Nina Ottosson en landgoed Bornia

De dag had een spannend begin. Ik had Nina Ottossonspelletjes gekocht voor de honden. Nina Ottosson is een Zweedse die denkspelletjes voor honden ontwikkelt. Je maakt honden namelijk beter moe als ze hun kop moeten gebruiken. De spelletjes zijn voorwerpen waar je brokjes in kunt verstoppen die de hond dan tevoorschijn moet halen, en in verschillende moeilijkheidsgraad. Je hebt ze in MDF en sinds kort ook in plastic. MDF is voor Hiko namelijk geen optie, want die gozer kan zo ontzettend kwijlen dat het MDF binnen de kortste keren dubbel zo groot is vanwege uitzetting door vocht. De plastic variant is echter uitermate geschikt! We begonnen simpel: een schijf met allemaal holle blokjes met onder ieder blokje een lekker dingetje. Allebei hadden ze het snel door en ze plukten behendig de blokjes van het bord.
Het was schitterend weer en hoewel het ook nog zondag was besloten we om toch een boswandeling te gaan maken. De mooiste bossen zijn bij landgoederen, dus laten we Bornia eens nemen. Het is geen losloopgebied en waarschijnlijk loopt niet half Utrecht daar.
In 1870 kwam een stuk grond op de grens van Driebergen en Zeist in eigendom van J.J. Uyterwerff Sterling. Hij gaf het nieuwe landgoed de naam Bornia. Bornia is een oud Fries woord voor grensgebied (vergelijkbaar met het Engelse border). Landgoed Bornia bestond destijds grotendeels uit zandverstuivingen. Daarvan zijn er nu slechts enkele over, maar de sporen zijn nog zichtbaar als opvallend reliëf.
Het was prachtig licht in het bos. Op de sparren zaten druppels op de naalden die prachtig oplichtten in het tegenlicht. De qua kleur warme najaarszon toverde het bos in warme tinten.
Op het landgoed Bornia in Driebergen is in oktober gestart met het kappen van bos om ruimte te maken voor stuifzand, een typisch staaltje van Nederlands natuurbeheer. Men denkt dat hoe de natuur er op een bepaald moment uitziet dat dat het ideale plaatje is. Als heidegebied uitgroeit tot gras en bos (een volledig natuurlijk proces) dan gaat natuurbeheer er voor zorgen dat het blijft zoals het is, of er worden ingrepen gedaan in het natuurlijk proces om de `natuur´ terug te brengen tot op het punt hoe het er in een bepaalde tijd uitzag. Toen, namelijk, toen was er nog natuur…
Het bestaande stuifzand van ongeveer 5 hectare, gelegen in het oostelijk deel van het bosgebied dicht bij de ingang aan de Traaij, wordt uitgebreid met 7 hectare. Oude markante vliegdennen blijven staan, zij stonden destijds in het open landschap. Het Utrechts Landschap wilde al langer de oppervlakte van het open terrein wat vergroten ten koste van een deel bos. De uitvoering werd echter belemmerd door de regels van de Boswet. Door een speciale overeenkomst van de Provincie Utrecht het ministerie van LNV kan nu op de Utrechtse Heuvelrug in het totaal 350 ha bos omgevormd worden naar heide, stuifzand of andere schrale vegetaties (dat is ongeveer 1,5 % van de totale bosoppervlakte). Kortom: nu er een heleboel mensen vergaderd, gewikt en gewogen hebben, en daar goed hun zakken mee gevuld hebben wordt er nu gekapt om de natuur terug te brengen naar een niveau waar die tientallen jaren geleden al was. Holland op zijn smalst!
Eén van de plekken waar ontbost is was langs de NS-wandelroute, en daar was het een drukte van belang. Iedereen zocht een plekje in de zon op de omgehakte stammen en at daar zijn of haar lunch. Wij liepen lekker door en zochten weer een rustiger pad op, wat door het geaccidenteerde terrein liep van de oude zandverstuiving.
Mooie beuken stonden alleen nog aan de rand van het bos, maar het mooie licht maakte er toch een hele mooie herfstwandeling van.