Sociale diersoorten...

De dag begon al lekker: het was heerlijk weer en we liepen ons normale rondje dat we lopen als we geen grote loopplannen hebben. In onze wijk is er een soort dijk aangelegd en stukken daarvan zijn losloopgebied. Als daar niemand loopt pak ik wel eens een stukje mee op de wandeling (met aangelijnde Jappen!) en dat geeft nooit problemen. We kennen elkaar hier en keurig worden de honden om elkaar heen geleid. Zo niet vandaag…
Er kwam een mij onbekende oma de wal op met een kleindochter die nog erg onbeholpen was met de handeling fietsen. Natuurlijk had het kind het fietsje mee en oma had zich voorgenomen om de kleine meid eens lekker met fietsen te helpen. Op de wal keek ze niet om zich heen, klikte haar Jack Russellreu los en zag alleen nog maar haar kleinkind. Hondje Eddy tilde zijn poot eens op, ploegde vervolgens met zijn achterpoten het veld om en keek uitdagend in de rondte. Oma zag nog steeds niets (oogkleppen waren op kleinkind gericht) en erger was: ze hoorde ook niets! Mijn aardige vraag of ze haar hond bij zich wilde houden (Let op: ik vroeg niet eens of ze hem wilde aanlijnen, want het is losloopgebied!) bereikte haar nooit, dus riep ik : “HALLO!”, en jawel… ze keek geïrriteerd en verstoord op. Ze wilde met haar kleinkind bezig zijn en nu was er iemand die met haar bezig wilde zijn. Dat kwam haar heel slecht uit. “KUNT U EVEN UW H O N D BIJ U HOUDEN?”, vroeg ik op een zo vriendelijk mogelijke manier bij dit volume. Oma ontplofte. Of ik wel goed bij mijn hoofd was, en wat ik hier deed. Ik legde geduldig uit dat ik met mijn vraag alleen maar narigheid wilde voorkómen. Oma (met aangebrande stemverheffing): “En u mag hier helemaal niet lopen en moet uw heil in de wildernis zoeken met zulke valse honden!”, en zo draafde ze maar door. Mijn honden stonden gefixeerd op Eddy te kijken maar stonden stil en deden verder niets. Intussen was Eddy al voor Hiko’s neus beland en ik tilde de koppen van mijn honden omhoog en wachtte rustig totdat ze haar hond gevangen had. Echter: Eddy luisterde voor geen meter (zou ik ook niet doen bij zo’n opgefokte eigenaar die duidelijk geen baas was) en het kleinkind begon te huilen, geschrokken van de agressie die van haar oma uitging. Oma zei poeslief tegen het kind: “Ja, dat komt door die mevrouw”. Nu werd ik ook pissig. Ik zei op een uitgestreken toon: “Ja hoor, alles ligt aan mij. U geeft zo wel een ge-wel-dig voorbeeld aan uw kleinkind!”, en liep maar verder omdat Eddy alweer achter ons aan kwam. “TERINGWIJF!”, en nog veel meer kreeg ik nog naar mijn hoofd. Ach… ik weet wie het zei, zullen we maar zeggen. Ze ging in ieder geval vele malen erger uit haar dak naar mij toe dan mijn honden naar haar Eddy toe…
Mensen hebben vaak de neiging om honden te vermenselijken, te antropomorfiseren. Als we haar gedrag nu eens verhondelijken, canimorfiseren, dan zou zij zelf alleen kort aangelijnd en gemuilkorfd de straat op mogen, maar dat had ze niet door, vrees ik. De volgende keer vraag ik wel aan Eddy of hij zijn vrouwtje bij zich wil houden…