Vroeg opstaan en naar Noorwegen

Om half vijf ging de wekker. We zouden om 5 uur gaan rijden, dus snel een douche en de hondjes laten plassen en voeren. Tien over vijf met Harry in een vroege-dienst-humeur reden we weg. Het was behoorlijk mistig en de zon kwam mooi op over de Deense glooiingen.
Bij Randers lieten we de honden even uitgebreid uit en wandelden door een natuurgebied ten zuidwesten van de stad. Het gebied heet Vorup Enge. Tussen 1951 en 2003 werd het moerassige gebied omringd door dijken en de vruchtbare grond gebruikt voor akkerbouw. In 2003 startte men een project waar de 119 ha. land teruggegeven werd aan de natuur en de situatie teruggebracht naar hoe het voor de dijken was. Er stroomt een riviertje doorheem, de Gudenå, en het hele gebied is behoorlijk moerassig. De aangelegde wandelpaden zijn gedeeltelijk verhoogd, zodat je je kaplaarzen thuis kunt laten. Toch is goed schoeisel handig, want door de drassigheid kan het er behoorlijk glad zijn! Er staan in totaal drie uitkijkposten om vogels te spotten.
Vandaag zou Nille afgekoppeld worden van het infuus. Ben erg benieuwd hoe het daarna zal gaan. Door de gedachten aan haar misten we een afslag (mijn schuld) en reden we niet naar het strand maar naar Hjörring. Vlak daarbij aan de kust is een vuurtoren op hele hoge zandduinen. Het was een fascinerend stuk kust om te zien. Aan de Noordzeekust (Jammerbocht) bij Lønstrup ligt een 15 km. lange klif langs de westkust van Jutland. Rubjerg Knude is het hoogste punt van deze klif, ongeveer 90 meter boven zeeniveau. Het is vooral bekend vanwege de Rubjerg Knude Fyr, de vuurtoren van Rubjerg Knude. De klif bij Rubjerg Knude is net zo hoog als de vuurtoren door het vele stuifzand en de verschuiving van de klif. Het dorpje bij de Rubjerg Knude Fyr is al helemaal verdwenen onder het stuifzand.
Het licht in Rubjerg Knude vuurtoren brandde voor de eerste keer op 27 december 1900. De vuurtoren is gebouwd op het hoogste punt van de kust, zo’n 60 meter boven de zeespiegel en oorspronkelijk 200 meter landinwaarts. De hoogte van de vuurtoren is 23 meter. Tijdens de bouw van de vuurtoren waren er nog geen grote duinen eromheen. Na verloop van tijd kwam de zee dichterbij,en tegelijkertijd bracht de wind grote hoeveelheden zand mee, die zich opstapelden rond de vuurtoren. Om het zand in toom te houden werden grenen roosters geplaatst en helmgras in het zand geplant. Het enige resultaat was dat het duin steeds groter werd. Hoe meer werd geplant, des te meer het duin groeide. Uiteindelijk was het duin zo hoog dat het soms onmogelijk was om het licht van de vuurtoren vanaf de zee te zien. Op 1 augustus 1968 werd de strijd opgegeven en het vuurtorenlicht brandde voor de laatste keer.
Harry wilde het duin op (!!) en dat kostte zo veel tijd dat we nog net de boot haalden (mede door een slechte kaart van Denemarken en daardoor verkeerd rijden). Gelukkig is de temperatuur aangenaam en niet te warm voor de honden onderweg.
De boottocht verliep vlot. We aten de Duitse broodjes met ei, kaas, Noorse geitenkaas en zagen in de krant dat het weer de komende drie dagen prima wordt. De vaart in de haven van Kristiansand is altijd mooi om te zien. Eerst vaar je tussen de vuurtorens van Grönningen en Oksöy door om daarna tussen de rotseilandjes door de haven in te varen.
In Noorwegen gingen we redelijk vlot langs de douane die inmiddels gewend is dat er mensen met honden komen in plaats van drank en sigaretten. Richting Setesdal stoppen we altijd bij een parkje om de honden uit te laten, zo ook nu. Noorwegen werd ingewijd!
In Evje stopten we voor wat boodschappen en een ijsje voor Har en op camping Reiaarsfossen was een plek om te overnachten. Er is op het ogenblik een invasie aan voormalige Oostblokkers in Noorwegen, en we werden ontvangen door een Engelssprekende jonge vrouw met een Slavische tongval. Er was plek zat (camping is vrij eenvoudig) en we vonden al snel een plekje waar het niet al te vochtig was. De honden werden uitgelaten over de oude brug over de waterval en een stuk over een karrenspoor het bos in. We aten rijst met courgette uit Irma’s tuin. Eiwitten waren tijdens de lunch op de boot al enorm naar binnen gekomen met eieren, kaas en worst.
’s Avonds liepen we nog een stukje met de honden en genoten van het weer in Noorwegen zijn. Weer bij de tent waren de muggen op rooftocht naar ons. Gauw douchen en dan de tent in, weg van het gespuis!
Har ontdekte dat hij geen T-shirts had meegenomen. Niet handig... Winkels voor kleding zijn hier niet om de hoek. Maar even kijken hoe we dit gaan oplossen. Heb gelukkig wasmiddel bij me!