Bijkletsen met vriendinnen en in hondenpension

Vandaag was het vroeg dag. Ons uitje had al veel te lang in de planning gezeten, want maar liefst al zo’n jaar geleden zijn twee vriendinnen van het stadse Utrecht verhuisd naar het landelijke Langeveen (boven Almelo tegen de Duitse grens). Het is een hele stap geweest, maar ze hebben het daar enorm naar hun zin. Dat is ook heel begrijpelijk, want hun tweeling groeit daar lekker in de ruimte op en ze kunnen daar heerlijk kind zijn, buiten spelen en sociale vaardigheden opdoen (zonder overmaat aan stadse grote bekken). Ook voor volwassen mensen is de ruimte hier een verademing als je de overbevolkte randstad bent gewend!

We wandelden langs het oude station naar “Houten Centraal”. Het is daar nog steeds een drama met verbouwingen, spoorverdubbeling, trappen van plaatmateriaal met gaten er in. Om elk gat zit een opstaande rand, en ik wens de bedenker van deze trappen toe dat hij er zelf eens langdurig met blote voeten op moet lopen… Het is sneu voor de honden, maar de bus naar Utrecht gaat pas laat in dit dorp op zondag. Om toch wat aan de dag te hebben heb ik na wikken en wegen besloten om toch maar vanuit Houten met de trein te gaan.

Het schemerde nog toen we aankwamen op Utrecht Centraal. Iedereen wilde naar de randstad, want op het tegenoverliggende perron zag het zwart van de mensen. Wij blij dat we de rustige kant op gingen! Gewapend met een volle rugzak (thermos Ostfriesenthee, lunchpakket voor de honden, twee T-shirts voor de honden met mijn geur om op te liggen, cadeautje voor de meiden) en de honden ging ik de intercity naar het verre oost’n van het land in.
Ik installeerde de honden en mezelf en schonk mijn eerste bak thee van de dag in. Hiko lag keurig weggefriemeld tussen de banken en Tora maakte gebruik van de situatie door lekker tegen haar grote vriend aan te gaan liggen. Normaal vindt de Hiek dat veel te intiem, maar in openbaar vervoer gedoogt hij het, zelfs als het rustig is in de trein, zoals vandaag.

In Almelo werden we opgehaald van het station. De Opel Aguila was helemaal voorbereid op een hondentransport: de achterbank was neergeklapt, er lag een heerlijk kleed en dus was er een zee van ruimte. Ook al was het ruim een jaar geleden dat Tora Maris had gezien, de herkenning was er meteen overduidelijk. Kwispelend vloog ze Maris om de nek, lebberde haar af en ietwat overdonderd maar zeer gevleid incasseerde het “slachtoffer” deze begroeting (die slechts weinigen gegund is!)
Ook al was er een fantastische ligplaats gemaakt, toch bleven de honden naar buiten kijken. Je komt ook niet elke dag in dorpen als Mariaparochie en Harbrinkhoek, nietwaar?
De weilanden, bomen en boerenluchten waren voor de honden veelbelovend en dan blijf je kijken waar je uitkomt in plaats van te slapen. Slapen doe je namelijk in de trein, en daar hadden ze net anderhalf uur in gezeten (het stukje Houten-Utrecht niet meegerekend)!
Aangekomen op de boerderij werd Fab eerst begroet door Tora en mochten de honden eerst even de speelweide op van het hier aanwezige hondenpension. Nu bleek dat mijn honden wat ze hier noemen: “stadse driet’n” zijn… Niks speelveld… Wij spelen niet zonder baas… Wij kijken alleen heeeeeel zielig omdat ze ons aan ons lot overlaat! Even later zat Tora onder de moddersproeten en had ze buiten mijn blikveld misschien toch stiekem even lopen darren door de wei! Hiko bleef echter spik en span.
Ondertussen maakte ik het plekje vrij in het oudere gedeelte van het pension. Ik kreeg een heerlijk zacht vetbed voor elke hond en legde daar een T-shirt op met mijn geur. Ook liet ik mijn stok daar achter. Er zaten daar geen andere honden, de radio ging aan en daar mochten ze even verblijven terwijl de meiden en ik lekker gingen bijkletsen.

Wat ze (terecht) belangrijk vinden bij dit pension is dat de honden persoonlijke aandacht krijgen en ook in een veilige omgeving zitten terwijl de baas afwezig is (bv. vakantie, ziekte van de baas of dagopvang terwijl het baasje werkt). De honden hebben een fantastische speelweide waar ze 4 keer per dag heerlijk kunnen rennen en (indien sociaal) kunnen spelen met andere honden. Ze hebben het speelveld (een weiland!) afgeschermd met een hekwerk zowel boven als onder de grond (voor driftige gravers) dus ontsnappen is echt niet mogelijk. Als de honden niet buiten zijn zitten ze in ruime kennels die ‘s zomers koel en ‘s winters verwarmd zijn. Elke hond heeft daar zijn eigen mand en een voer- en drinkbak. Het ziet er perfect uit, en voornaamste drijfveer van de eigenaar is liefde voor de dieren, dat kun je aan alles merken. Ik durf te stellen dat de honden hier in dit pension soms meer aandacht, beweging en leuke dingen krijgen dan thuis...
Voor belangstellende hondeneigenaren hier de link: http://www.weiteman.nl/

Tora was het er niet mee eens. Het T-shirt met mijn geur dat ik had meegenomen, mijn stok die ik had achtergelaten… Het mocht niet baten. Honden zijn er erg goed in om dat aan hun baas duidelijk te maken. Mensen zijn verknipt in hun ogen, want je roedel verlaten als er geen conflict is… dat doe je toch niet?
Ook al zaten ze in een prachtige ruime kennel, naast elkaar en zonder zicht op andere honden, elk een drinkbak en een kleedje, een volgegeten maag, en een raam met een blik op de wereld… toch keken ze me na met zo’n prikblik die door je ziel snijdt, en bij mij is dat succes verzekerd...
Binnen echter zaten drie honden: twee terriërs en een Groenendaeler. Ook huppelden daar twee peuters rond en dus was het echt absoluut verboden terrein voor mijn twee hondjes...

Langeveen is een dorp in de Twentse gemeente Tubbergen en ligt ongeveer vier kilometer ten noorden van Geesteren dicht bij de grens met Duitsland. Het heeft zo’n 12- tot 1300 inwoners, en in de dorpskern zelf wonen ruim 500 mensen.
Een voor Nederland bijzonder fenomeen ligt hier, namelijk de enige Nederlandse esker. Een esker is een heuvel in het landschap of onder de grond die is veroorzaakt door smeltwater onder een ijskap, zoals een gletsjer. Deze heuvel bestaat uit fluvioglaciaal sediment (zand vermengd met grind en keien die klein genoeg waren om door het water te worden meegenomen) wat is achtergelaten in de bedding van de smeltwaterstroom. Eskers kunnen honderden kilometers lang zijn en tientallen meters hoog, volgen de richting van de ijslaag en hebben (dus) een slingerend verloop.
Onder het landijs in de ijstijd lag hier een smeltwatertunnel waarin grindrijk zand is afgezet. De esker is deels door erosie verdwenen, overdekt door jongere sedimenten, vergraven of gaat schuil onder de bebouwing van het dorp. De resten van de esker zijn zichtbaar als koppen in het landschap. In de ondergrond is het systeem nog min of meer aaneengesloten. De esker is deels door erosie verdwenen, overdekt door jongere sedimenten, vergraven of gaat schuil onder bebouwing. In de ondergrond is het systeem nog min of meer aaneengesloten. De esker bij Langeveen is een uniek verschijnsel in Nederland.
We wandelden over boerenweggetjes en op schaduwrijke plekken en in sloten lag er nog een restje sneeuw. Het is hier altijd een paar graden kouder dan in het westen ’s winters. In Houten was alles weg vanmorgen.
Onderweg kwamen we nog een paar prachtige paarden tegen. De Groenendaeler is vier maanden en met paarden gesocialiseerd. Toch heeft de kleine Trevor respect voor deze grote dieren!

Terug in het pension zette ik de honden weer in hun kennel, gaf ze te eten en een knuffel en draaide mijn rug toe om weer de boerderij in te gaan. Ik voelde hun ogen prikken in mijn rug. Ze vinden vast dat ik knettergek ben: een roedel verlaat je niet als er geen conflicten zijn, en dit is al de tweede keer vandaag... nou vraag ik je...
Ik had vergeten om het licht aan te doen. Toen ik na het vondeten even naar de WC ging en door het open raampje een tweestemmig concert op de alpenhoorn hoorde... voelde ik me een hele slechte hondenbaas. Hiermee zie je maar dat alleen zijn per plek aangeleerd moet worden, en hier had ik ze zo maar in het hok geparkeerd.

Op de terugweg kon ik meerijden met Maris naar Tiel, waar ik afgezet werd bij het station. Het was een gezellige rit geweest, en we kletsten dwars door de navigatie heen. Ik snap nu best dat veel oudjes een Aguila of wagon R+ kiezen. Het is een prettige hoge instap waar je zonder hijskraan uitkomt, ook al ben je niet zo soepel meer!

Na een treinritje van Tiel naar Houten en een wandeling van het station naar huis waren we voldaan en mooi op tijd weer terug. Het was een beregezellige dag geweest, en hoewel je een jaar niet kunt overbruggen met een dag kletsen, toch hebben we ons best gedaan. Het fijne van goede vrienden is dat ook al zie je elkaar een tijdje niet, als je weer bij elkaar bent lijkt het al snel alsof je elkaar gisteren nog uitgebreid hebt gezien!
Ik was nu zelfs nog op tijd thuis om morgen weer fit aan een werkdag te beginnen! Tora kluifde intens tevreden op een kado gekregen kluif van Fab.