Waterliniepad: van de plofsluis naar huis

Nadat we vanmorgen de belasting hadden ingevuld, Har naar zijn werk ging en ik daarna nog wat dingetjes had geregeld wilde ik graag even lekker van het mooie weer genieten. Ik had op internet wat wandelingen rond Utrecht gezien en eentje ging vanaf de plofsluis in het Amsterdam-Rijnkanaal naar station Houten Castellum. Nou, daar woon ik ongeveer naast, dus dat kwam mooi uit. Ik nam de honden mee, nam de bus naar Nieuwegein en de chauffeur vroeg of ik wel in de goeie bus zat. Ik moest vast naar Utrecht, want daar ging ik elke ochtend heen, dacht hij. Lief dat hij me hielp herinneren, maar het was echt de bedoeling om naar Nieuwegein te gaan.
De eerste halte na de brug over het kanaal ging ik er uit. We namen de kortste weg door bedrijventerrein Plettenburg naar het kanaal en daar hadden we meteen de plofsluis in zicht.
De plofsluis of keersluis bij Jutphaas is een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. De plofsluis diende om bij oorlogsdreiging snel het Amsterdam-Rijnkanaal af te dammen om te voorkomen dat het water uit de omliggende gebieden bij inundatie via het kanaal zou wegstromen. Toen in 1934 met de bouw van het Amsterdam-Rijnkanaal werd begonnen, zocht men voor dit gat in de waterlinie een oplossing die aan de ene kant het scheepvaartverkeer niet zou hinderen, en aan de andere kant het kanaal snel zou kunnen afsluiten. Hiertoe werd boven het kanaal een grote betonnen bak gebouwd. De bedoeling was om deze te vullen met zand en grind, en te voorzien van springladingen in de bodem. Zodoende kon met één explosie het Amsterdam-Rijnkanaal worden afgedamd. In 1937 werd met de bouw van deze sluis begonnen, maar deze was nog niet voltooid toen de Tweede Wereldoorlog in Nederland uitbrak. Na de oorlog werd het bouwwerk nooit meer voltooid.
Het Amsterdam-Rijnkanaal werd in 1952 wel voltooid. Gaandeweg werd duidelijk dat de vernauwing van het kanaal bij de plofsluis een obstakel vormde voor moderne binnenvaartschepen. Vanwege de kosten die gemoeid zouden zijn met het afbreken van de constructie werd in 1981 het kanaal ter plaatse om de sluis heen gegraven. De plofsluis is nog steeds te zien boven het Amsterdam-Rijnkanaal ter hoogte van Nieuwegein en staat bij de scheepvaart ook wel bekend als "het betonnen blok".
Nou, en een betonnen blok, dat is het! Hoe hebben ze het kinnen verzinnen. Grappig detail is dat er nu een schietvereniging zit en er nog steeds een bord staat dat er niet gerookt mag worden en geen open vuur!
Het eerste stuk van de wandeling was langs een drukke sluipweg voor autoverkeer. Ze mochten 15 km. per uur, maar dat werd door bestuurders minimaal met 3 vermenigvuldigd, dus de hondjes liepen aan een kort lijntje in het gareel naast me.
We passeerden kasteel Heemstede aan de andere kant van het kanaal. Het 17e eeuwse Heemstede wordt gekenmerkt door zogenaamde centraalbouw: alle vertrekken zijn gelegen rondom een hal. De gevelindeling is streng symmetrisch, het gebouw heeft classicistische kenmerken. Tegenwoordig ligt er een golfveld omheen.
Toen we onder de A 27 door waren werd het rustiger, en helemaal toen het pad de polder indraaide van de snelweg af. Het zonnetje scheen heerlijk en stond al laag. Het gaf mooi warm licht.
Bij een boerderij moesten we een hekje door en kwamen we op een schapen-graas-dijkje uit, gelukkig zonder schapen. Wat een rust en... wat een eendjes! Hiko toch maar even weer aan zijn bakkes gedaan. De eendjes hebben de voorjaarskolder in de kop, en zijn erg actief. Hiko wordt daar ook erg opgewonden van (de enige Jap die Pekingeend wil???).
Een stuk verder kwamen we voor een hek met overstapmogelijkheid. Jee… hoe los ik dit met de honden op… A h, daar zag ik het al: er was een klein stukje gaas iets omhoog gewipt door iemand die het zelfde probleem had als ik. Beide hondjes het commando “Doorheen!” gegeven en zo stonden we weer met zijn drieën aan de zelfde kant. Bij de twee andere plekken konden de honden ook over het opstapje heen. Tora keek prachtig af hoe Hiko het deed en sprong er heel soepel overheen. Heb er helaas geen foto’s van, omdat ik ze bijstond bij de overstap.
Nu ging het pad over een bruggetje en weer richting het kanaal. Het blijft een grappig gezicht als er schepen door de wei glijden... De zon stond nu prachtig laag en we genoten met volle teugen. Gelukkig was het nu etenstijd en niet meer druk op de weg.
Vanaf de brug hadden we prachtig zicht op de ondergaande zon en thuis aangekomen wachtten lekkere brokjes, water en voor het vrouwtje een grote bak thee!