Gebroken scheurkies van Hiko

Op 2 februari ging ik een dagje naar Hengelo, op bezoek bij mijn vader en Ankie. Bij het uitstappen uit de trein miste Hiko een treetje en klapte met zijn kin op de perronrand. Auw, dacht ik, maar Hiko gaf geen krimp. Hij kan dan vreselijk lomp zijn, maar is ook een bikkel. Ik verzuimde om in zijn bek te kijken, maar vijf dagen later (ook in de trein) deed ik een routinecontrole en tilde tussen het kroelen door een lip op en zag dat Hiek zijn grote scheurkies gehalveerd was! Wat voelde ik me een slechte baas! Het roze van de pulpa schemerde door en dit moest gevoelig zijn! Twee dagen later liet Ik Harry foto’s maken van de kies, want alleen lukte het niet. Ik maakte een afspraak bij de hondentandarts en kon daar terecht op 15 februari. Ondertussen was ik op aanraden van de tandarts begonnen met een antibioticumkuur en een pijnstiller gaf ik er zelf bij, aangezien hij op kauwbotjes niet wilde kauwen..
Bij de hondentandarts kreeg Hiko een lichte narcose. Ik stond wijdbeens met de kop van Hiko tussen mijn knieën. Zowel Hiko’s billen als de mijne waren richting dierenarts die het had over: Zo, en nu een klein prikje in de bil…”, waarop ik vroeg: “Je neemt toch wel de goede bil, hè?”. Toen de Hiek sliep werd het gat iets uitgeboord, een onderlaagje van composiet aangebracht en een degelijke ouderwetse amalgaamvulling er in gelegd. Om het openliggende tandbeen te beschermen legde de assistente nog een fluorkapje aan over de kies en nu hopen we dat de resten van de kies behouden kunnen blijven. Er wordt voor amalgaam gekozen omdat het veel sterker is dan de nieuwerwetse mensenvullingen. Met hondenkaken wordt veel meer kracht uitgeoefend dan met mensenkaakjes.
Met een tweede prikje werd Hiko weer wakker gemaakt en even later reden we weer naar huis. Het werd een heel rustig dagje verder…