Avontuurlijk dagje met de NS
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
22 Mei 2009 | Nederland, Hengelo
Het was een drukke nachtdienst. We waren tot 2 uur bezig en ’s morgens om half 7 waren we weer paraat. Na 3 drukke werkdagen (een collega was op vakantie en een andere collega was ziek) hakte zo’n dienst er wel in.
Vandaag ging ik naar Hengelo. Lekker een rustig dagje naar mijn vader Jan en zijn vriendin Ankie. Ankie was jarig geweest en dan kon ik haar meteen feliciteren. Ook was er vast nog wel tijd voor een wandeling. We liepen de praktijk uit naar de bushalte en daar liep een kale man. "Uf uf uf", zei Hiko en wilde naar de man toe. Het was echter niet zijn grote vriend Jan D. en het kostte enige overredingskracht om dat aan Hiko duidelijk te maken. Willen er geen andere kale mannen meer om Jan zijn flat lopen, AUB? Om 9.50 haalde ik het net: lijntje 7 kwam keurig op tijd, en bracht me naar het station. Ik nam de trein naar Amersfoort, stapte daar over op de trein naar Enschede waarbij je moest uitkijken om niet te struikelen over alle fietsen. Dauwtrappen op de fiets zit toch nog behoorlijk in de traditie, alleen dat vroege opstaan is er niet meer zo bij…
Iets voorbij Apeldoorn stopte de trein. De conducteur zei door de microfoon met een fraai Twents accent: “Ik heb een niet zo leuke mededeling. Er is 'n auto onder de trein voar ons gekoom'n en de hulpdiensten moet'n er nog bijkoom'. Het is net gebeurd. Het zal dus denk ik nog wel 'n tijdje duur'n…” Onrust in de trein. Iedereen greep zijn mobiel en begon door te geven dat ze te laat kwamen. Zo ook ik, en mijn vader opperde meteen al om naar Apeldoorn te komen met de auto. Ik zei nog:"Wacht maar even. Misschien kan ik nog met de trein verder via een andere weg of zo."
De volgende mededeling was: ”We gaan terug naar Apeldoorn. Iedereen kan daar via een omweg zijn reis voortzett'n.” Nou, dat dacht ik even mooi aangevoeld te hebben, maar even later: “Er is brand uitgebroken. Op last van de brandweer is de stroom van de bovenleidingen gehaald. De verwachting is dat we hier nog een hele tijd blijv'n staan”.
Het treinstel achter ons had inmiddels een open deur en mensen stapten uit en liepen richting Apeldoorn. Er was geen open verbinding met dat treinstel, en er was helemaal nergens open verbinding meer. In dit nieuwe treinstel konden geen ramen open en de airco was uitgevallen door stroomgebrek. Het werd dus behoorlijk warm en benauwd binnen. Hiko lag gelaten te hijgen en Tora keek van de ene etende passagier naar de andere. Krentenbollen, blokjes kaas, broodjes, sportdrankjes in de meest vreselijke kleuren van WC-reiniger... Nederland was een dagje uit en had gelukkig lunch en drinken meegenomen. Dit was echter nog niets vergeleken bij de mensen uit de trein van de aanrijding. Ik moest maar steeds aan die machinist denken. Je ziet het aankomen en op het spoor kun je niet uitwijken. Alleen maar heel hard remmen en hopen dat... Hemelvaart. Hopelijk waren de mensen door de klap al overleden en hebben ze de brand niet gevoeld.
Op een gegeven moment was er ook in ons treinstel een deur open. We mochten er uit! Normaal is er een perron om de klap op te vangen, maar nu stonden we dus meteen naast de rails. En de honden... hoe zou het gaan met de honden?
Ik liet iedereen maar voorgaan (even moed verzamelen) en op een gegeven moment was ik toch aan de beurt. Iemand hield de riem van Tora vast, en ik vertrouwde er op dat Hiko niet zou springen, ook al zat hij aan me vast. Achterstevoren klauterde ik de trein uit. De laatste grote stap had ik profijt van mijn hypermobiliteit, want zonder sprong belandde ik op de stenen die bij de rails lagen. Oké, nu de Hiek… Met zijn voorpoten op mijn schouders en toen pakte de NS medewerker die als uitstaphulp was ingezet de kont van Hiko beet (ik had al gewaarschuwd dat hij een bijter was) en hupsakee… Daar stond ook de grote beer overdonderd op de stenen naast de rails. Tora liet zich prima op de zelfde manier naar beneden tillen. Mijn rugzak ging op en daar liepen we dan.
Ons uitstappen had tijd gekost en niemand liep voor ons. De honden maakten er meteen een gemarkeerd wandelpad van en we waren alle drie blij dat we in de frisse lucht liepen. Ze hadden toch slechts een hoge-nood-rondje gehad vanmorgen. Ze hadden gezegd dat het een kwartier a een half uur lopen was naar het station. Ik belde Jan en Ankie dat ik de trein uit was en ze reden me tegemoet. Een mobieltje is troch erg handig in zo'n situatie!
Bij de eerste overweg gingen we van het spoor af en liepen we over een hondenuitlaatpad waar we nog een prachtige cane corso passeerden. Gelukkig deed ze de hond bijtijds aan de lijn en het passeren ging verrassend rustig, ondanks de beperkte ruimte.
Bij station Apeldoorn Osseveld kwamen we inderdaad met een kwartiertje lopen en toen bleek het nog 40 minuten lopen te zijn naar Apeldoorn centraal. Het station dat een kwartier a een half uur lopen was, was dus Osseveld... Een knul met NS-pet wees de weg naar de bushalte en daar zag ik net de stadsbus wegrijden. In de abri hing de halfuursdienstregeling en een kaart van Apeldoorn. Jan en Ankie waren intussen onderweg naar Apeldoorn en de Deventerstraat leek me wel een goede ontmoetingsplek. Vanaf die kant kwamen ze in ieder geval de stad binnen. Ik had afgesproken dat ik voor bakker Toet zou wachten (of all places! Hoe Schevenings kun je klinken in Apeldoorn en Toetje is de bijnaam van Tora) en ja hoor... daar kwamen ze!
Tora begroette de auto en dook meteen voorin zoals ze met Irma's moeder doet. Er was echter geen tante Wil in die auto! Samen reden we naar Hengelo waar Ankie gefeliciteerd werd en we bijpraatten over van alles en nog wat.
Mijn vader had een heerlijke minestronesoep gemaakt en wel met twee botjes. De honden kennen het ritueel met de botjes maar al te goed en mijn vader ook (daar heb ik het als klein meisje geleerd, toch?). Hiko ging voor het bord zitten en mijn vader deelde de botjes uit. Na 5x zijn botje afgelikt te hebben ging Hiko gedecideerd naar Tora’s kluif gromde en arresteerde de kluif. Tora was zo overdonderd dat ze niets terugdeed. Ik gaf haar Hiko’s afgekeurde bot en de vrede was weer getekend.
Bij een verjaardag hoort ook taart en Tora vond dat er toch wel heel wat lekkerder uitzien dan het inmiddels afgekloven botje!
Wat de reis betreft… we waren er nog niet. Volgens ns.nl duurde de reis van Hengelo via Zutphen en Arnhem slechts 2.07 uur. Dit leek me een mooi alternatief want wie weet hoe veel vertraging het nog gaf over Deventer. De Syntustrein had echter vertraging waardoor ik de aansluiting miste in Zutphen.
In Arnhem was het nog 20 min. Wachten op de trein naar Utrecht en… daar reed de trein naar Houten net voor mijn neus weg. Nu heb ik best incasseringsvermogen, en tot Utrecht nam ik alles voor wat het was, maar die laatste trein en een half uur later in bed terwijl morgen toch om 6.30 mijn wekker zou aflopen... Ik censureer mijn gedachten maar van dat moment...
Om 24 uur was ik thuis en gleed afgedraaid mijn bedje in.
Vandaag ging ik naar Hengelo. Lekker een rustig dagje naar mijn vader Jan en zijn vriendin Ankie. Ankie was jarig geweest en dan kon ik haar meteen feliciteren. Ook was er vast nog wel tijd voor een wandeling. We liepen de praktijk uit naar de bushalte en daar liep een kale man. "Uf uf uf", zei Hiko en wilde naar de man toe. Het was echter niet zijn grote vriend Jan D. en het kostte enige overredingskracht om dat aan Hiko duidelijk te maken. Willen er geen andere kale mannen meer om Jan zijn flat lopen, AUB? Om 9.50 haalde ik het net: lijntje 7 kwam keurig op tijd, en bracht me naar het station. Ik nam de trein naar Amersfoort, stapte daar over op de trein naar Enschede waarbij je moest uitkijken om niet te struikelen over alle fietsen. Dauwtrappen op de fiets zit toch nog behoorlijk in de traditie, alleen dat vroege opstaan is er niet meer zo bij…
Iets voorbij Apeldoorn stopte de trein. De conducteur zei door de microfoon met een fraai Twents accent: “Ik heb een niet zo leuke mededeling. Er is 'n auto onder de trein voar ons gekoom'n en de hulpdiensten moet'n er nog bijkoom'. Het is net gebeurd. Het zal dus denk ik nog wel 'n tijdje duur'n…” Onrust in de trein. Iedereen greep zijn mobiel en begon door te geven dat ze te laat kwamen. Zo ook ik, en mijn vader opperde meteen al om naar Apeldoorn te komen met de auto. Ik zei nog:"Wacht maar even. Misschien kan ik nog met de trein verder via een andere weg of zo."
De volgende mededeling was: ”We gaan terug naar Apeldoorn. Iedereen kan daar via een omweg zijn reis voortzett'n.” Nou, dat dacht ik even mooi aangevoeld te hebben, maar even later: “Er is brand uitgebroken. Op last van de brandweer is de stroom van de bovenleidingen gehaald. De verwachting is dat we hier nog een hele tijd blijv'n staan”.
Het treinstel achter ons had inmiddels een open deur en mensen stapten uit en liepen richting Apeldoorn. Er was geen open verbinding met dat treinstel, en er was helemaal nergens open verbinding meer. In dit nieuwe treinstel konden geen ramen open en de airco was uitgevallen door stroomgebrek. Het werd dus behoorlijk warm en benauwd binnen. Hiko lag gelaten te hijgen en Tora keek van de ene etende passagier naar de andere. Krentenbollen, blokjes kaas, broodjes, sportdrankjes in de meest vreselijke kleuren van WC-reiniger... Nederland was een dagje uit en had gelukkig lunch en drinken meegenomen. Dit was echter nog niets vergeleken bij de mensen uit de trein van de aanrijding. Ik moest maar steeds aan die machinist denken. Je ziet het aankomen en op het spoor kun je niet uitwijken. Alleen maar heel hard remmen en hopen dat... Hemelvaart. Hopelijk waren de mensen door de klap al overleden en hebben ze de brand niet gevoeld.
Op een gegeven moment was er ook in ons treinstel een deur open. We mochten er uit! Normaal is er een perron om de klap op te vangen, maar nu stonden we dus meteen naast de rails. En de honden... hoe zou het gaan met de honden?
Ik liet iedereen maar voorgaan (even moed verzamelen) en op een gegeven moment was ik toch aan de beurt. Iemand hield de riem van Tora vast, en ik vertrouwde er op dat Hiko niet zou springen, ook al zat hij aan me vast. Achterstevoren klauterde ik de trein uit. De laatste grote stap had ik profijt van mijn hypermobiliteit, want zonder sprong belandde ik op de stenen die bij de rails lagen. Oké, nu de Hiek… Met zijn voorpoten op mijn schouders en toen pakte de NS medewerker die als uitstaphulp was ingezet de kont van Hiko beet (ik had al gewaarschuwd dat hij een bijter was) en hupsakee… Daar stond ook de grote beer overdonderd op de stenen naast de rails. Tora liet zich prima op de zelfde manier naar beneden tillen. Mijn rugzak ging op en daar liepen we dan.
Ons uitstappen had tijd gekost en niemand liep voor ons. De honden maakten er meteen een gemarkeerd wandelpad van en we waren alle drie blij dat we in de frisse lucht liepen. Ze hadden toch slechts een hoge-nood-rondje gehad vanmorgen. Ze hadden gezegd dat het een kwartier a een half uur lopen was naar het station. Ik belde Jan en Ankie dat ik de trein uit was en ze reden me tegemoet. Een mobieltje is troch erg handig in zo'n situatie!
Bij de eerste overweg gingen we van het spoor af en liepen we over een hondenuitlaatpad waar we nog een prachtige cane corso passeerden. Gelukkig deed ze de hond bijtijds aan de lijn en het passeren ging verrassend rustig, ondanks de beperkte ruimte.
Bij station Apeldoorn Osseveld kwamen we inderdaad met een kwartiertje lopen en toen bleek het nog 40 minuten lopen te zijn naar Apeldoorn centraal. Het station dat een kwartier a een half uur lopen was, was dus Osseveld... Een knul met NS-pet wees de weg naar de bushalte en daar zag ik net de stadsbus wegrijden. In de abri hing de halfuursdienstregeling en een kaart van Apeldoorn. Jan en Ankie waren intussen onderweg naar Apeldoorn en de Deventerstraat leek me wel een goede ontmoetingsplek. Vanaf die kant kwamen ze in ieder geval de stad binnen. Ik had afgesproken dat ik voor bakker Toet zou wachten (of all places! Hoe Schevenings kun je klinken in Apeldoorn en Toetje is de bijnaam van Tora) en ja hoor... daar kwamen ze!
Tora begroette de auto en dook meteen voorin zoals ze met Irma's moeder doet. Er was echter geen tante Wil in die auto! Samen reden we naar Hengelo waar Ankie gefeliciteerd werd en we bijpraatten over van alles en nog wat.
Mijn vader had een heerlijke minestronesoep gemaakt en wel met twee botjes. De honden kennen het ritueel met de botjes maar al te goed en mijn vader ook (daar heb ik het als klein meisje geleerd, toch?). Hiko ging voor het bord zitten en mijn vader deelde de botjes uit. Na 5x zijn botje afgelikt te hebben ging Hiko gedecideerd naar Tora’s kluif gromde en arresteerde de kluif. Tora was zo overdonderd dat ze niets terugdeed. Ik gaf haar Hiko’s afgekeurde bot en de vrede was weer getekend.
Bij een verjaardag hoort ook taart en Tora vond dat er toch wel heel wat lekkerder uitzien dan het inmiddels afgekloven botje!
Wat de reis betreft… we waren er nog niet. Volgens ns.nl duurde de reis van Hengelo via Zutphen en Arnhem slechts 2.07 uur. Dit leek me een mooi alternatief want wie weet hoe veel vertraging het nog gaf over Deventer. De Syntustrein had echter vertraging waardoor ik de aansluiting miste in Zutphen.
In Arnhem was het nog 20 min. Wachten op de trein naar Utrecht en… daar reed de trein naar Houten net voor mijn neus weg. Nu heb ik best incasseringsvermogen, en tot Utrecht nam ik alles voor wat het was, maar die laatste trein en een half uur later in bed terwijl morgen toch om 6.30 mijn wekker zou aflopen... Ik censureer mijn gedachten maar van dat moment...
Om 24 uur was ik thuis en gleed afgedraaid mijn bedje in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
