Veel moois en effe bijkomen

Vandaag hadden we na twee dagen in de auto zitten de eerste echte vakantiedag. We hadden een paar dingen die we voor ogen hadden:
1) Een rustige start van de dag
2) Niet te veel in de auto rijden
3) Lekker genieten van Zuid Frankrijk
Ik begon dan ook met een rondje met de hondjes tussen de kale wijngaarden door. Althans, dat was de bedoeling. Toen ik de honden in de auto uit de bench haalde, zag ik daar allemaal dode teken liggen op de kleedjes. De pipetten die ik had gegeven werkten prima, gelukkig!
De druivenranken bereidden zich voor om uit te botten en de eerste voorzichtige tekenen van groen worden kwamen er aan. De structuur van de stammen was prachtig te zien. De honden hadden zo hun eigen genot: geuren van de meest spannende diersoorten, waaronder van de twee prachtige Siamese katten van de campingeigenaar, en lekker rondstruinen in een onbekend landschap. Heerlijk!
Weer bij de tent werden de honden gevoerd en koffie en thee gezet. Ik zette stoelen en tafel klaar en probeerde leven in Harry te krijgen. Dat ging gemakkelijker dan ik dacht! Hij begon al wakker te worden en dat scheelt de helft!
Hij rolde de tent uit en na mijn verhalen over de gevonden dode teken ging hij Tora kammen en op teken controleren. Daar was Tora het niet zo mee eens en ze probeerde naar alle macht om de kam te pakken te krijgen. Daarna speelden de honden samen en weer daarna zat Hiko wat zielig te kijken. We zouden weldra meer weten waarom...
We gingen eerst naar Gignac, naar de markt. Er was een mooi pleintje omzoomd door allemaal platanen die net een poging deden om in het blad te komen. Het was nog best een flinke markt voor een klein stadje! We besloten Hiko in de auto te laten die op een mooie schaduwplek stond, en Tora mee te nemen. Op de markt keek ze nieuwsgierig om haar heen en liet de verrukte Fransen prima over zich heen komen. Het “Toutou” klinkt toch als 2x het begin van haar naam, en daar reageerde ze prachtig op! Plotseling sloeg de paniek toe, net zo heftig als onverwacht. Harry had haar aan de lijn en precies op het moment dat we onder een overhangend afdakje wilden lopen (eentje links en eentje rechts) wilde ze maar één ding: WEG VAN HIER!!!! Harry bracht haar meteen naar de auto, en ik haalde maar niet aan dat we haar hier met wat moeite en spel misschien doorheen konden helpen.
We kochten hier overheerlijke olijfolie, honing en groenten. Ook was er een kaasboer met overheerlijke blauwschimmelkaas van schapenmelk. Het stukje kostte 14 euro. Ik voelde me behoorlijk getild, en was dat waarschijnlijk ook. Als je het lullig vindt om te zeggen dat je het niet neemt (Hollanders hebben al zo’n naam…) moet je ook niet zeuren en incasseren. In elk geval was de kaas me toch lekker, en ik heb er geen spijt van! Het is geloof ik het enige waar ik meer van heb gegeten dan Harry deze vakantie!
Terug bij de auto was het daar nog heerlijk koel en we reden richting Gorges de l’Hérault. Plotseling hing er een zware kruidige walm in de auto. Het was Hiko... Het rook nog erger dan een stevige rauwmelkse kaas en ik begreep dat Hiko zielig keek vanwege buikpijn vanmorgen.
Na Aniane was er de meer dan 1000 jaar oude brug: pont de Diable, die ondanks alle verwoestende waterstromen die door de Gorges de l’Hérault gegaan zijn heeft standgehouden.
We volgden de prachtige loop van de Hérault door de rotsen en iets na het dorp St.-Guilhem-le-Désert voorbij een stuwdam was er een prachtige lunchplek. Daar streken we neer en gingen de heerlijkheden van de markt ontdekken.
Het was een lekker rustmoment, een stil plekje met alleen natuurgeluiden, heel soms verstoord door een auto.
Verkwikt reden we naar het dorp Saint-Guilhem-le-Désert , dat een van de mooiste dorpen van Frankrijk is. Deze middeleeuwse nederzetting op de beroemde pelgrimsroute naar Santiago de Compostela is uitgeroepen tot UNESCO Werelderfgoed.

St. Guilhem was een ridder onder Karel de Grote en was bekend voor zijn wapenfeiten, zijn religieuze toewijding en zijn korte neus. Terwijl Guilhem aan het oorlogvoeren was, stierf Karel de Grote en zijn zoon Lodewijk kwam op de troon, en hij verdeelde de meeste gebieden voordat Guilhem (Willem) terugkwam.
Guilhem was behoorlijk overstuur dat bij wijze van spreken de bank bij zijn terugkeer leeg was, en hij geen loon kreeg voor zijn verdediging van land en koning in het gevecht.
Louis, die Guilhem hoog had zitten, bood hem diverse gebieden aan, die Guilhem voor welke redden dan ook niet accepteerde.
Uiteindelijk kwam Lodewijk met het idee dat Guilhem een leger mee zou krijgen om het land van Orange te bezetten, bij de Rhône. Dit pakte Guilhem aan, en trouwde hij ook koningin Orable, die hij Gibourac noemde.
Zij zijn de basis van het huis van Oranje, dat nu op de Nederlandse troon zit…
Later in zijn leven heeft Guilhem zich meer tot religie dan gevecht gewijd (persoonlijk snap ik niet dat die twee te combineren zijn. Hoe kun je nou je naaste lief hebben door hem.haar ik weet niet wat aan te doen??? ). Hij vond een plek ver van de afleiding van het hof en stichtte een klooster aan de rivier de Herault. Later zou Guilhem daar sterven en begraven worden.
Voordat Karel de Grote stierf gaf hij een reliek-kruis aan Guilhem, dat delen van het ware kruis zou bevatten. Dit kruis is tot op de dag van vandaag in de abdij gebleven en wordt 1x per jaar in processie het dorp rond gedragen op de feestdag van St. Guilhem: 3 mei.
Het dorp is een belangrijke pelgrimsplaats en een tussenstop op de route naar Santiago de Compostella.
De abdij van Saint-Guilhem-le-Désert, gewijd aan Saint Sauveur, dankt zijn naam aan een kleine kloostergemeenschap die zich in 804 vestigde in Gellone onder leiding van Guilhem. De monniken houden zich aan de regels van Saint Benoît en vallen onder de autoriteit van de abt van Aniane.
De kerk, uit de 11e eeuw, vormt één van de beste voorbeelden van de vroege zuidelijke Romaneske architectuur in de Languedoc. De kerk is overgebleven met 15e eeuwse klokkentoren en onder de kerk is een crypte. In het museum is een sarcofaag uit de 6de eeuw. Ten zuiden van de kerk bevindt zich het klooster. Tot 120 monniken waren hier ooit gehuisvest.
(Aardig detail: in het museum The Cloisters in New York City is de reconstructie van de kloostergang te zien met zuilen en beeldhouwwerken aangekocht door Grey Barnard in 1906).
Harry ging eerst kerk en klooster bekijken terwijl ik met de honden buiten wachtte. Har ging gewapend met de groothoeklens de kerk in en ik zou later de details fotograferen. Achteraf een goede keus: Har heeft een vaste hand voor overzichtsfoto’s in een schaars verlichte kerk en ik heb soms iets meer oog voor detail. We vulden elkaar in ieder geval mooi aan zo!

Hoog boven de stad torent het kasteel van Verdun, of het kasteel van de reus, dat dateert uit de tijd van de visigothen . Er resten nu alleen nog ruïnes van.
In het dorp lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Er zijn prachtige steegjes, doorkijkjes, lantaarns, en een fantastische oude dikke plataan midden op het dorpsplein.
Vol indrukken reden we terug naar de tent en maakten een maaltijd van rijst, spinazie, zalm uit blik met champignons. Daarbij was een salade met tomaat aangemaakt met de heerlijke olie van de markt, mmm!
Voor het donker werd lieten we de honden nog uit tussen de wijngaarden door (Hiko was behoorlijk aan de dunne...) en we deden daarna een kaarsje aan voor de tent. Zo’n klein vlammetje geeft nog erg veel licht!
Voor het slapen gaan kreeg Hiko nog een extra rondje.

Fuu...fuu...fuu... De dwergooruil was niet alleen en 2 andere uilen zaten hun territorium ook te verkondigen. Har zuchtte in zijn slaapzak en vroeg zich af waarom ze niet overdag hun Fuu de ruimte in riepen. "Omdat ze dan slapen", antwoordde ik iets te vrolijk. Har wenste de vogel ver en ging slapen.