Hiko no Touchi

Zaterdag op het Kotterbos gebeurde er iets heel vervelends. Het begon al met de Duitser Klaus die "unbedingt" de brindle reu wilde aaien. Ik had mijn uiterste best gedaan om hem er vanaf te houden maar hij bleef aandringen. Mijn prikoogjes en de woorden "eigen risico" drongen niet echt door. We kwamen terug van ons ochtendrondje en ja hoor... daar stond hij en dit moest zijn moment zijn. Hij haalde twee gedroogde visjes tevoorschijn, gaf die aan de honden en haalde 2x zijn hand over Hiko's rug. De tweede keer gromde Hiek, maar de vis was toch belangrijker.
Na de ochtendwandeling met de groep (waarbij Hiko bij Irma bleef vanwege zijn klutsknie) gebeurde het. Hiko lag aan de auto aan de lijn en iemand kwam even kletsen en was benieuwd of we een nieuwe auto hadden. Vorig jaar hadden we Harry's auto mee, en nu waren we met Irma's auto. Om beter te kijken boog hij iets voorover binnen lijnbereik van Hiko, strekte zich etsje uit en bedacht zich plotseling dat dit wellicht niet zo handig was. Hiko ving die miniscule verstarring op en kwam omhoog en beet vliegensvlug 3x in de arm van de man: 1x boven en 1x onder de elleboog en 1x boven de pols. Gelukkig had de man de tegenwoordigheid van geest om te blijven staan en niet te rukken of terug te trekken en de schade bleef daardoor beperkt tot meerdere hoektandwonden en kneuzing.
Ik riep "LOS!" en gelukkig loste Hiko meteen. Natuurlijk schrokken zowel omstanders als ik ons een ongeluk. Ik heb altijd geweten dat er een bijter in Hiko schuilt en dit voorval was de tweede keer vandaag dat iemand zich binnen Hiko's zône waagde. Of was het de pijnlijke knie waar hij extra chagarijnig van werd?
De rest van het weekend heb ik emotioneel spitsroede gelopen. Was als de dood dat er nog iemand in zijn bek zou lopen. Ik werd er enorm onzeker van en natuurlijk reageerde Hiko daar weer op.

Ben ondertussen al ruim een week bezig met muilkorf leuk maken, en hem hier roepen als mensen naderen. Hij is keurig gehoorzaam en ik beloon hem met mijn blijheid en een voertje. Tora vaart er ook wel bij, want zij krijgt dan ook een brok! Langzaam maar zeker vind ik mijn zekerheid terug.

Afgelopen zondag ben ik met hem bij Willie geweest, die allerlei familieleden van Hiek op haar hondenschool heeft gehad. De beet van Hiko was een angstbeet, een wandelende perforator. De dominante beet is pakken en vasthouden.
Ze bekeek hem en vond hem zo chow... (hij is opgegroeid met chow teefje Kaatje, een 3e hands angstbijter). Hij is introvert, een binnenvetter, geeft snel stresssignalen, kan mensen in zijn omgeving helemaal uitblocken. Willie zei dat Hiko Nederland te vol vindt en dat hij zich optrekt aan mijn zekerheid. Aan mij de taak om mijn zekerheid te hervinden (wat me na ruim een week en muilkorf wel weer lukt en hij reageert daar goed op).
We moeten aan de gang met clickeren en denkspelletjes.

Van clickeren wordt Hiko helemaal onzeker. Hij wil duidelijkheid en structuur en dat onzekere zelf uitzoekgedoe is niks voor hem. Hij geeuwt, hijgt, drentelt en weet niet wat hij er mee aanmoet.
Ik heb mijn zekerheid hervonden en het gaat weer prima in de bus met lijntje 7 propvol naar mijn werk 's morgens. Hij heeft ook weer door dat niet iedereen hem wil aaien.