Enting en film kijken

Vandaag hadden we weer eens wat om over naar huis te schrijven... De honden moesten worden geënt en kregen van hun eigen dokter Jan een gezondheidscheck.

Ze kwamen in de spreekkamer en de behandeltafel is meteen een weegschaal. Super handig, vooral voor katten. De honden hebben van jongs af aan geleerd om voor een brokje op tafel te springen. Ik had brokjes bij me en wat ze nog nooit gedaan hadden: ze namen een aanloop en zaten tegelijkertijd op tafel! Jan was niet perplex maar multiplex! Dit had hij nog nooit gezien (en ik ook niet!). Wat is het toch een heerlijk stel!

Het hoeft geen betoog dat Hiko gek is op zijn dokter. Hij is de suikeroom van de honden en voert ze erg graag. Bij het wegen van Hiko bleef de schaal hangen bij 38 kilo. "Dat kan niet", zei ik, en keek Jan aan die net iets te schalks terugkeek. "Hoezo niet?", vroeg Jan. "Bij 38 kilo is hij wel heel schraal en hij is net lekker bijgekomen na zijn enorme rui, dus hij moet iets boven de 40 kilo zitten". Jan vond het heel knap dat ik er niet intuinde. Hij had namelijk de weegschaal iets opgetild zodat Hiko iets te licht leek en dan vast wel bijgespekt mocht worden... De dondersteen...
We hadden een speciaal klusje voor Jan. Akita's, en dus ook Hiko, hebben een begroetings"hap". Nu was het geval dat ergens op Corsica in oktober 2006 er van een hoektand van Hiko een schilfer is afgebroken en het puntje van de tand is sindsdien superscherp. Je snapt dat dit menige blauwe plek en schaafplek heeft gegeven de afgelopen jaren. Jan heeft heel stiekem zonder dat Harry en tante Irma het weten het scherpe puntje bijgevijld zodat het wat stomper is geworden. Tot nu toe heeft niemand het gemerkt. Ach... het is zoals met zo veel dingen: als het geen schade geeft valt het niet op...

Jan en Tora maakten er een mooie show van. Tora wist niet goed wat ze met Jan in doktersrol aanmoest en ging maar mondhoeken likken. Na de prik werd er gespeeld met het papiertje dat om de spuit had gezeten en na nog een koekje was het nu uit met de pret.

's Avonds hadden we dienst. Er was een mooie documentaire op de TV: The last days of Shishmaref, over een dorp in Alaska dat wordt bedreigd door het water en broeikaseffect. De Eskimo's van de nederzetting Shishmaref in Alaska leven al jaren in een nachtmerrie: door de gevolgen van de opwarming van de aarde zal hun eiland binnen tien jaar door de zee verzwolgen zijn. In de film wordt het leven van een aantal families en personen op het eiland geschetst in deze voor de gemeenschap moeilijke en spannende tijden. Uiteindelijk hebben ze besloten om naar het vasteland te verhuizen. Maar de verschillende generaties denken anders over hun -nabije- toekomst. De jongeren willen graag verhuizen naar een plek dichter in de buurt van de grotere steden in Alaska terwijl de ouderen de voorkeur geven aan een verlaten plek waar zij hun traditionele levenswijze kunnen voortzetten.
In het dorp waren honden van het Alaskan huskytype, en Tora bekeek alles zeer geboeid. Jan deed het grote scherm naar beneden en dat gaf levensgrote honden en mensen in de kamer. Die moesten er natuurlijk wel uitgeblaft worden! Hiko snapte niet waar die kleine zich druk om maakte...
Na een paar telefoontjes was het hoog tijd voor een rondje met de hondjes en bedtijd!