waarschuwen ten tijde van brand. Nu nog steeds zijn de meeste huizen van hout, maar de brandtoren is nu een kunstgalerie waar diverse lokale kunstenaars hun werken tentoonstellen.
Je ziet er veel witte houten huizen, typerend voor de streek.
Verder reden we richting Kragerø. Het was een rit langs de grillige kustlijn en veel witte huisjes. Mijn vader vond altijd dat er meer huizen dan Noren zijn in het land en hij heeft gelijk!
Mamma Hannevig verduidelijkte dit fenomeen: de Noor is in het bezit van zijn huis, een hytte in de bergen en een fritidshus aan de kust…
Kragerø ligt direct aan de kust, helemaal in het zuiden van de provincie Telemark. Dit stadje heeft een lange maritieme geschiedenis en was in 1875 de 6e zeehaven van Noorwegen. Die tijd is al lang voorbij. De plaats heeft zich ontwikkeld tot wat het nu is, een klein stadje aan de zuidoostkust.
Het centrum wordt gekenmerkt door zijn hoofdzakelijk kleurrijke houten huizen, pleintjes en de smalle, steile straten die je vroeg of laat naar de haven voeren.
Voor de kust liggen meer dan 400 eilandjes en riffen. Deze scherenkust is meest waarschijnlijk in de ijstijd ontstaan en heeft unieke eigenschappen. Het meest oostelijk gelegen langgerekte eiland, Jomfruland, beschermt Kragerø voor de weersinvloeden die van zee komen. Daardoor heeft het een mild klimaat en relatief veel zon.
Kragerø haalt een belangrijk deel van de inkomsten uit het zomertoerisme. Het bewonersaantal verdubbelt dan ook in de zomer. Het centrum van Kragerø staat bekend om zijn specialistische winkeltjes en heeft het hele jaar een grote aantrekkingskracht op de wijde omgeving. Het kunstenaarseiland Skåtøy geniet al sinds jaar en dag grote belangstelling van kunstenaars. Ook schilder Edvard Munch heeft enige tijd in Kragerø gewoond.
Op dit moment wordt er een start gemaakt met de reorganisatie van het havengebied van Kragerø, men verplaatst nagenoeg alle nog aanwezige industrie naar een nieuw industrieterrein aan de E18. Vervolgens zal in fasen het havengebied een metamorfose ondergaan waarbij speciale aandacht is voor in fraaie architectuur opgetrokken wooneenheden, winkels en een kunstboulevard.
Verder heeft Kragerø natuurlijk alles te bieden wat van een dergelijke plaats verwacht mag worden, gezondheidszorg, scholing, sport en cultuur zijn in ruime mate voorhanden.
De industriegebieden die voornamelijk buiten Kragerø liggen zijn van grote betekenis voor de werkgelegenheid en worden gekenmerkt door een aantal bijzondere bedrijven. Zo is er onder andere een luidsprekerfabriek, een farmaceutisch bedrijf, zilver- en tinbewerking en een bedrijf dat zich met milieuvriendelijke houtveredeling bezig houdt.
Omdat we de tent doorweekt hadden ingepakt moesten we hem nog drogen. Wellicht was daar bij de familie Hannevig geen gelegenheid voor en als de zon zou doorbreken moesten we de gelegenheid maar nemen om de tent op te zetten. Zo gezegd, zo gedaan:
Op een parkeerplaats bij de oprit naar de E 18 bij Kragerø pompten we de tent op en fristen we onszelf ook op. Harry ging zich scheren en poetst op de foto hieronder zijn tanden.
De damp steeg ondertussen op van het tentdak en in korte tijd was hij helemaal opgedroogd. De honden werden nog even uitgelaten en daarna vouwden we de tent weer in en reden verder naar Tønsberg.
Daar aangekomen wachtte ons nog een verrassing: er was een tolheffing bij de toegangswegen tot de stad. De poorten waren zo strategisch opgesteld dat je er niet omheen kon… Er werd een foto van je nummerbord gemaakt en je zou de rekening thuis krijgen, volgens Bartjes. Nou, we zien het wel…
Harry dacht nog dat ze niet de moeite zouden nemen om de factuur naar Nederland te sturen, maar Pappa Hannevig is er van overtuigd dat we de rekening op de deurmat aan zullen treffen. Uiteindelijk bleek dat Har gelijk had...
Voordat we naar de Hannevigs reden moesten we eerst nog kijken op het marktplein of de banketbakker Halvorsen er nog zat. Daar kon je softijs krijgen die tot buiten de regio bekend was. Harry had zijn zinnen er op gezet om daar minimaal 3x een softijs te halen. Het softijs in Noorwegen is sowieso een verhaal apart. Ze hebben daar hele grote hoorns die ook echt vanaf de bodem gevuld worden.
“Zau, dat is tumminste een volluk naag me hagt” kwam er zaterdagochtend al voldaan achter een berg softijs vandaan. “Ze wete hieah in ellek geval hoe vol ze zaun ding kenne vulle!” En dan een van tevredenheid glimmend bekkie er bij denken, ja toch, niettan?
Toen we op het marktplein van Tønsberg aankwamen kwam daar de ontgoocheling: Halvorsen was overgenomen door Nøtterø bakeri og konditori, maar er stond wel een ijsmachine. Het was ook nog gesloten. Morgen zou nader onderzoek volgen.
Het weerzien met de familie was hartverwarmend. Pappa was totaal niet veranderd in die 9 jaar. Hij is nu 83 jaar en speelt nog fanatiek tennis! Mamma heeft emfyseem en gewrichtsproblemen en kan zich met moeite kleine stukjes bewegen en moet daarna lang bijkomen van de inspanning.
We kregen får i kål te eten, oftewel schaap in kool. Het is een oud Noors recept:
Sommerens får på kål
Ingrediënten:
800 g licht gezouten gerookt lamsvlees zonder bot
1 ½ kg verse witte kool of spitskool
5 dl water
1 eetlepel zwarte peperkorrels (heel!)
Snij de kool in “boten”, zie foto
Leg het vlees en de kool laag om laag in een grote pan. Strooi zout en peper tussen de lagen. Giet het water er over en breng het aan de kook. Laat het pruttelen gedurende 1 tot 2 uur.
Dien de får i kål heet op, op voorverwarmde borden. Doe er nieuwe aardappelen en fijn gehakte peterselie bij.
Kaat kreeg wat restjes en at het dankbaar uit Mamma’s hand! Hiko kreeg ook wat maar niet meer uit de hand omdat hij zo kwijlt…
We kletsten bij en de honden mochten niet beneden blijven in Pappa's rommelkamer waar wij sliepen. Nee, mamma wilde wel haar "kleinkinderen" zien ;-)
Na het eten lieten we de honden uit en we vielen spontaan in slaap in onze slaapzak!
Het begon met een mooi subtiel regentje wat steeds minder subtiel werd en uitgroeide tot een ware hoosbui.
De volgende ochtend was de tent natuurlijk doorweekt. De weersvoorspellingen waren buien met korte zonnige perioden en morgen de hele dag regen. Dit was een mooie gelegenheid om mijn Noorse ouders te bellen waar ik in ’83-’84 gewoond had.
Ze waren blij dat we kwamen en we reden met drijfnatte tent een mooie route richting Tønsberg.
De eerste plaats waar we kwamen op weg naar de familie Hannevig was Risør.
Als je de stad inrijdt zie je bij het begin de Hellige Aands kirke, of de kerk van de heilige geest. Den Hellige Aands kirke is een barokkerk die in 1647 is gebouwd.
In Risør is een witgeschilderde vlek op de rotsen. Het is een oud herkenningspunt voor de zeelieden die het al van af 12 nautische mijlen kunnen zien. Tot op de dag van vandaag wordt het punt nog gebruikt om zich te oriënteren.
Een goed bewaard stadsdeel is Tangen, gebouwd in de 16e eeuw. Door zijn ligging overleefde het de stadsbrand van 1861. Op Tangen woonden de armere kooplui, zeevaarders en ambachtslieden.
Na een grote stadsbrand in 1861 is er een brandtoren gebouwd. Van daar uit kon je de hele stad overzien en zodoende op tijd waarschuwen ten tijde van brand. Nu nog steeds zijn de meeste huizen van hout, maar de brandtoren is nu een kunstgalerie waar diverse lokale kunstenaars hun werken tentoonstellen.
Je ziet er veel witte houten huizen, typerend voor de streek.
Verder reden we richting Kragerø. Het was een rit langs de grillige kustlijn en veel witte huisjes. Mijn vader vond altijd dat er meer huizen dan Noren zijn in het land en hij heeft gelijk!
Mamma Hannevig verduidelijkte dit fenomeen: de Noor is in het bezit van zijn huis, een hytte in de bergen en een fritidshus aan de kust…
Kragerø ligt direct aan de kust, helemaal in het zuiden van de provincie Telemark. Dit stadje heeft een lange maritieme geschiedenis en was in 1875 de 6e zeehaven van Noorwegen. Die tijd is al lang voorbij. De plaats heeft zich ontwikkeld tot wat het nu is, een klein stadje aan de zuidoostkust.
Het centrum wordt gekenmerkt door zijn hoofdzakelijk kleurrijke houten huizen, pleintjes en de smalle, steile straten die je vroeg of laat naar de haven voeren.
Voor de kust liggen meer dan 400 eilandjes en riffen. Deze scherenkust is meest waarschijnlijk in de ijstijd ontstaan en heeft unieke eigenschappen. Het meest oostelijk gelegen langgerekte eiland, Jomfruland, beschermt Kragerø voor de weersinvloeden die van zee komen. Daardoor heeft het een mild klimaat en relatief veel zon.
Kragerø haalt een belangrijk deel van de inkomsten uit het zomertoerisme. Het bewonersaantal verdubbelt dan ook in de zomer. Het centrum van Kragerø staat bekend om zijn specialistische winkeltjes en heeft het hele jaar een grote aantrekkingskracht op de wijde omgeving. Het kunstenaarseiland Skåtøy geniet al sinds jaar en dag grote belangstelling van kunstenaars. Ook schilder Edvard Munch heeft enige tijd in Kragerø gewoond.
Op dit moment wordt er een start gemaakt met de reorganisatie van het havengebied van Kragerø, men verplaatst nagenoeg alle nog aanwezige industrie naar een nieuw industrieterrein aan de E18. Vervolgens zal in fasen het havengebied een metamorfose ondergaan waarbij speciale aandacht is voor in fraaie architectuur opgetrokken wooneenheden, winkels en een kunstboulevard.
Verder heeft Kragerø natuurlijk alles te bieden wat van een dergelijke plaats verwacht mag worden, gezondheidszorg, scholing, sport en cultuur zijn in ruime mate voorhanden.
De industriegebieden die voornamelijk buiten Kragerø liggen zijn van grote betekenis voor de werkgelegenheid en worden gekenmerkt door een aantal bijzondere bedrijven. Zo is er onder andere een luidsprekerfabriek, een farmaceutisch bedrijf, zilver- en tinbewerking en een bedrijf dat zich met milieuvriendelijke houtveredeling bezig houdt.
Omdat we de tent doorweekt hadden ingepakt moesten we hem nog drogen. Wellicht was daar bij de familie Hannevig geen gelegenheid voor en als de zon zou doorbreken moesten we de gelegenheid maar nemen om de tent op te zetten. Zo gezegd, zo gedaan:
Op een parkeerplaats bij de oprit naar de E 18 bij Kragerø pompten we de tent op en fristen we onszelf ook op. Harry ging zich scheren en poetst op de foto hieronder zijn tanden.
De damp steeg ondertussen op van het tentdak en in korte tijd was hij helemaal opgedroogd. De honden werden nog even uitgelaten en daarna vouwden we de tent weer in en reden verder naar Tønsberg.
Daar aangekomen wachtte ons nog een verrassing: er was een tolheffing bij de toegangswegen tot de stad. De poorten waren zo strategisch opgesteld dat je er niet omheen kon… Er werd een foto van je nummerbord gemaakt en je zou de rekening thuis krijgen, volgens Bartjes. Nou, we zien het wel…
Harry dacht nog dat ze niet de moeite zouden nemen om de factuur naar Nederland te sturen, maar Pappa Hannevig is er van overtuigd dat we de rekening op de deurmat aan zullen treffen. Uiteindelijk bleek dat Har gelijk had...
Voordat we naar de Hannevigs reden moesten we eerst nog kijken op het marktplein of de banketbakker Halvorsen er nog zat. Daar kon je softijs krijgen die tot buiten de regio bekend was. Harry had zijn zinnen er op gezet om daar minimaal 3x een softijs te halen. Het softijs in Noorwegen is sowieso een verhaal apart. Ze hebben daar hele grote hoorns die ook echt vanaf de bodem gevuld worden.
“Zau, dat is tumminste een volluk naag me hagt” kwam er zaterdagochtend al voldaan achter een berg softijs vandaan. “Ze wete hieah in ellek geval hoe vol ze zaun ding kenne vulle!” En dan een van tevredenheid glimmend bekkie er bij denken, ja toch, niettan?
Toen we op het marktplein van Tønsberg aankwamen kwam daar de ontgoocheling: Halvorsen was overgenomen door Nøtterø bakeri og konditori, maar er stond wel een ijsmachine. Het was ook nog gesloten. Morgen zou nader onderzoek volgen.
Het weerzien met de familie was hartverwarmend. Pappa was totaal niet veranderd in die 9 jaar. Hij is nu 83 jaar en speelt nog fanatiek tennis! Mamma heeft emfyseem en gewrichtsproblemen en kan zich met moeite kleine stukjes bewegen en moet daarna lang bijkomen van de inspanning.
We kregen får i kål te eten, oftewel schaap in kool. Het is een oud Noors recept:
Sommerens får på kål
Ingrediënten:
800 g licht gezouten gerookt lamsvlees zonder bot
1 ½ kg verse witte kool of spitskool
5 dl water
1 eetlepel zwarte peperkorrels (heel!)
Snij de kool in “boten”, zie foto
Leg het vlees en de kool laag om laag in een grote pan. Strooi zout en peper tussen de lagen. Giet het water er over en breng het aan de kook. Laat het pruttelen gedurende 1 tot 2 uur.
Dien de får i kål heet op, op voorverwarmde borden. Doe er nieuwe aardappelen en fijn gehakte peterselie bij.
Kaat kreeg wat restjes en at het dankbaar uit Mamma’s hand! Hiko kreeg ook wat maar niet meer uit de hand omdat hij zo kwijlt…
We kletsten bij en de honden mochten niet beneden blijven in Pappa's rommelkamer waar wij sliepen. Nee, mamma wilde wel haar "kleinkinderen" zien ;-)
Na het eten lieten we de honden uit en we vielen spontaan in slaap in onze slaapzak!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
