Op ziekenbezoek bij Kino

Pien had slecht nieuws gehad over haar Kino. De kruising dog x Akita van 8 jaar oud stond al een tijdje wat moeizamer op met zijn achterhand. Bij de jaarlijkse controle keek de dierenarts er naar en hij bleek toen degeneratieve myelopathie te hebben. Het is een soort honden-MS, en de prognose is op den duur slecht. Het was dus hoog tijd voor ziekenbezoek en dat we daarbij gezellig konden bijkletsen was een enorm leuke bijkomstigheid!

Nu was het woensdag aan het eind van de middag enorm gaan sneeuwen in Haarlem. Zo erg dat al het verkeer muurvast zat. Pien had die morgen de route gelopen als proef die we vrijdag zouden lopen... Het was toen nog keurig te doen. Ze had echter nooit verwacht dat het zo enorm zou gaan sneeuwen... Met het plan om het vrijdag stapje voor stapje te doen maakten we de afspraak.
’s Morgens liet ik eerst Hiko en Tora goed uit, want zij moesten even op het huis passen. Het was heerlijk weer en vroor een paar graden. Het was praktisch windstil en van allerlei dramatische meldingen over een lage gevoelstemperatuur was nog niets te merken. Op de autoruit zaten prachtige ijsbloemen die me deden herinneren aan de tijd dat ik in een arbeiderswijk in Utrecht woonde met alleen verwarming (gaskachel) in de huiskamer. De keuken was Klein-Siberie, waar de koelkast afsloeg vanwege te koud, je niet door de ramen kon kijken door de ijslaag en de waterleidingen steeds afgesloten moesten worden tegen bevriezing. Toch heb ik er nog wel eens heimwee naar… Zo’n ijskoud neuspuntje boven de dekens, en één stap uit bed en je was meteen klaarwakker… Ik blijf een winterkind!

De weersverwachting voor Haarlem e.o. werd gecheckt:
Morgen zijn er perioden met zon, maar met name later op de dag kan er een enkel sneeuwbuitje vallen. De noordoostelijke wind neemt geleidelijk in kracht toe en wordt later op de dag over land matig en aan zee (vrij) krachtig, kracht 4 tot 6, zodat het voor het gevoel kouder aanvoelt dan de -3 op de thermometer. De gevoelstemperatuur zal ongeveer -15 graden zijn !!
Ik kreeg het volgende advies mee: "neem extra sjaal mee en je wollen onderbroek aan!!!"
Dus met skibroek, thermoshirt en trui met windstopper liet ik me door niets en niemand stoppen en ging naar Haarlem. Op het station werd ik opgepikt door Pien, gekleed in thermo-ondergoed en warme jeans, winterjas en sjaal. Gelukkig had ze me gemaild dat ik haar kon herkennen aan die 3 honden rood, wit en gestreept! Als je als Michelinmannetje verkleed gaat is een goed herkenningspunt nooit weg! ;-)
Cees en zijn Cally gingen huns weegs en Pien en ik liepen met de mannen naar haar huis. Wat was het mooi in Haarlem! Sneeuw en rijp maakten van de bomen een prachtig winterlandschap. Kino en Dami stapten lekker door de sneeuw en genoten zo dat ze heel erg gingen treuzelen toen ze te dicht bij huis kwamen. Het was zo lekker buiten…
Binnen, echter, was het ook lekker. Al theeleut werd ik enorm in de watten gelegd met een emmertje (=grote mok) heerlijke rooibos-winterthee en Kien en Daam kregen een lekker oor. Even later had de postbode ook nog lekkere verwennerijen van Iris gebracht en na een high-five kregen de mannen daar ook wat van.
Je kon inderdaad de eerste tekenen van de ziekte al zien bij Kino. Vooral rechts achter heeft soms een besturingsprobleem. Bij het over iets heen stappen merkte Kino niet goed dat de poot minder hoog kwam dan het commando vanuit de kop. De voet bleef dan hangen achter het iets waar hij overheen wilde stappen. Voorlopig lijkt hij er zelf totaal nog niet mee te zitten en geniet hij nog volop van het leven, gelukkig.
Pien en ik maakten het ons gemakkelijk en kletsten, en kletsten, en kletsten en de tijd vloog werkelijk om. Ineens was het al zo laat dat de trein die ik wilde halen al vertrokken was uit Haarlem. Nog geen ramp, maar met dit weer weet je maar nooit waar de NS strandt… Gelukkig liep alles gesmeerd en kwam ik keurig precies een uur later dan gepland in Houten aan waar ik enorm enthousiast besprongen werd door Hiko die meteen geconcentreerd snuffelde bij wie ik was geweest. Japans luchtje, denk ik… Een lekker wandelrondje in de sneeuw maakte alles weer goed en toen was het tijd om de foto’s en dit verhaal op de computer te zetten en zachtjes in te storten…