Een zwart nat pak...

Vanmorgen begon nat. Toen ik opstond was het nog niet helemaal licht maar begon het net te regenen dus het werd al wel nat. Ik gaf Har zijn natje en geen droogje (koffie dus) op bed en even later zaten we in de auto op weg naar mijn werk. Ik had dienst en Har had vroege dienst, dus om kwart over zes wilde hij me bij de praktijk afzetten. Na veel heen en weer gepraat (hij vond dat ik mijn rugzak op de praktijk moest zetten en ik vond dat ik dat niet kon maken, want bij binnenkomst zou het alarm gaan piepen en dan zouden er twee dokters wakker worden wat niet nodig was!) en na veel vijven en zessen zette Har me af bij het Noorderpark. Er is sinds kort een nieuwe ingang vrijgegeven vlak bij fort Ruygenhoek en daar liep ik het park met de honden in.
De regen viel gestaag, en ik wandelde met twee steeds natter wordende honden in mijn regenpak en we hadden het best naar onze zin. Iets voorbij fort Ruigenhoek gingen we van het asfalt af en echt de polder in. In de omgeving van Fort Ruigenhoek loopt de route vlak langs een aantal betonnen ‘Pyramides’ van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze zijn gebouwd in de periode 1939/1940 en dienden als schuilplaats voor de soldaten die de terreinen tussen de forten moesten verdedigen. Er zijn daartoe in deze tijd ook loopgraven aangelegd. Ten zuiden van Fort Ruigenhoek is er één gereconstrueerd, en die kwamen we tegen.
Daarna liepen we het normale rondje er achteraan en we kwamen uit op de Gageldijk, en daar gebeurde het…
Er zat een meerkoetje in een sloot met eendenkroos. De sloot was zo vol met eendenkroos dat je nauwelijks zag dat er sloot onder zat, maar bij de landing hoorde je een duidelijke plons. De zoeflijn was 8 meter en ik had te laat op de rem gedrukt, want ook al lag hij twee weken eerder ook al in de plomp: hij heeft een grondige hekel aan water en duikt eigenlijk nooit zomaar het nat in. Sterker nog: met geen 10 paarden is hij het nat in te krijgen, maar blijkbaar wel met een meerkoetje, dus… Hiko lag tussen het kroos, en het water was zwart. Hiko was dus ook zwart en er kwam een geur uit van rottend blad. Hiko stonk dus ook naar rottend blad. Zijn witte sokken waren nu ook zwart gestroomd, net als de rest van zijn vacht. Oh, wat zag hij er uit... Het was wellicht de klassieke hondenvergissing: een sloot met kroos bedekt ziet er uit als een prachtig vlak pad. Wellicht zag hij kans om eindelijk het meerkoetje DROOG te pakken!
Ik had Tora wel kort aan de lijn, want zij heeft wèl een reputatie van baggertrien hoog te houden. Één zwarte stinkhond vond ik er al eentje te veel dus geen dom blondje in de sloot er bij, graag! Hiko gaf me de gelegenheid om de tas neer te zetten, de camera te pakken en een foto te maken voor hij uit het water kwam. De slootkant was steil en hij had mijn helpende hand nodig. Wat was ik blij dat ik mijn regenpak aanhad! Hiek schudde zich uit en Tora had zwarte spikkels op haar snuit. Getver, wat stonk Hiek! Nou, en toen moest ik naar mijn werk… Jan ziet ons aankomen… Even probeerde ik Hiko in de (redelijk schone) vijver in het parkje naast de praktijk te manoeuvreren, maar ja: geen meerkoet, geen bad!
Ik belde aan en op tegelijk bij aankomst op de praktijk en legde Jan uit wat voor een zwart stinkend faît accompli ik bij me had. Arme Jan... hij had het ineens druk met ons! Hij haalde tuinslang, shampoo (gelukkig lag er nog een monster van een vertegenwoordiger!), bak lauw water, een spons en drie handdoeken en nam Tora mee het hok in. Ze protesteerde, en zat tijdens de hele wasbeurt van Hiko te blaffen.
Hiko kreeg een wasbeurt in de tuin en het werd een ware metamorfose. Hij werd weer keurig zijn vertrouwde silver brindle kleur met witte sokken! Het afdrogen liet hij zich lekker welgevallen. Gelukkig had ik een spray van zijn fokker op de praktijk uit zijn puppypakket met een lekker geurtje voor de hond (als tegenhanger van de putlucht uit de sloot...) en hij keek heel beteuterd, vooral toen hij in iets later in zijn hok stond. Nee, liggen deed hij niet, want hij was nog te nat.
Een uurtje later nam ik hem mee naar boven achter de balie. Het was toch stil, en daar kwam hij wel bij me liggen. Het gevolg van de wasbeurt was dat hij acuut enorm in de rui was. Toen hij droog was ging het allemaal wel weer...
De voorzienigheid hielp me ook nog een handje: er was afzetlint bij de plas naast Jan zijn praktijk en hoewel Hiko daar gemakkelijk onderdoor kon was ik nog in een stadium dat iedere ontmoediging om de plomp in te duiken welkom was!