NS-wandeling Boxtel-Oisterwijk

Na mijn nachtdienst waar ik om 6.15 uur moest opstaan om de Golden retriever Kelsey in ontvangst te nemen (schrale troost: de baasjes moesten nog veel eerder opstaan…) ging ik op tijd met de honden naar het station. Harry had gisteren mijn wandelschoenen nog even opgegooid op mijn werk zodat ik er niet mee hoefde te slepen (lief hè?) en Jan nam de kans om nog een restje rijst aan de honden te voeren, want ze zouden een zware dag hebben. Maaike keek me verbaasd aan. Zij vond (terecht) een zware dag voor de honden een hele dag in hun hok beneden en ik had toch vrij vandaag??
Mijn vader (ook Jan) en ik hadden een dag wandelen samen. We hadden een wandeling uitgezocht in “honden aan de lijn- gebied” en afgesproken om elkaar in Den Bosch tegen te komen. Het liep gesmeerd. In Den Bosch waren er wat veranderingen aan het spoor waardoor we de eerste trein naar Boxtel misten en we een stukje richting stad wandelden om niet de hele tijd stil te staan. Onderweg kwamen we Evelien tegen, een dierenarts die bij ons in de straat woont en een heel schuchter teckeltje heeft. Hiko vindt haar teckel wel leuk, maar zij vindt Hiko veel te heftig… Hiko herkende Evelien en gaf haar een uitgebreide kwispel. Leuk!
In de trein naar Boxtel kwam een conducteur langs die een puber Zwitserse witte herder had. Hij was helemaal weg van Hiko en beloofde ons een mooie wandeling. De print met routebeschrijving had ik al in de hand toen we de trein uitstapten, en Jan had Tora al vast. Hij wilde ook een hond. We wandelden Boxtel uit en langs boerenweggetjes kwamen we langs een kwekerij van vreemdsoortig gesnoeide bomen en heesters. “Jee… dat lijkt wel een poedelkennel!”, zei Jan. De honden vonden echter totaal niet dat het op een hond leek, want rustig huppelden ze er voorbij. Even verder was een bio-boerderij met een enorme stier die eenzaam in de wei stond. Iets verder stonden de dames bio-koe op stal en de honden keken er nieuwsgierig naar. Een stukje verder hadden ze een saai grijs huis neergezet en mijn eerste associatie was dat het de aula van een crematorium zou zijn. Ik hoop maar dat de bewoners het wel mooi vinden! Nu naar rechts het bos in en eindelijk waren we nu de bewoonde wereld uit!
Even later waren we op een mooi stukje hei en bij een vennetje streken we neer voor de lunch. Hier was zelfs geen snelweg te horen. Wat een weldadige rust!
De honden kregen ook wat brokjes en dronken uit het ven. Ook wandelden ze even door het water en even later gingen we verder op de Kampina. Het is hier een echt Brabants natuurgebied met afwisselend droge en natte heide, bossen, beken en vennen. Opvallend is de uitgestrektheid, de ongereptheid, de rust en vooral de variatie. Het landschap wisselt voortdurend van dicht bos tot open heide en van kletsnatte vennen tot gortdroge stuifzandheuvels.
Sinds de vorige eeuw zijn de talloze vennen in Kampina ernstig bedreigd door verzuring, vermesting en verdroging. Natuurmonumenten greep in met een noodplan. Vennen werden uitgebaggerd, de oevers geplagd en de bomen aan de waterkant gekapt. De wind heeft nu meer vat op het open water en in de herfst verstikt vallend blad de vennen niet langer. Het water is minder zuur en voedselrijk en de vegetatie is een stuk gevarieerder.
We schoten aardig op en in de Oisterwijkse bossen aangekomen streken we even neer op een bankje. De honden vonden het ook wel best. Als twee boekensteuntjes lagen ze kont aan kont even bij te komen. Harry belde nog op om te weten of alles goed ging. “Ja hoor, Har, alles gaat prima!”, antwoordde ik. Hij had een reservedienst vandaag en nog maar één ritje op lijn 12 gereden. Dat is wel lekker rustig maar de dag duurt zo wel lang, denk ik…
Zo! Genoeg gezeten en weer in de kuierlatten! Tora rekte zich demonstratief en langdurig uit en daar gingen we weer.
De Oisterwijkse vennen is een gebied met tientallen vennen uit de laatste ijstijd. Drie daarvan zijn uitgebaggerd om de oorspronkelijke vegetatie weer een kans te geven. Het vormt een waardevol natuurgebied, waar in de winters veel eenden zoals de tafeleend, de kuifeend en de wintertaling verblijven. De vennen zijn gevormd door wind. Dit is te zien aan de langgerekte vorm en de omringende heuvels. De wind sleet de laagtes uit, waarna het zand tot grote hopen eromheen waaide. Later vulden de kommen zich met regenwater.
De bossen rond de vennen zijn vanaf de 19e eeuw aangeplant op heide. Er staan voornamelijk grove dennen en enkele verwilderde robinia's. Sinds de jaren 70 wordt het bos omgevormd tot een gevarieerder bos, waar ook meer soorten dieren voorkomen. Om meer variatie in de begroeiing te krijgen, worden op sommige plaatsen grove dennen omgehaald. Dode bomen worden niet weggehaald, omdat de insecten die de bomen afbreken worden gegeten door diverse vogels en zoogdieren. De afgestorven stammen en takken vormen bovendien een schuil- en nestplaats voor bijvoorbeeld een rustend ree.
Even later passeerden we een bakje in de zon met prachtig uitzicht op een ven. We waren iets te vroeg neergestreken, dus… De honden deden nog even een sprong op de bank, en na een paar foto’s gingen we verder op een mooi pad langs het ven. De eenden werden nog bekeken door de honden, maar ze waren midden in het ven, dus daar gingen ze niet achteraan!
Bij het voorste goor (een ven) was zelfs een origineel “Point de vue”, een uitzichtpunt. Ook daar stond een bank, en Tora deed een “doorheen” en kroop onder de bank door. Ze zat aan de lijn en moest dus ook terug. Mijn vader keek onder de bank door en riep Tora, maar die stond triomfantelijk met haar voorpoten OP de bank over zijn rug heen te kijken! Ik kon nèt op tijd een plaatje schieten!
Het einde van de wandeling naderde en we kwamen steeds meer honden tegen. Opvallend in dit gebied is dat men de honden aanlijnt als je met 2 kort aangelijnde honden aankomt. Wat een weelde! Je hoeft er niet eens om te vragen! Je zou je zomaar in het buitenland wanen: 2 uitzichtpunten en mensen die rekening houden met je honden! Geweldig!
De eerste kennismaking met Oisterwijk was een soort goudkust. Ik moest denken aan België, waar belasting-ontduikende Nederlanders een huis hebben. We praatten nog even met een stel vutters, en waren het eens dat wij veel gelukkiger waren dan de bewoners van zo’n groot huis!
Oisterwijk is een mooi dorp met een prachtig langgerekt plein. Midden op het plein staat het stadhuis met daarvoor een oude etalagelinde. De oudste vermelding van de schijnt te dateren uit het jaar 1388. Bij een felle brand die de gemeente teisterde bleef de linde gespaard en men schreef de boom bovennatuurlijke krachten toe. De linde van Oisterwijk heeft een lange tijd gediend als plaats waar rechtgesproken werd. In de 19e eeuw bleek de boom in een zeer slechte staat te zijn. Eerst plantte men een jonge boom in het vermolmde hart van de boom, maar die sloeg niet aan. Toen bleek later dat er in het hart reeds een vernieuwingsboom gevormd was. Deze jonge loot, eigenlijk dus een tweede generatie, is nu te zien in het hartje van Oisterwijk. De “jonge” loot oogt nu als een zeer volwassen boom met een geschiedenis die er zijn mag.
Aan de andere kant van het stadhuis is een soort “Unter den Linden” aangeplant: een laantje met naar elkaar overhangende lindebomen, wat ook wel de trouwlaan wordt genoemd.
Aan dit plein hebben we bij een eetcafé een lekker dagmenu gegeten: Goulashsoep, rode poon met wat groenten en toe een Brusselse wafel met bosvruchten. Poeh… dat was een hele hap, maar erg lekker! De honden gedroegen zich keurig in de eettent en lagen lekker te dommelen. Zelfs toen er vis op tafel kwam, deed Hiko slechts één poging om te kijken wat we aten. Ze hebben eigenlijk geen restauranttraining gehad, want Har komt uit de horeca en zal nooit ergens met een hond naar binnen gaan! Gelukkig is openbaar-vervoertraining iets waardoor ze zich goed in allerlei gelegenheden kunnen gedragen…
Met de trein gingen we samen nog naar Den Bosch, waar Jan kon blijven zitten en een lekkere tuk doen, en wij overstapten op de stoptrein naar Utrecht. In Houten werd ik bij de rotonde aan de Molenzoom uit de bus gelaten en zo had ik het stuk naar huis lekker ingekort.
Thuis aangekomen wachtte me een ravage. Harry was vergeten om de huiskamerdeur dicht te doen en toen ik de voordeur opende, vloog Nille er uit. Hoe ze het flikte tussen alle hondenpoten door… maar het lukte haar. Ik propte de hodnen in de kamer, deed de deur dicht en vond Nille die weer naar binnen vluchtte. Overal lagen leeggemaakte koffiemelkkuipjes en snippers van die aluminium dekseltjes, Snorri had op de trap gebraakt, en in de keuken bleek waarom: ze had een zakje met brood opengetrokken en daar van gegeten. De katten lijken niet echt geknokt te hebben en ook rook ik geen kattenpies in huis. Dit tot mijn zeer grote opluchting, want bij Nille kan stress zich heel snel uiten in plassen in huis… Het was dus na een beetje puinruimen goed gegaan.
Met een grote bak thee plofte ik neer op de bank en samen met Har hebben we nog naar zijn lijfprogramma Voetbal international gekeken. Het is veel geouwehoer (excusez le mot) over voetbal, maar we waren samen en da’s ook wel gezellig!