Rondje Overeind (-se weg)

30-3
Ik snap er niets van...
Zaterdag een heerlijk eind gelopen, daarna niets aan de hand. Ik ga slapen en word wakker met een onwillige en iets gezwollen knie. Voorlopig even rustig aan doen maar.
Woensdag kan ik gelukkig terecht bij de fysio, kijken of hij de knie in het gareel kan krijgen...

Zucht...
Vanmorgen ging ik één voor één met de honden fietsen. Eerst met Hiko, en toen met Tora. Tora vond een mooi bosje om onder te poepen, ik stopte, keek in de fietstas en de poepzakjes waren op. Jammer, maar helaas was daar net de hondenwacht en ik kreeg de eerste bekeuring van mijn leven! (scheelt wel als je geen rijbewijs hebt...) De man stond in zijn recht, en had absoluut zijn gelijk. Toch voelt het een soort van onrechtvaardig dat ik als voorstander van de opruimplicht (heb altijd zakjes bij me en zo!) nu zo gepakt wordt terwijl het in de wereld een zootje is.
Ik had ook nog geen legitimatie bij me (sterker nog: die lag onder het schaap van Irma in haar rolstoel sinds afgelopen woensdag) dus de man matste me ook nog. Toch was de bekeuring 90 euro. AUW! Harry had een lichte triomfantelijke krul om de lippen en zei: "Je moet maar een dagje extra gaan werken!"
De hondenwacht had de bon echter op Har zijn naam gezet, aangezien zijn paspoort wel te vinden was. Dus eigenlijk heb ik dan officieel nog steeds geen bekeuring gehad!
*proest*
Maar... ik zal hem keurig zelf betalen, hoor Har!

1-4
Na de nachtdienst ging ik van Utrecht Overvecht op weg naar huis. Onderweg kwam ik een oude klant tegen en hij sprak me aan. Even later gingen we ieder ons weegs terwijl ik besefte dat ik nu waarschijnlijk mijn bus naar Houten zou missen. En ja hoor... lijn 7 kwam er al aan. Aarzelend liet ik mijn vervoerbewijs zien en warempel... hij was zo lief om te stoppen! Dankzij de attente chauffeur was ik mooi op tijd om op centraal station de streekbus te halen. Het hoeft geen betoog dat mijn dank heel groot was!
Om kwart voor één had ik een afspraak bij de fysio voor mijn klutsknie. Hij keek er naar en had al snel de diagnose: ik had bij het wandelen te veel achterom gekeken. Nu snapte ik er helemaal niets meer van. Ik kijk niet gauw achterom teneinde niet op mijn snuit te belanden. Toch kwam de aap uit de mouw: door de fazanten trok Hiko aan de gordel naar achteren waardoor ik een draaibeweging maakte. Dat is ook in mijn knie gaan draaien. Ik mag wandelen, maar beslist geen draaibewegingen maken.
HOERA! Ik mag wandelen!!!
Eerst nog even een bakkie bij Harry’s moeder gedaan en samen met haar een cadeautje voor Har gekocht. Zaterdag is die lange jarig namelijk! Ik kreeg nog twee mooie stokrozen van haar voor in de tuin.
Nu was het wandeltijd. Door de zomertijd zijn we allemaal nog een beetje van slag maar een uur eerder lopen, eten en zo vonden de honden niet erg. In het najaar is het pas echt dolle pret: dan krijg je prikoogjes op je gericht totdat je eindelijk gaat wandelen!
Goed, het was tijd voor een wandeling. Met brace om knie, wandelschoenen aan en gordel om voelde ik me wel een kerstboom, maar we konden gaan! Vandaag gaan we minder ver en rustig aan doen! Tora ging meteen in de klierstand, hing in Hiko's oor waar hij haar weggromde. Toen moest mijn sok het ontgelden voor ze weer in het gareel liep. Het ettertje...
We namen de bus richting Nieuwegein en stapten uit bij de halte Koppeldijk. We liepen de Heemsteedseweg in richting kasteel Heemstede. Op de Heemsteedsekanaaldijk passeerden we een paar monumentale boerderijen en ook kwamen we langs mijn droomhuisje! Een snoezig bakstenen huisje met rode dakpannen stond naast een boerderij. Oewoeoeoe, zou een malamute zeggen…
Het huis Heemstede werd gebouwd als jachthuis. Dit huis werd een lustoord bij uitstek en is gebouwd in een strak symmetrische stijl. Op alle vier de hoeken staan half in het gebouw opgenomen hoekige torens, die het huis (dat door een brede slotgracht is omringd) een feodaal aanzien geven. Het huis kan worden beschouwd als een zeventiende-eeuwse variant op de middeleeuwse woontoren.
Nadat het landgoed in 1720 weer eens van eigenaar verwisselde, was het gedaan met het prachtige park en de tuinen. De meeste bomen werden omgehakt en de beelden en het lood van de fonteinen werden verkocht. In 1919 wordt het huis gekocht door L.J. Heijmeijer, die het van de ondergang redde, door het grondig te restaureren en als zomerresidentie te gebruiken. Ook de tuinen werden weer volledig aangelegd.
Op 10 januari 1987 gaat het huis in vlammen op, waarbij de schitterende plafonds verloren zijn gegaan. Omdat de Monumentenzorg het huis niet langer op de monumentenlijst wilde laten staan, heeft de kleindochter van de heer L.J. Heijmeijer, mevr. D.J.K. Beynes-Heijmeijer van Heemstede, veel actie ondernomen om het huis voor de toekomst te bewaren. Ze heeft o.a. een boek laten uitgeven over het huis en kreeg het voor elkaar dat het huis op de lijst van monumentenzorg bleef staan en zelfs dat Monumentenzorg een opbouwverplichting kreeg. Na vele eigenaren, die de herbouw niet rond kregen, werd het huis in 1999 gekocht door de heer Ensing van Bouwmaatschappij WCN, die het liet restaureren en nu als kantoor in gebruik heeft. Ook de tuin van 5 ha is door WCN geheel hersteld.
Vervolgens richtte mevrouw Beynes een Stichting Tuin Heemstede op, die een grondonderzoek heeft laten uitvoeren. Bij dit grondonderzoek zijn fonteinen uit de bouwperiode te voorschijn gekomen, die vervolgens door WCN werden gerestaureerd.
Tot slot wil mevrouw Beynes binnen niet te lange tijd ook een boerderij, behorend bij de oude tuin, terug kopen en restaureren.
Om kasteel Heemstede ligt het golfveld van Nieuwegein. Mijn vader noemt Heemstede dan ook met een knipoog “de kantine van de golfclub”!
Iets verderop lopen we langs de batterij Overeindseweg. Het is nu een stuk lichter dan vorige week en het is nu veel beter zichtbaar. Aan de zijweg 2e veld komen we langs een soort bunker, een G-kazemat. Vanaf de Eerste Wereldoorlog begon men met de bouw van kazematten en met de bouw van groepsschuilplaatsen van gewapend beton in en bij de forten. (een kazemat is een ruimte voor geschut in een rondeel of bastion. Het woord wordt ook wel gebruikt voor een klein, zelfstandig verdedigingswerk, dat met geschut is uitgerust).
In 1936 werd een geheel nieuw type kazemat ontworpen, nadat was geconstateerd dat de tot dan toe gebouwde betonnen kazematten ernstige gebreken vertoonden. Deze nieuwe kazematten bestonden uit gietstalen koepels en waren afgeleid van de Franse Pamartkoepel.
Het voordeel van een pantserkoepel lag met name in de geringe afmetingen, het lage silhouet (waardoor hij beter te camoufleren was) en de afgeronde vormen waardoor de granaten sneller zouden afketsen. Verder was het ook van belang dat de koepel gefabriceerd kon worden door de Nederlandse staalfabriek DEMKA te Utrecht. Hierdoor was men niet afhankelijk van buitenlandse fabrikanten.
Deze Nederlandse kazemat (waar de honden ondertussen op stonden) onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, had oorspronkelijk een gietstalen koepel, met een wanddikte van 14 cm. De kazemat had een grondvlak van 6,5 bij 6,5 meter en werd gebouwd in 1939.
In 1941 zijn door de Duitse bezetter van vrijwel alle kazematten de koepel verwijderd, veelal met behulp van explosieven waardoor de rest zwaar beschadigd raakte. Er zijn nog slechts enkele kazematten die hun koepel nog hebben.
Overigens: het woord kazemat komt niet van casa armata (bewapend huis) hoe leuk ook gevonden, maar van het Byzantijns-Griekse chàsmata, dat kloof, spleet betekent. Het woord chasmata werd in Ravenna door de volksetymologie veranderd in casa amata, bemind, geliefd huis.
Tora ontdekte een gat in het dak waar ze op stond. Ze keek er in met de gezichtsuitdrukking die ze ook heeft als ze naar klotsend water in de diepte kijkt. Hiko kwam poolshoogte nemen. Met zijn tweeën staken ze hun neus in het gat. Je weet het nooit… zouden er nog botjes liggen?
Het was heerlijk rustig lopen en slechts bij 1 boerderij kwamen er twee honden van het erf op ons afgestormd. Gelukkig hielden ze vier meter afstand, geschrokken van twee honden in zeer zelfverzekerde houding! Via de Overeindseweg liepen we weer richting bushalte, waar door de week regelmatig een bus stopt. Ik hoefde maar 6 minuten te wachten en daar kwam lijn 47 al aan. Vandaag weer eens een keer echt mazzel met openbaar vervoerverbindingen, dus!
Thuis wachtte een pasta di Mamma met witlof-fruitsalade, lekker gemakkelijk een restje van gisteren. En… voorlopig lijkt de knie het te houden. Gelukkig!