Naar Gignac, naar mooi weer

Vandaag is Harry jarig. Hij was het eigenlijk wergeten, dus iedereen van wie hij ooit de verjaardag is vergeten: hij doet het ook bij zichzelf. Gelukkig maar dat ik er aan dacht! Ik kuste hem wakker en feliciteerde hem. Hij keek heel verbaasd, en besefte "O, ja, da's waar ook..." Hij kreeg prompt daarna een telefoontje van Bas en toen een van zijn moeder. Hij voelde zich meteen hartstikke jarig.
Het was hier al mooi weer maar de voorspellingen wat later waren erg nat. We braken de tent op in de zon en reden naar de snelweg. Harry verwonderde zich over de vertrekkende automobilisten met caravan op de camping. Hoe konden mensen met zo veel ruimte zich zo klem rijden?!?
We tankten en kochten een krantje en vers stokbrood. Het was duidelijk: voor mooi weer moesten we naar het zuiden, ergens tussen Marseille en Perpignan. Bij Lyon in de buurt hielden we een pauze, maar op die plek waren heel wat teken. Harry had er meteen al twee op zijn broek zitten. Grote inspectie dus van mens en dier voor we de auto weer ingingen.
In Gignac is volgens de kleine campinggids een terreintje bij een boer, en die is open, dus koersten we naar het departement Hérault en via Montpellier met een verkeerschaos streken we neer in Gignac. Door de toestanden in Montpellier wilde Har niet meer naar een supermarkt, dus was er geen taart vandaag. Hij was het zat en wilde de auto uit. Het was zijn dag, dus dat deden we!
Tussen de wijngaarden hadden we een plekje op een heuvel met een bosje. Een deel van de camping is alleen met een vierwielaangedreven auto te bereiken, maar we vonden een mooi plekje met zicht op de wijngaarden en over Gignac.
De boerderij had ook een klein restaurantje, en ik vroeg of we daar konden eten vanavond in verband met Har zijn verjaardag. Helaas, de keuken was fermé (gesloten) vandaag, dus maakten we kerrierijst met erwtjes en paprika en kookten er een eitje bij.
Vanaf het moment dat het begon te schemeren hoorden we een monotoon fuu...fuu...fuu...fuu van de dwergooruil. Dwergooruilen worden maximaal 20 cm groot en 60 tot 125 gram zwaar. Het verenkleed van beide geslachten is gelijk. Ze leven in bossen tussen bomen, in de buurt van gebouwen en wateren en in ruïnes. Nou, dar hebben ze genoeg van hier in Frankrijk! Ze worden bijna nooit overdag gezien, dan slapen ze. Ze hebben oorpluimen, maar deze hebben niets te maken met de oren.
Dwergooruilen komen voor in Rusland, de Alpen, Polen, Oekraïne en Scandinavië. Ze jagen op kleinere prooien; insecten, spinnen, regenwormen, kleine reptielen, vleermuizen en kleine vogels.
Na een mooie avondwandeling door de wijngaarden en nog even naschemeren met een kaarsje voor de tent gleden we moe en voldaan onze slaapzak in.
Fuu...fuu...fuu... Har werd er onrustig van. Hij draaide en draaide... Toen kwam het hoge woord er uit: "Kenne ze dat beest niet uitzetten?", vroeg hij slaapdronken.