Virus, viaduct en kloof

Vandaag haalden we na een kop koffie en thee eerst een krantje om het weerbericht te zien. Het zou de laatste echt mooie dag worden: zon met hier en daar een wolkje en een graad of 18 a 19. Lekker hoor, echt voorjaar. Dat hadden we bij ons nog niet gehad!
Harry wilde heel graag vandaag over de brug van Millau rijden in plaats van er onderdoor. Het was een leuke gelegenheid dat de combineren met een stukje van de Gorges du Tarn leek me, dus daar gingen we.
Gisteren in het grijze weer hadden we al gezien dat er onderweg een stuk was met rode aarde. In het riviertje de Salagou lieten we de hondjes even badderen. Het gelige stof van de leemachtige grond van de camping spoelden ze mooi af. Tora moest eerst moed verzamelen, maar ging er toch in toen ik steentjes in het water gooide. Samen met Hiko, die prachtig het goede voorbeeld gaf hoe je moet pootjebaden, badderden ze samen in het stromende heldere water.
Het stuwmeer Lac du Salagou, dat is genoemd naar het kleine riviertje dat aan de westkant het meer in stroomt, ligt in oud vulkanisch gebied. Veel watersporters komen hier voor surfen, vissen, zwemmen etc. Je schijnt er goed te kunnen vissen… Aan de rand van het meer in de rode aarde ligt het verlaten ruïnedorpje Celles. Op een aantal plaatsen loopt de oude weg letterlijk door tot de rand van het water, wat zeer duidelijk maakt wat voor een leed stuwdammen hebben veroorzaakt...
Verder reden we, en wat zag alles er anders uit nu het mooi weer was! Gisteren was het grijs en nevelig, nu mooi helder en met de zon er op veel kleurrijker.
De opsomming van de 'rijke geschiedenis' van Millau door het plaatselijke Office du Tourisme wekt in eerste instantie op de lachspieren. Stonden de negentiende en de twintigste eeuw in het teken van de industrie, de productie van handschoenen voorop, de eenentwintigste eeuw wordt in een folder als volgt samengevat: 'Een groot project: Het Viaduct.' Elders wordt niets minder dan de 'hoogste en de mooiste brug ter wereld' aangekondigd. Grote woorden van een Zuid-Frans stadje met 28 duizend inwoners dat tot dusver weinig vrolijke associaties bij Fransen opriep: files en MacDonald's. Want noordelijke vakantiegangers die op weg naar de Côte d'Azur het Rhônedal wilden vermijden, zaten bij Millau steevast enkele uren vast; de snelweg hield er op en via een ouderwetse route national die vrijwel dwars door de stad liep, konden de toeristen alleen stapvoets uit het dal van de Tarn klimmen. De plaatselijke MacDonald's verkreeg landelijke en zelfs internationale bekendheid, toen boerenleider José Bové en zijn kameraden er de boel kort en klein kwamen slaan uit protest tegen de 'malbouffe', het slechte eten - een eerste actie tegen mondialisering .
Nu is er dan eindelijk iets onomstreden positiefs: het viaduct. De verwachtingen mogen dan door het lokale VVV-kantoor torenhoog zijn opgeschroefd, eenmaal ter plaatse worden ze ruimschoots overtroffen. Het viaduct blijkt van een verpletterende schoonheid - een door mensen bedachte en gemaakte, maar toch bijna goddelijke ingreep in de indrukwekkende natuur van de Tarn-vallei. Als het verkeer dat niet verhinderde, zou het hier stil moeten zijn uit eerbied en dank voor wat gerust een van de mooiste bruggen ter wereld mag worden genoemd. Dat Millau in de 21ste eeuw in het teken van Het Viaduct zal staan, lijdt geen twijfel.
Gisteren hadden we de brug al van onderaf gezien, nu gingen we er overheen rijden. Ook dat geeft een opwindende sensatie. Wie vanuit het zuiden, de kant van de zee, de brug benadert, rijdt eerst door de vergeelde en verdroogde hoogvlakte van Larzac, een ruig gebied waar alleen schapen zich lekker voelen. Vrij plots verschijnt dan de bovenkant van de zeven verticale 'naalden', die ondersteund door reusachtige, witte kabels de hemel in priemen. Alles gaat echter in enkele minuten voorbij en de aandacht wordt afgeleid door de fraaie vallei, al wordt die deels aan het oog onttrokken door de hoge balustrade (gelukkig voor Harry die geen greintje hoogtevrees had!).
We reden nu naar de Gorges du Tarn en bij le Rozier reden we de vallei in. De kersenbomen staan hier prachtig in bloei. De kloof is goed te zien nu er nog weinig blad aan de bomen zit. Wat dat betreft zijn we bevoorrecht vergeleken met de toeristen in het hoogseizoen. Ook qua temperatuur zijn we dat, wan nu kun je nog wat doen, en als het boven de 30 graden is hijg ik net zo hard als de honden in de schaduw… ;-)
Heel leuk voor luchtvaartgekke Harry was dat er onderweg een hoog tegen de rotsen aan liggend dorpje met een helicopter werd bevoorraad. De wentelwiek nam meerdere keren de route naar boven en terug en Har liep er opgewonden met de camera achteraan. Dat was een mooi hoogtepunt voor hem!
Komend vanuit het noorden, de kant van Parijs, is er wel een korte blik op de brug in het geheel. Je ziet dan hoe de brug met zijn sierlijke curve harmonieus deel van het landschap uitmaakt. Net als een schilderij dient dit kunstwerk zowel van dichtbij als veraf te worden bekeken; dichtbij voor de techniek, van verre voor de visie.
Op afstand bleek gisteren het genie van de maker, de 69-jarige Britse architect Norman Foster, die eerder de nieuwe Rijksdag in Berlijn ontwierp. Vanaf een hoog punt bij Millau op een van de omringende heuvels zagen we hoe de brug die van dichtbij zo gigantisch oogt niet meer dan een lichte toets in het landschap vormt.
Tora was wat onrustig. Hiko maakte het vandaag weer een stuk beter, en liet Godzijdank ook niet zo veel winden meer. Zoals dat bij een virusje gaat, krijgt de ander het precies als de een weer opknapt… Tora was nu aan de beurt. Hoewel bij Hiko duidelijk een malaise zichtbaar was geweest had Tora daar totaal geen last van. Alleen poepte ze zeer vloeibaar…
In de Intermarché van Gignac haalden we nog wat broccoli en uien en lekkere yoghurt. Ook namen we wat brood mee voor morgen.
Bij te tent ging Har douchen en ik liet de honden uit. Daarna maakten we een lekkere pasta funghi met tonijn, broccoli, ui en tomaat en pesto. Als toetje hadden we de yoghurt: Har nam de framboos en ik de braam. De postprandiale dip kondigde zich aan, maar werd uitgesteld tot na de afwas. Ik nam toen een douche en voor het donker werden de honden nog even lekker uitgelaten. Ach die Tora… vannacht de wekker maar zetten… Ze houdt dat nooit een hele nacht vol zo… :-(